รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 116

ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายเริ่มยอมรับเขา ในใจของเธอก็ยิ่งต่อต้านถึงขนาดวิตกกังวล เธอจะมีความรู้สึกกับชายหนุ่มที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับซ่งซานได้อย่างไรกัน

ถังจือซย่าผลักเขาออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงจับไว้แน่น

ชายหนุ่มหอบเล็กน้อยและยกมือขึ้น สำหรับเธอการจู่โจมที่ต่ำทรามเช่นนี้คงจะทำให้หัวเสียเล็กน้อย “ถังจือซย่า คุณไม่ชอบเหรอ”

“ชอบบ้านคุณสิ โดนปล้ำขนาดนี้ยังจะชอบได้ลงอีกเหรอ” ถังจือซย่าผลักเขาออกด้วยความโมโห “อย่าแตะต้องตัวฉันอีก ถ้ายังแตะต้องอีกฉันจะแจ้งตำรวจ”

สีจิ่วเฉินหรี่ตา แต่เมื่อสักครู่นี้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอตอบสนองต่อเขา เธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน

ถังจือซย่าใช้สายตาตักเตือนอย่างชัดเจนและพูดกับเขา “มีห้องนอนแขกหรือเปล่า ฉันอยากจะงีบต่ออีกสักหน่อย”

“ไปที่ห้องนอนของผม”

“ฉันไม่อยากจะนอนบนเตียงของคุณ” ถังจือซย่าตอบด้วยความรังเกียจ

สีจิ่วเฉินโมโหจริงๆ ผู้หญิงคนนี้เงื่อนไขเยอะซะเหลือเกิน

“ชั้นสามมีห้องนอนแขก เธอเลือกเอาห้องนึงก็แล้วกัน”

ถังจือซย่ารีบหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์แล้วขึ้นไปยังชั้นสาม เธอเลือกห้องนอนแขกห้องหนึ่ง จากนั้นก็ลงกลอนประตูด้านในแล้วนอนลงบนเตียง เธอไม่รู้ว่าทำไมในสมองกลับเต็มไปด้วยเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

หรือว่านี่เธอเป็นพวกชอบความรุนแรงอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงยังคงคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่ ถังจือซย่าตีไปที่หัวของเธออย่างเบาๆ เพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองคิดถึงมัน

เธอตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะออกไปจากที่นี่ตั้งแต่เช้า

รุ่งสาง

ถังจือซย่าเลื่อนปิดนาฬิกาที่เธอตั้งปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงครึ่ง พลางเช็ดดวงตาที่ยังสลึมสลือ เธอล้างหน้าอย่างลวกๆ แล้วก็ออกมา เดินถือกระเป๋าลงไปยังชั้นล่าง

เธอไม่อยากจะรบกวนสีจิ่วเฉินแล้ว ออกจากบ้านไปเองดีกว่า!

ในขณะที่ถังจือเสวี่ยเดินออกมาจากประตูหลักของวิลล่า เธอตะลึงงันในทันที ระหว่างเชิงเขากับยอดภูเขามีระยะทางห่างกันครึ่งนึงประมาณห้าถึงหกกิโลเมตร ถ้าหากเธอจะเดินลงไปแบบนี้ หนึ่งชั่วโมงก็คงไม่พอ!

ในตอนที่เธอกำลังตัดสินใจว่าจะเดินลงไปนั้น ประตูเหล็กทางด้านหลังก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ รถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็ค่อยๆ ขับออกมาจากข้างใน ถังจือซย่าตกใจ เขาตื่นมาตอนไหนกัน?

กระจกรถเปิดลง สายตาของสีจิ่วเฉินมองไปยังข้างหน้า และเปิดปากพูดด้วยความเย็นชา “ขึ้นรถ”

สำหรับเจ้าตัวเล็กแล้ว การไปโรงเรียนกับคุณตาก็มีความสุขเช่นกัน

ถังจือซย่ากลับมาถึงบ้าน สภาพจิดใจก็ผ่อนคลายลงทันที เธอนอนลงไปบนโซฟาเตรียมตัวนอนหลับให้เต็มอิ่ม แล้วก็ส่งข้อความไปให้หลี่เหมยเพื่อขอลาครึ่งวัน เธอจะไปทำงานตอนบ่าย

นอนหลับจนถึงสิบเอ็ดโมง เธอก็ถูกทำให้ตื่นนอนด้วยเสียงโทรศัพท์ เธอรับสายอย่างสะลึมสะลือ “สวัสดีค่ะ”

“จือซย่า เธอไม่สบายเหรอ” จ้านฉิงเหย่ถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าสักหน่อย”

“แล้วทำไมเธอถึงไม่มาทำงานล่ะ”

“ฉันลาพักครึ่งวันอยู่ที่บ้านน่ะ! ฉิงเหย่นายมีอะไรหรือเปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นค่อยคุยกันตอนบ่าย เธอพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ มีของขวัญลึกลับกำลังรอเธออยู่” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างลึกลับ

ถังจือซย่าจำเป็นต้องวางสาย ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว เธอรีบลุกไปอาบน้ำ หลังอาบน้ำสระผมเสร็จ ถึงเวลาก็ต้มบะหมี่กินเป็นมื้อเทียงที่บ้าน เท่านี้ก็เรียบร้อย