รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1115

ซูเล่อวิตกจนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้ อันฉีมองเหลียงซือโยวแวบแรกก็รู้สึกว่าเหลียงซือโยวเป็นเหมือนนกยูงที่เย่อหยิ่ง นั่งอยู่ข้างๆ นายหญิงใหญ่ฮั่ว ท่าทางยโสโอหังเต็มที่ นั่นทำให้เธอสังเกตเห็นซูเล่อที่ก้มหน้าอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วย ดูเหมือนเธออารมณ์ไม่ค่อยดี

อันฉีมองซูเล่ออย่างเป็นกังวล ถ้าเธอเดาไม่ผิดล่ะก็ การปรากฏตัวของเหลียงซือโยวจะต้องทำให้เธอเสียใจ เดิมทีไม่กล้าที่จะแสดงความรู้สึกอยู่แล้ว ตอนนี้คงยิ่งไม่สบายใจ!

อันฉีไม่อาจปลอบโยนเธอได้ในตอนนี้ เธอมองสามีที่นั่งข้างๆ ตอนนี้เนี่ยเหยียนเฟิงกำลังเป็นห่วงว่าเธอจะกินจะดื่มอะไร

"เราไปกันเถอะค่ะ ฉันมีอะไรจะบอกคุณ" อันฉีอยากจะบอกเรื่องที่ตนเองสังเกตเห็นเต็มแก่

เนี่ยเหยียนเฟิงก็ไม่ค่อยชอบอยู่กับผู้ใหญ่เช่นกัน เขาจูงมืออันฉีลุกจากโซฟา อันฉีลากเขาไปอีกทางที่ตรงไปสวนดอกไม้ ที่นั่นมีห้องรับรองและห้องดื่มชาหลายห้อง

เนี่ยเหยียนเฟิงแปลกใจว่าอันฉีจะพูดอะไรกับเขา กระทั่งเข้าไปในห้องรับรองที่ไม่มีใครอยู่ อันฉีก็โอบเอวของเขา ขยับตัวเข้าไปใกล้พลางพูดต่อหน้าเขา

“ฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่ง คุณอย่าตกใจล่ะ” อันฉีพูดกับเขา

“ความลับอะไรเหรอ” ดวงตาของเนี่ยเหยียนเฟิงฉายแววสงสัย

อันฉีกวักนิ้วเรียกเขา "เข้ามาใกล้ๆ"

เนี่ยเหยียนเฟิงโอบเอวของเธอ โน้มตัวลง หูใกล้ริมฝีปากของเธอ อันฉีกระซิบว่า "คุณสังเกตไหมว่าวิธีที่คุณอาน้อยมองซูเล่อไม่เหมือนที่ผู้ใหญ่มองเด็ก"

เนี่ยเหยียนเฟิงยังไม่เข้าใจ เขากระพริบตาพลางเอ่ยถามว่า "คุณหมายความว่ายังไง"

อันฉีขอให้เขาเอียงหูมาใกล้ๆ อีก เธอค่อยพูดต่อว่า "ฉันรู้สึกว่าแววตาที่คุณอาน้อยมองซูเล่อเหมือนเวลาที่คุณมองฉัน แววตาของผู้ชายรักผู้หญิง"

พออันฉีพูดจบ เนี่ยเหยียนเฟิงก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด เขากวาดตามองไปรอบๆ กังวลใจ อันฉีโผล่หน้าออกจากอ้อมกอดของเขา มองเขาอย่างไร้เดียงสา "ฉันไม่ได้ดูผิด ฉันรับรองได้ค่ะ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน