รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 223

ในใจของถังจือซย่ารู้สึกปฏิเสธคำถามนี้ แต่ด้วยมารยาทเธอจึงตอบไปว่า “ใช่ค่ะ เขาไม่ว่าง”

“งานกีฬาครอบครัวสัมพันธ์เมื่อครั้งก่อน เขาบอกว่าทำเกี่ยวกับการเงิน อาชีพนี้แม้ว่าจะงานเยอะ แต่เงินก็แยะด้วยนะคะ”

“แล้วคุณแม่ของถังอวี่เฉินทำงานอะไรหรือคะ!” คุณแม่ท่านนี้พยายามหาเรื่องคุย

“ฉันเป็นแม่บ้านน่ะค่ะ” ถังจือซย่าตอบแบบขอไปที เนื่องจากเธอไม่ชอบคำถามที่สอดแทรกเรื่องในครอบครัว”

“แล้วพวกคุณอยู่ที่หมู่บ้านไหนกันหรือคะ!”

“หมู่บ้านแถวๆ นี้น่ะค่ะ...” ถังจือซย่าชี้ส่งเดช

“รถของสามีคุณน่าจะราคาหลายสิบล้านนะคะ!”

ถังจือซย่า “เป็นรถของบริษัทน่ะค่ะ”

คุณแม่ท่านนี้ถามไปก็ใช้ความคิดไป ในเมื่อส่งลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ ฐานะทางบ้านก็คงไม่ได้ร่ำรวยอะไร ดังนั้น เธอจึงรู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผลดี แต่เมื่อมองดูรูปร่างหน้าตาของถังจือซย่า และเทียบกับตัวเธอที่น้ำหนักหกสิบกว่ากิโลกรัมแล้ว เธอจึงรู้สึกอิจฉาริษยาอยู่ลึกๆ

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามบ่าย ผิวพรรณของถังจือซย่าละเอียดลออจนมองแทบไม่เห็นรูขุมขน ผิวเป็นสีขาวผุดผ่อง มีลักษณะของความสวยงามตามแบบฉบับหญิงสาว ผมยาวปรกบ่านุ่มสลวยเป็นเงางาม เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีทองคู่กับกระโปรงสีดำ รูปร่างสมส่วน ส่วนที่ควรใหญ่ก็ใหญ่ ส่วนที่ควรเล็กก็เล็ก สวยงามไร้ที่ติจริงๆ

มันทำให้เธอรู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

ในขณะนั้นเอง ประตูก็เปิดออก ถังจือซย่ารอแทบไม่ไหวที่จะวิ่งเข้าไปรับลูกชาย คุณแม่ท่านนี้อยากจะถามคำถามอีกมากมาย แต่เธอไม่สนใจที่จะตอบแล้ว

เมื่อถังจือซย่ารับลูกชายออกมาขึ้นรถจากนั้นก็ไปที่ศูนย์การค้าใกล้บ้าน และทานอาหารเย็นในศูนย์การค้า

หลังจากที่ออกมา ข้างนอกก็มืดแล้ว เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง เธอจึงขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน

เมื่อมาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน เป็นเวลาที่ผู้คนมากมายเลิกงานกลับบ้าน ถังจือซย่าจูงลูกชายลงจากรถ และกำลังจะเดินเข้าหมู่บ้าน แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีน้ำเสียงแสดงความประหลาดใจของผู้ชายตะโกนมาทางเธอ “คุณถังหรือเปล่าครับ”

ถังจือซย่าจูงมือลูกชายหันไปมองตามเสียง ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่วันนี้คืนโทรศัพท์มือถือให้เธอ สะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์เดินมาหาพวกเขาทั้งสอง

“เซี่ยวชินหรือคะ” ถังจือซย่าเรียกชื่อเขาออกมาตรงๆ และรู้สึกแปลกใจที่เจอเขาที่นี่

“ไหนๆ เราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน ถ้าหากว่าคอมพิวเตอร์ของคุณถังมีปัญหาอะไร สามารถเรียกผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ งานนี้เป็นอาชีพของผม ผมช่วยคุณแก้ไขเรื่องคอมพิวเตอร์ได้ครับ”

“ขอบคุณนะคะ! วันไหนถ้าคุณว่าง ฉันจะเลี้ยงอาหารคุณนะ”

เมื่อมาถึงตึกแปด เซี่ยวชินโบกมืออำลาพวกเขา

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ถังจือซย่าตัดสินใจว่าอีกสองวันเธอจะไปดูรถใหม่ เพราะทุกวันนี้ขึ้นรถแท็กซี่ไม่ค่อยสะดวก และไม่คุ้มค่าเท่ากับมีรถเป็นของตัวเอง ดูจากเงินออมที่เธอสามารถดึงออกมาใช้สอยก็พอจะซื้อรถราคาสองแสนสักคันได้

สำหรับเธอ นี่เป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งในชีวิตเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงต้องศึกษาว่าควรจะซื้อรถยนต์รุ่นไหน ซึ่งมันจะกลายเป็นเรื่องที่เธอต้องใส่ใจมากๆ ต่อไป

สีจิ่วเฉินเดินทางไปทำธุรกิจ สองวันนี้เขาไม่ได้เข้าร่วมการประชุม เพียงพริบตาเดียวห้าวันผ่านไป ในการประชุมช่วงเช้าของวันนี้ หลี่เหมยได้ประกาศเรื่องตำแหน่งรองผู้อำนวยการที่ได้รับการตัดสินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ปรากฏว่าไอ้หย่าเป็นผู้ชนะ

ถังจือซย่าก็ไม่แปลกใจที่ไอ้หย่าได้รับตำแหน่งนี้ เพราะอาซ่าคู่แข่งอีกคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธออยู่แล้ว ไอ้หย่าเป็นคนกว้างขวางในสังคม กำลังซื้อของกลุ่มเพื่อนฝูงของเธอก็แข็งแกร่งมาก ร้านค้าในนามของเธอสามารถทำยอดขายได้เกือบสิบล้าน

ในที่ประชุม ไอ้หย่ามองถังจือซย่าด้วยความลำพองใจ ตอนนี้เธอกลายเป็นหัวหน้าของถังจือซย่าแล้ว ตำแหน่งในบริษัทถือว่าสูงกว่าเธอหนึ่งขั้น