รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 199

“แสดงว่า คืนนี้คุณนอนคนเดียว?” ผู้ชายถามด้วยสายตาที่ไม่หวังดีบางอย่าง

สติของถังจือซย่าตึงไปเลย หันไปมองเขา “คุณหมายความว่าอะไร?”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไร ก็แค่อยากนอนที่เตียงคุณ”

“คุณอย่าเกินไปนะ รีบกลับไปนอนที่บ้านคุณซะ ไม่งั้น คราวหน้าฉันจะไม่อนุญาตให้คุณมาทานข้าวบ้านฉันอีกแล้ว”

“คุณพ่อคุณมีความสุขมากในคืนนี้ แต่เวลามันก็แค่สามเดือนเท่านั้น สามเดือนให้หลัง บริษัทของเขาจะโดนซื้อกิจการ ถ้าคุณยังอยากเห็นคุณพ่อคุณมีความสุขอีก คืนนี้ก็ต้องให้ผมนอนที่นี่” สายตาของผู้ชายมองไปที่แสงไฟที่อยู่ทางไกล แล้วพูดคำพูดที่ไร้น้ำใจ

ตาคู่สวยของถังจือซย่าสั่นนิดหนึ่ง อึ้งไปแป๊บหนึ่ง

“ฝั่งนั้นมีความสามารถที่เก่งมาก ถ้าผมไม่ออกโรง ไม่มีใครช่วยบริษัทของพ่อคุณได้ หรือว่าช่วงนี้ คุณพ่อคุณต้องไปขอร้องคนไปทั่ว ใช้เส้นสาย สุดท้ายแล้วก็หนีไม่พ้นโชคชะตาที่ถูกซื้อกิจการ”

จู่ๆ ถังจือซย่าก็เหมือนถูกดูดพลังไป เธอตกเข้าไปในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอทั้งไม่อยากให้บริษัทคุณพ่อเกิดเรื่อง และไม่อยากขอร้องเขา

“บางครั้งคุณพ่อฉันอาจจะโชคดีก็ได้ บริษัทเขา…” ถังจือซย่าพูดต่อไปไม่ไหว โชคของคุณพ่อในช่วงหลายปีนี้ มันก็เพราะว่ามีผู้ชายคนนี้ค่อยช่วยเหลืออยู่ข้างหลังเอง

“ถังจือซย่า คุณคิดว่าจะให้คุณพ่อคุณไปขอร้องอ้อนวอนคนอื่นดี หรือคุณมาขอร้องผมดี?” สีจิ่วเฉินเสียงแหบไปนิดหนึ่ง “ถึงแม้ว่าในระหว่างพวกเราไม่มีบุญคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ว่า ผมก็ยังพร้อมที่จะช่วยพวกคุณนะ”

ถังจือซย่าหันไปมองนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟนับหมื่นดวง ที่เหมือนกับว่าไม่มีที่ว่างสำหรับปัญหาของเธอในค่ำคืนนี้ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้?

ผู้ชายที่เธอไม่อยากขอร้องที่สุด ดันเป็นคนที่สามารถช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดให้เธอได้

มันก็เพราะว่าหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่พอ และไม่อยากให้คุณพ่อไปขอร้องอ้อนวอนคนอื่นไปทั่ว ถังจือซย่ากัดปากแดงของตัวเอง เงยหน้าไปมองชายหนุ่ม “คุณอยากนอนเตียงของฉันหรือเตียงของลูกชายฉัน?”

“เตียงของคุณ” ผู้ชายขยับริมฝีปาก ตอบได้เต็มปากมาก

ถังจือซย่าพูดเสร็จ ก้มศีรษะลงรู้สึกเหมือนว่าหลักการของตัวเองถูกพังลง เธอเริ่มดูถูกตัวเอง

ถังจือซย่าหน้าแดง ไม่น่าเลย กดเปิดลำโพงอะไร แต่ตอนนี้โทรศัพท์ถูกชายหนุ่มยึดไป เธอแย่งไม่ได้!

“เอ่อ ไม่ต้อง ไม่เป็นไร ฉิงเหย่ คุณนอนเถอะ! ฝันดี” ถังจือซย่าอยากจะจบบทสนทนานี้ให้เร็วที่สุด

“ผมนอนไม่หลับ ผมคิดถึงคุณนี่นา!” จ้านฉิงเหย่ก็ไม่รู้ว่าคำหวานของเขา กำลังมีคนที่สามฟังอยู่!

“ฉิงเหย่ ฉิงเหย่ คุณอย่าพูดเลย รีบไปนอนเถอะ! ฉันวางแล้วนะ”

“ร้องเพลงให้ผมฟังสิ เพลงเด็กที่ใช้กล่อมเฉินเฉินพวกนั้นก็ได้ กล่อมผม ผมก็จะได้นอน ไม่กล่อมผม ผมจะไม่นอน” จ้านฉิงเหย่อ้อนขึ้นมา

หน้าของชายหนุ่มมืดยิ่งกว่าท้องฟ้าที่มืดมิดนี้เสียอีก แต่หน้าของถังจือซย่า แดงกว่ากุ้งที่สุก

ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย?