รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 137

“โอเค งั้นนายไปทำธุระเถอะ ฉันรอรับแฟนสาวของฉันไปทานข้าว” จ้านฉิงเหย่โบกมือไล่เขา ฉู่เฮ่าจึงเดินจากมา ทันทีที่เข้าไปในล็อบบี้ เขาเห็นถังจือซย่าเดินถือกระเป๋าออกมา

“คุณถังไปทานอาหารกลางวันหรือครับ”

“ใช่ค่ะ!” ถังจือซย่าเม้มริมฝีปากยิ้ม

ฉู่เฮ่าขึ้นลิฟต์ตรงไปที่ชั้นแปด เมื่อเห็นเจ้านายที่หน้าโต๊ะทำงาน เขาพูดขึ้นโดยไม่ได้คิดอะไร “ประธานสี เมื่อกี้นี้ที่ชั้นล่าง ผมเจอคุณชายจ้านมารับคุณถังไปทานอาหารกลางวันด้วยครับ”

ชายหนุ่มกำลังเซ็นเอกสารอยู่ ปลายปากกาที่แหลมคมตวัดออกมาเป็นลายเส้นแปลกๆ คิ้วเรียวยาวของเขาขมวดเป็นปม และเซ็นชื่อต่อจนเสร็จ

ในร้านอาหาร

ขณะที่จ้านฉิงเหย่กำลังบอกเล่าถึงเรื่องการตกแต่ง เขาได้พูดกับเธอว่า “จือซย่า ฉันตกแต่งห้องเผื่อไว้ให้เธอด้วยนะ หากในอนาคตเธออยู่ที่นี่แล้วไม่มีแรงบันดาลใจ เธอมาทำงานที่ฉันนี่ได้นะ ฉันตกแต่งห้องให้อย่างทันสมัยเลย”

ถังจือซย่าเกือบจะพ่นชาออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมองจ้านฉิงเหย่ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “นายเตรียมห้องทำงานให้ฉันทำไม!”

“ถ้าต่อไปเธอไม่อยากเป็นนักออกแบบแล้วก็มาทำงานกับฉันด้วยกันสิ ฉันจะให้งานเงินเดือนสูงๆ กับเธอเอง” จ้านฉิงเหย่ได้วางแผนอนาคตไว้แล้ว

“นายกำลังจะดึงตัวฉันหรือ ฉันทำเป็นแค่ร่างแบบนะ งานอย่างอื่นน่ะ ทำไม่เป็นหรอก”

“จะไปยากอะไร ฉันก็แค่ซื้อบริษัทเครื่องประดับสักแห่งหนึ่ง แล้วให้เธอไปทำงานกับฉัน ก็ได้แล้ว” สายตาของจ้านฉิงเหย่จ้องมองเธอ จากนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย “ใช่แล้ว! ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงนะ”

“อย่าเอาแต่ใจไปหน่อยเลย คุณชายจ้าน ถ้านายยังเป็นแบบนี้อีก กระทั่งเพื่อน เราคงจะเป็นกันไม่ได้ ฉันแค่ต้องการเป็นเพื่อนกับนาย ไม่ต้องการรับความช่วยเหลืออะไรจากนายทั้งสิ้น”

จ้านฉิงเหย่ใช้เวลาในการทานข้าวหมดไปกับการขบคิดหาวิธีที่จะดึงตัวถังจือซย่าไปทำงานกับเขา ถังจือซย่าเองก็เหนื่อยหน่ายเต็มทน

หลังอาหารกลางวัน ถังจือซย่ากลับถึงห้องทำงานตรงเวลา จู่ๆ ไอ้หย่าก็ผลักประตูเข้ามาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“ได้ยินมาว่าถ้วยรางวัลของเธอถูกริบคืนไปแล้ว ทั้งบริษัทรู้หมดแล้วแหละว่าตำแหน่งชนะเลิศของเธอได้มายังไง เธอยังมีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปอีกหรือ”

ถังจือซย่าพินิจมองด้วยความประหลาดใจ เธอไม่รู้จักผู้หญิงตรงหน้านี้เลยสักนิด เธอจึงให้เกียรติลุกขึ้น

“สวัสดีค่ะ คุณมีธุระอะไรหรือคะ”

หันเหลยหย่ากวาดตามองไปทั่วห้องทำงาน และสุดท้ายก็หยุดลงที่ช่อกุหลาบสีน้ำเงินที่วางอยู่บนเก้าอี้ ความหึงหวงฉายแววในดวงตาของเธอ เธอหันไปหาถังจือซย่า และพูดขึ้นอย่างหยิ่งผยองว่า “ฉันขอแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อหันเหลยหย่า ฉันมาที่นี่เพื่อคุยกับเธอเรื่องการหมั้นระหว่างเธอกับจ้านฉิงเหย่”

ถังจือซย่าเข้าใจได้ทันที เธอไม่ใช่ลูกค้า แต่เธอมาก่อกวน

เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร หันเหลยหย่าก็หยิบบัตรสีเงินออกจากกระเป๋าแล้วโยนลงบนโต๊ะทำงานของเธอ “ในนี้มีสิบล้าน ออกห่างจากฉิงเหย่ซะ”

ถังจือซย่าตกตะลึง เธอมองไปที่บัตรธนาคาร แล้วก็มองดูดวงตาเย่อหยิ่งของหญิงสาวตรงหน้า เธอรู้สึกได้ถึงการดูแคลน

เธอดันบัตรคืนกลับไปตรงหน้าหญิงสาว “คุณหันคะ ฉันรู้ค่ะว่าคุณร่ำรวย แต่ฉันไม่ได้ขาดแคลนเงินค่ะ”