รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1092

เธอแทบจะไม่ลังเลที่จะขอพรข้อนี้ เพราะในตอนนั้นใจของเธอมีความปราถนาเพียงข้อเดียวเท่านั้นที่ต้องการ

ก็คือการที่เธอได้อยู่กับเขา

เมื่อขอพรเสร็จ ซูเล่อก็เงยหน้าขึ้นมองฮั่วเหยียนเซียวอย่างเขินอาย เขาก็มองมาทางเธอด้วยเหมือนกัน ใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อยของเธอทำให้เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเธอขอพรอะไรกัน

ดูแล้วเขาไม่ต้องกังวลว่าเด็กน้อยคนนี้จะไม่ชอบเขา เพราะพวกเขารู้สึกถึงอีกฝ่ายได้

ซูเล่อก้มหน้าลงเป่าเทียน ฮั่วเหยียนเซียวก็จุดเทียนหอมข้างๆ แสงสลัวของมันทำให้บรรยากาศโรแมนติกขึ้น ซูเล่อหยิบมีดเล็กๆ ขึ้นมาเพื่อตัดแบ่งเค้กใส่จานและยื่นไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า “อาทานก่อน”

ฮั่วเหยียนเซียวรับเค้กมานั่งลงทานข้างๆ เธอ ซูเล่อเองก็ตัดแบ่งให้ตัวเองด้วยเหมือนกัน จากนั้นเหมือนเธอนึกอะไรออก “ผู้ช่วยถันอยู่ทานเค้กด้วยกันเถอะ”

ชายหนุ่มที่เพิ่งถูกเอ่ยชื่อขึ้นชงักไป “เธอนี่นึกถึงเขาทั้งวันเลยนะ”

ซูเล่ออดไม่ได้จะหวั่นใจ เห้อ! เขานี่ขี้หึงจริงๆ เลย แค่เอ่ยถึงผู้ช่วยไม่กี่คำก็หึงขนาดนี้แล้ว?

“ฉันแค่รู้สึกว่าเค้กมันเยอะเกินไป กินไม่หมดก็เปลืองแย่” ซูเล่ออธิบาย

“ไม่เป็นไร ก็ให้มันเปลืองไปเถอะ” ช่วยหนุ่มตอบกลับ เห็นทีคนที่อยู่กับเธอในงานวันเกิดคงมีแต่เขาเท่านั้น

ซูเล่อกระพริบตาปริบๆ เธอจนปัญญาจะเถียงเขาแล้วจริงๆ

เธอตักเค้กเข้าปาก รสชาติหวานๆ ของครีมเหมือนกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้ เธอที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการทานเค้กก็ไม่รู้ตัวว่ามีเศษครีมติดอยู่บนริมฝีปาก เมื่อเธอมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าก็พบว่าสายตาของเขาจ้องมาทางเธอนิ่งๆ อยู่หลายวินาที

ซูเล่อที่ถูกเขามองมาแบบนั้นก็รู้สึกว่าต้องมีอะไรติดปากของตัวเองอยู่แน่ๆ จากนั้นเธอก็ใช้ลิ้นเล็กๆ ของตัวเองเลียริมฝีปากเพื่อสำรวจดู ทันใดนั้นลมหายใจของชายหนุ่มก็เหมือนกับถูกขโมยไป

ยัยเด็กนี่ไม่รู้หรือไงว่าท่าทางแบบนี้มันยั่วแค่ไหน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน