รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 181

“หม่ามี้ ผมจะอยู่บ้านดีๆ หม่ามี้ไปเถอะ!” เจ้าตัวน้อยพยักหน้าอย่างรู้ความ เขาเองก็ไม่ชอบถังชิงชิงสักเท่าไหร่

ถึงแม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าถังชิงชิงมีแต่เจตนาร้าย

เพื่อที่ไม่ให้แม่ลำบาก เขาจึงไม่ไป แต่หม่ามี้บอกว่าคืนนั้นพี่หลี่เหมยจะมาอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่เขากลับรู้สึกว่าคืนนั้นเขาสามารถให้คุณอาสีมาอยู่เป็นเพื่อนเขาได้

ส่งลูกชายเสร็จ ถังจือซย่าก็มาถึงบริษัท นั่งได้ไม่เท่าไหร่ หลี่เสี่ยวซินก็เคาะประตูและเปิดเข้ามา เธอเชิญพนักงานส่งดอกไม้ทางด้านหลังเข้ามา “คนนี้ก็คือคุณถังค่ะ คุณเอาดอกไม้เขามาส่งเถอะ!”

เมื่อถังจือซย่าเห็นช่อดอกกุหลายสีฟ้า เธอก็งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ใครเป็นคนส่งมานะ

“คุณถัง นี่คือดอกไม้ของคุณ รบกวนเซ็นรับด้วย”

ถังจือซย่าเซ็นชื่อ และยื่นมือไปหยิบการ์ดที่อยู่ในช่อดอกไม้ขึ้นมาอ่าน ด้านในไม่ใช่คำบอกรักหวานๆ แต่อย่างใด แต่กลับเป็นคำสั่งที่เอาแต่ใจ “ห้ามเอาดอกไม้นี้ให้คนอื่น”

ชื่อผู้ส่ง สี!

ถังจือซย่าหมดคำพูด ทำไมเขาถึงส่งดอกไม้มาอีกนะ และยังห้ามเอาให้คนอื่นด้วย”

“พี่จือซย่า ดอกไม้สวยมากเลย ดูก็รู้ว่านำเข้ามา” หลี่เสี่ยวซินเดินเข้ามาชื่นชม

ถังจือซย่าเม้มปากแล้วยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก ถึงแม้ว่ามันจะสวย แต่เธอก็ไม่อยากจะรับมันไว้!

“พี่จือซย่า คนที่ตามจีบพี่ต้องมีเงินเยอะมาแน่ๆ เลย” หลี่เสี่ยวซินถามอย่างอิจฉา

“เขาไม่ใช่คนที่ตามจีบฉันซะหน่อย” ถังจือซย่าตอบคำถามอย่างคลุมเครือ และกลับไปยังที่นั่ง แต่หลังจากนั้น เธอก็มักจะเผลอมองดอกกุหลาบสีฟ้านี้อยู่บ่อยๆ

สิบเอ็ดโมงครึ่ง จ้านฉิงเหย่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่สำนักงานของเธอ เขาจะเลี้ยงอาหารกลางวันเธอ และไม่อยากให้เธอปฏิเสธ

จ้านฉิงเหย่มองดอกไม้ที่อยู่โซฟา เขาก็รู้ทันทีว่าใครเป็นคนส่งมา เขาหงุดหงิดที่ตัวเองเอาแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องตกแต่งภายใน จนมองข้ามเรื่องการส่งดอกไม้ไป

จ้านฉิงเหย่เม้มริมฝีปากบางๆ ของเขา เขาไม่อยากจะหลบหนีคำถามที่อยู่ภายในใจอีกแล้ว เขาสูดลมหายใจเข้า “ฉันรู้ว่าเขาก็กำลังตามจีบเธออยู่ เขาเองก็กำลังตอบแทนบุญคุณเธออยู่ จือซย่า ระหว่างพวกเราสองคน ฉันหวังว่าฉันจะมีโอกาสได้อยู่กับเธอ” จ้านฉิงเหย่ก้มศรีษะลง เพราะเขารู้ว่าโอกาสมีอยู่เพียงน้อยนิด

“ฉิงเหย่ พวกเราเป็นเพื่อกันก็ดีอยู่แล้ว กินข้าวด้วยกันแบบธรรมดาๆ เจอกันบ้าง นายก็รู้ว่าฉันไม่คิดจะแต่งงานอีก ดังนั้น ขอโทษด้วยนะ” ถังจือซย่ากล่าวขอโทษอย่างจริงใจ และรีบพูดให้กำลังใจเขา “ฉิงเหย่ นายอย่าเอาแต่คิดถึงตัวฉันอีกเลยนะ มันไม่คุ้มค่าหรอก”

“แต่ว่า...ในสายตาของฉันนอกจากเธอแล้ว ก็มองไม่เห็นผู้หญิงคนอื่นอีกเลย” จ้านฉิงเหย่เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวฝั่งตรงข้าม เธอไม่ได้สวยที่สุด แต่เธอเป็นทัศนียภาพที่พิเศษที่สุดในสายตาเขา

ถังจือซย่ารู้สึกประทับใจ แต่สายตากลับเอาจริงเอาจัง เธอถอนหายใจ “ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราก็ไม่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันแล้ว”

สีหน้าของจ้านฉิงเหย่แข็งทื่อ เขาเปลี่ยนสีหน้าทันที “ไม่เอา ฉันไม่เอาด้วยนะ”

“ดังนั้น พวกเราเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว” ถังจือซย่าพูดจบ ก็ตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ต่อไป เธอคงต้องเลี่ยงเจอกับจ้านฉิงเหย่บ่อยๆ ซะแล้ว เธอไม่อยากจะทำลายชีวิตของเขา

เขาควรจะไปตามจีบผู้หญิงคนอื่นถึงจะถูก อย่าเอาจิตใจและเวลามาสิ้นเปลืองที่ตัวเธอเลย