รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 235

ขณะที่หญิงสาวคนนั้นขับรถ ท่าทางน่ารักของเธอ รอยยิ้มของเธอ ตัวตนจริงๆ ของเธอ ตอนนี้มีชายอื่นกำลังได้เห็นสิ่งเหล่านี้อยู่

สีจิ่วเฉินโทรไปหาฉู่เฮ่าและพูดขึ้นเสียงขรึม “มารับฉันหน่อย”

ฉู่เฮ่ารีบขับรถมาจากสีซื่อกรุ๊ป ขณะที่เขาจอดรถและกำลังจะลงไปเปิดประตูให้เจ้านายนั้น เจ้านายก็เปิดประตูเข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว ทั้งตัวปกคลุมไปด้วยบรรยากาศความหนาวเหน็บ ไม่สิ เป็นความโมโหต่างหาก

ใครที่มีความสามารถในการยั่วโมโหเจ้านายได้ขนาดนี้กัน นอกจากคุณถังแล้ว เขาก็คิดถึงคนอื่นไม่ออกอีก

“ออกรถ ไปหมู่บ้านของถังจือซย่า” และก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เสียงเคร่งขรึมของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากด้านหลัง

ขณะนี้ ถังจือซย่าจอดรถอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลของลูกชาย ทันทีที่ลงจากรถ เธอก็จามไปหนึ่งทีและรู้สึกเย็นวาบที่หลัง เธออดคิดไม่ได้ว่ามีใครกำลังนินทาเธอลับหลังอยู่หรือไม่

เซี่ยวชินรอเธอไปรับลูกออกมาอยู่ใกล้ๆ ประตู เด็กน้อยดีใจมากเมื่อเห็นรถคันใหม่ของหม่ามี๊ เซี่ยวชินจึงไปนั่งที่ด้านหลังและไปด้วยกัน

“ตอนนี้พวกเราจะไปกินข้าวกันนะ” ถังจือซย่าสะเพร่าลืมคิดถึงเรื่องความปลอดภัยของลูก หลังจากนี้เธอต้องรีบซื้อเบาะนั่งนิรภัยเด็กมาติดตั้งแล้ว

เด็กน้อยก็ชอบเซี่ยวชินเช่นกัน ขอแค่เป็นคนที่ทำดีกับหม่ามี๊ เขาก็ชอบทั้งนั้น

ถังจือซย่าพาเซี่ยวชินและลูกชายไปกินอาหารเย็นที่ร้านอาหารใกล้ๆ กับหมู่บ้าน บนโต๊ะอาหาร เซี่ยวชินมองดูคุณแม่ที่ยังสาว สวยและรู้เรื่องต่างๆ คนนี้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะถูกดึงดูดความสนใจไป สายตาอ่อนโยนของคนเป็นแม่ที่มองไปยังลูกชายของเธอนั้น คงจะเป็นเสน่ห์ที่ชายแทบจะทุกคนไม่อาจปฏิเสธได้

ยังไม่ทันได้รู้ตัว เซี่ยวชินก็ไม่กล้ามองรอยยิ้มของเธอตรงๆ ไปเสียแล้ว เพราะกลัวว่าถังจือซย่าจะรู้ถึงจิตใจของเขา เขาชอบถังจือซย่ามากๆ จริงๆ

ถังจือซย่าไปจ่ายเงิน ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั้น เธอตกใจมาก โทรศัพท์ที่เธอปิดเสียงไปนั้นมีสายไม่ได้รับถึงยี่สิบแปดสาย เธอกดเข้าไปดู สายทั้งหมดมาจากสีจิ่วเฉิน

ชายคนนี้บ้าไปแล้วหรือ

ในคืนเดียวจะโทรหาเธอหลายสายขนาดนี้ทำไมกัน

หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ถังจือซย่าเห็นชายคนนั้นก็เบิกตามอง สีจิ่วเฉิน?

ทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงมาอยู่ที่หมู่บ้านของเธอล่ะ

“คุณอาสีเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย” เด็กน้อยที่อยู่ด้านหลังก็สามารถมองออก

ถังจือซย่านึกถึงสายไม่ได้รับยี่สิบแปดสายของเขา จิตใจก็เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย โทรมาหลายสายขนาดนี้แล้วไม่รับ ชายหนุ่มก็คงต้องโกรธมากอยู่แล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น เขาที่เป็นคนบ้างานอยู่แล้ว อารมณ์ก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก

ถังจือซย่ากลืนน้ำลาย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงด้านที่พยายามเอาตัวรอดออกมา เธอเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ก้มหัวลงและชิงพูดทักทายกับเขาก่อน “ประธานสี บังเอิญจังเลยนะคะ!”

สีจิ่วเฉินเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ โครงหน้าของเขาชัดเจนเป็นพิเศษ และใบหน้าของเขาเรียบเฉยมาก เหมือนกับรูปปั้นแกะสลักที่ไม่มีอารมณ์ใดๆ ไม่มีมีผิด

ทันทีที่ชายหนุ่มประเภทนี้ปรากฏตัวขึ้น เขาไม่มีพื้นที่เหลือสำหรับชายหนุ่มคนอื่นๆ เลย ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนต่างก็มีความแกร่งกว่ากำลังกดทับอยู่

ถังจือซย่าใจสั่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าชายคนนี้จะทำอย่างไรกับเธอ จะอาละวาด ดุเธอสักยก หรือจะไล่เธอออก