รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 226

เป็นเขาได้อย่างไร

ถังจือซย่ามึนงงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอขมวดคิ้วทันที “คุณมาที่นี่ทำไมคะ”

“ฉันคิดถึงเฉินเฉิน อยากมาเจอเขา” ชายหนุ่มแสดงให้เธอเห็นว่า เขาต้องการมาพบลูกชายของเธอ

ถังจือซย่ายืนขวางประตู “ลูกชายของฉันเข้านอนไปแล้ว คุณค่อยมาวันหลังแล้วกันค่ะ!”

สีจิ่วเฉินเห็นเธอยืนขวางประตู จึงหรี่ตาลง “แค่ฉันไปกินอาหารกับซ่งซานมื้อเดียว เธอโกรธฉันเลยหรือ”

ถังจือซย่าเหมือนถูกแทงใจดำ เธอทำตาโต “ใครโกรธ คุณอยากจะไปกินอาหารกับใคร นัดกับใคร ทำไมฉันต้องโกรธ! คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย”

ในตอนนั้นเอง เสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นมาจากในห้องนอน “จือซย่า ที่บ้านคุณมีไขควงไหมครับ ช่วยเอามาให้ผมหน่อย”

ประโยคนี้ ทำให้สีหน้าของชายหนุ่มที่ประตูเคร่งขรึมขึ้นทันที มีผู้ชายอยู่ในบ้านของผู้หญิงคนนี้หรือ

“เธอซ่อนผู้ชายไว้ในบ้านหรือ” สีจิ่วเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก

ถังจือซย่าเพิ่งนึกได้ว่าเซี่ยวชินกำลังซ่อมคอมพิวเตอร์ให้เธออยู่ เธอเปลี่ยนความคิด และทำท่าเลิกคิ้ว “ประธานสีคะ คืนนี้ฉันไม่สะดวกรับแขก กรุณากลับไปก่อนนะคะ!”

ชายหนุ่มหรี่ตามองเธออย่างไม่พอใจ ผลักประตูที่เธอยืนขวางอยู่ แล้วเดินเข้าไป

“นี่...สีจิ่วเฉินคุณ”

สีจิ่วเฉินเดินอย่างรวดเร็วไปที่หน้าห้องนอน เขาเห็นชายคนหนึ่งนั่งยองๆ และกำลังยุ่งอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ เซียวฉินที่กำลังแกะเคสคอมพิวเตอร์ ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังฉับพลัน เหมือนมีคนกำลังจ้องเขาอยู่

เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตูกำลังมองจ้องมาที่เขา ทำให้รู้สึกขนลุก และเย็นวาบเหมือนเห็นคมมีด

เซี่ยวชินตกใจสะดุ้ง จนถูกส่วนแหลมคมของเคสบาดเข้าที่ฝ่ามือ เป็นรอยบาดและมีเลือดซิบ

ถังจือซย่าเพิ่งจะเดินเข้ามาถึงหน้าประตู เมื่อเห็นเซี่ยวชินกำลังมองที่ฝ่ามือ เธอรีบผลักชายที่ยืนขวางประตูออก “เซี่ยวชิน มือคุณโดนบาดหรือ ฉันขอดูหน่อยค่ะ”

ขณะนั้น เด็กน้อยก็เดินออกมาจากห้องข้างๆ และอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “คุณอาสี คุณอามาได้ยังไงครับ”

ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนทันใด “อืม พอดีลุงผ่านบ้านของหนู ก็เลยแวะเข้ามาหาครับ”

“หม่ามี้ คุณลุงสีมาแล้ว” และเมื่อเด็กน้อยหันมา ก็ตกใจทันที “คุณอาเซี่ยวบาดเจ็บหรือครับ”

สีจิ่วเฉินใจเต้นแรงอีกครั้ง แม้แต่เด็กน้อยยังเป็นห่วงชายคนนี้ เขาเป็นใครกันนะ ไม่เจอกันเพียงแค่สัปดาห์เดียว เขากลายเป็นคนที่สองแม่ลูกเป็นห่วงเป็นใยเพียงนี้

“ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร จือซย่า ถ้าอย่างนั้นผมยกคอมพิวเตอร์กลับไปซ่อมให้ดีกว่า แล้วพรุ่งนี้เช้าผมจะคืนให้คุณ ผมรับรองว่าจะซ่อมให้คุณได้แน่นอน”

“ได้ยังไงกันคะ คุณทำงานมาก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องให้มาซ่อมคอมพิวเตอร์ให้ฉันต่ออีก”

“เรื่องเล็กน้อยครับ ที่บ้านของผมมีเครื่องมือ ยกกลับไปซ่อมจะเร็วกว่า พวกคุณจะได้พักผ่อนกันด้วยครับ” เมื่อพูดจบ เซี่ยวชินก็ยกเคสคอมพิวเตอร์ของถังจือซย่า แล้วเดินไปออกไปหน้าประตู เขามองสีจิ่วเฉินอย่างสุภาพ เขาไม่อยากสัมผัสถึงสายตาที่เปล่งรัศมีอันน่าหวาดกลัว ที่ทั้งเยือกเย็นทั้งเฉียบคม และกำลังมองมาที่เขาอย่างเชือดเฉือนราวคมมีด