รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 25

ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีเล็กน้อย แล้วปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาพัวพัน แต่ร่างกายของเขาก็เหมือนติดเชื้อจากเธอและมันก็กำลังจะระเบิดออก

ดูเหมือนว่าความสามารถของผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่สร้างปัญหาเท่านั้น แต่ยังใช้ยั่วยวนผู้ชายได้ด้วย

“ถึงโรงพยาบาลหรือยัง” สีจิ่วเฉินถามผู้ที่นั่งอยู่ตรงเบาะนั่งด้านหน้า

“ใกล้ถึงแล้วครับ” ฉู่เฮ่ารีบตอบ เมื่อเขากลับรถมา ก็ถึงหน้าประตูโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ

เขารีบเปิดประตูลงจากรถทันที สีจิ่วเฉินผลักประตูเข้ามา เขาจัดระเบียบเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง เขาดึงมือผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถที่นั่งสุดท้ายออกมาแล้วอุ้มออกไปที่ล็อบบี้

สิบนาทีต่อมา ในห้องVIPหลังจากที่ถังจือซย่าโดนฉีดยาสลบก็ให้น้ำเกลืออีกครั้ง เธอหลับตาใบหน้าสวยแดงระเรื่อ อย่างน้อยเธอก็เงียบลง

ฉู่เฮ่าเอื้อมมือออกไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่ง แล้วยื่นให้เจ้านาย “คุณชายสีครับ มีคราบเลือดอยู่ที่คอของคุณ เช็ดเถอะครับ!”

สีจิ่วเฉินรับทิชชูมาเช็ดคราบเลือดจางๆ ฟันของผู้หญิงคนนี้คมมาก เธอกัดเขาราวกับเป็นแวมไพร์

ฉู่เฮ่าออกไปแล้ว และสีจิ่วเฉินก็กำลังเฝ้าอยู่ในห้องคนไข้ หลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมาอย่างแผ่วเบา เธอกะพริบตาหันไปเจอผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจทันที

“คุณ…” ใบหน้าของถังจือซย่าแดงก่ำ เธอจำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในรถได้

“นี่คือจุดจบของคนที่ไม่เชื่อฟัง” สีจิ่วเฉินมองเย้ยหยันด้วยสายตาที่เย็นชา

ถังจือซย่าประเมินศักยภาพของหวงหมิงต่ำเกินไป เธอคิดว่าถ้าบอกเขาว่ามีเพื่อนร่วมงานอยู่ข้างนอกเขาจะไม่มาวุ่นวาย แต่ไม่คิดว่าเขาจะเพิกเฉยไปเลย

“ขอบคุณ ตอนนี้กี่โมงแล้ว” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นมาถามเขา

“เก้าโมงครึ่ง”

“ถึงเวลาที่ฉันจะต้องกลับบ้านแล้ว” ถังจือซย่าเห็นว่ายังมีน้ำเกลือมากกว่าครึ่งขวด เธอก็ไม่อยากสู้อีกต่อไป

“ถ้าเธอกังวลเรื่องลูกชาย ฉันจะให้ฉู่เฮ่ากลับไปดูแลเขา เธอจะได้ฉีดยาให้เสร็จ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ถังจือซย่ากล่าวอย่างดื้อรั้น

“ถ้าเธอไม่ให้น้ำเกลือขวดนี้ให้หมด แล้วเธอมีอาการชักอีกครั้งตอนกลางดึก เธอก็คิดผลที่จะตามมาด้วยตัวเองได้เลยนะ” สีจิ่วเฉินกัดฟัน

ถังจือซย่าต้องคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนสักหน่อย จากนั้นก็มองไปที่กระเป๋าของเธอ “รบกวนคุณหยิบกระเป๋ามาให้ฉันที”

สีจิ่วเฉินหันตัวไปหยิบกระเป๋ามาให้เธอ ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์โทรศัพท์โทรหาพ่อของเธอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติว่า “พ่อคะ วันนี้หนูอาจจะกลับบ้านประมาณสี่ทุ่ม รบกวนฝากดูแลเฉินเฉินแล้วก็พาเข้านอนด้วยนะคะ”

“โอเค ไม่ต้องเป็นห่วง ลูกตั้งใจทำงานเถอะ!” ถังจวิ้นชอบในการดูแลหลานชายเป็นพิเศษ

สมองของเธอระเบิดตูม คงไม่ใช่ว่าฉันไปกัดเขาหรอกใช่ไหม!

อีกทั้นพวกเขาตอนที่อยู่ในรถ…

เธอไม่อยากใช้ชีวิตอยู่แล้ว เธออยากตาย

ถ้าจำไม่ผิด เธอเป็นคนไปจูบเขาก่อน แล้วหลังจากนั้นเขาก็กอดเธอแล้วจูบกันเนิ่นนาน…

อ้า! คิดไม่ออกแล้ว ถังจือซย่ากุมศีรษะของเธอ รู้สึกเหมือนกับว่ายาออกฤทธิ์อีกครั้งหนึ่ง

“ฉัน…คุณอยากจะทำอย่างไรก็ทำเถอะ!” ถังจือซย่าพูดอย่างเขินอาย ไม่มีหน้าจะไปเจอใครอีก

เมื่อสีจิ่วเฉินเห็นว่าเธออายเกินกว่าที่จะเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ไม่สนใจที่จะแกล้งเธออีกต่อไป

“เธอติดหนี้ฉัน” เขาพึมพำเบาๆแล้วนั่งลงบนโซฟา

ถังจือซย่า “…”

ฉันเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการติดหนี้ติดเงิน แต่ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการเป็นหนี้จูบ เอาเถอะ! ถือว่านี่เป็นวิธีแก้ปัญหาอีกทางหนึ่ง และเขาจะลืมมันไปในอนาคต

ถังจือซย่าอดทนอีกสิอดทนอีก! ในที่สุดเธอก็ทนมาถึงจุดที่น้ำเกลือใกล้จะหมดแล้ว เธอรีบเรียกให้พยาบาลมาดึงเข็มออกให้เธอ สีจิ่วเฉินที่ดูโทรศัพท์มาตลอด เวลานี้ เขายืนขึ้นแล้วออกไปกับเธอ

ที่ประตูโรงพยาบาล ถังจือซย่าไม่ได้รบกวนเขาต่อ “เดี๋ยวฉันเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน”

“ฉันไปส่ง” สีจิ่วเฉินไม่ต้องการให้เธอนั่งรถเพียงลำพัง ผู้หญิงคนนี้ดูอันตรายเกินไป

“ไม่จำเป็น” ถังจือซย่ายืนยัน

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มแน่วแน่มาก เขาคว้าแขนของเธอและเดินไปขึ้นรถของฉู่เฮ่า