รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 250

เมื่อหลี่เจี๋ยพาลูกสาวและคังเฮ่าเซวียนออกไป บรรยากาศในห้องพักฟื้นก็ผ่อนคลายลง ถังจือซย่ารินน้ำให้คุณพ่อ ขณะที่กำลังจะนั่งลงถังจวิ้นก็เอ่ยถามขึ้นมา “จือซย่า จริงๆ พ่อเห็นด้วยกับความคิดของป้าเจี๋ย อยากให้ลูกไปขอให้คุณชายตระกูลสีมาช่วยพวกเรา”

ถังจือซย่าตกใจจนต้องเงยหน้ามองพ่อ “พ่อ เรื่องแบบนี้จะไปขอร้องเขาได้ไง นี่มันเรื่องของตระกูลเรานะ”

“พ่อรู้ว่าการขอร้องคนอื่นมันเป็นเรื่องยาก แต่ครั้งนี้พ่อหมดหนทางแล้วจริงๆ อีกทั้งยังไม่เหลือทางถอยแล้ว ถ้าหากไม่มีใครเข้ามาช่วย บริษัทของพ่อก็คงจะตกไปอยู่ในมือของคนอื่น” เมื่อพูดจบหน้าออกของถังจวิ้นก็กระเพื่อม จนต้องไอออกมา

“พ่อ พ่ออย่าเพิ่งรีบร้อน จะต้องมีทางออกแน่” ถังจือซย่ายื่นมือไปลูบหลังคนเป็นพ่อ

ขณะนั้น หลี่เจี๋ยที่เดินมาถึงโถงกลางของโรงพยาบาลก็รู้สึกว่าในมือขาดของอะไรบางอย่างไป เธอก้มลงมองก็พบว่าลืมกระเป๋าทิ้งไว้ที่ห้องผู้ป่วย เธอหันกลับไปบอกคังเฮ่าเซวียนและลูกสาว “ฉันลืมกระเป๋า เดี๋ยวกลับไปเอาสักครู่ พวกเธอไปรอที่หน้าประตูใหญ่ก็แล้วกัน” พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป

ถังชิงชิงมองคังเฮ่าเซวียนก่อนจะเอ่ย “ฉันคอแห้ง รีบไปซื้อน้ำมาให้ฉันสิ!”

คังเฮ่าเซวียนย่อมปฏิบัติต่อคนตระกูลถังอย่างดี เพราะเขาก็มีความคิดเหมือนกัน

หลี่เจี๋ยที่เดินกลับมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยก็พบว่า เมื่อครู่ที่เธอออกไป ประตูไม่ได้ปิดสนิท ตอนที่เธอกำลังจะผลักเข้าไป ก็ได้ยินเสียงของสามีที่อยู่ด้านใน “จือซย่า พ่อมีคำในใจอยากจะพูด พ่อไม่อยากเสียบริษัทนี้ไป แต่หวังว่าบริษัทนี้จะตกทอดไปสู่เฉินเฉิน เพราะเฉินเฉินคือผู้สืบทอดที่ดีที่สุดในสายตาพ่อ”

หลี่เจี๋ยที่อยู่ด้านนอกตกตะลึงจนตาโต นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินสามีพูดเรื่องสืบทอดบริษัท แต่เธอกลับไปคิดว่า สามีของเธอกลับคิดที่จะยกบริษัทใหญ่ขนาดนี้ให้กับลูกชายที่อายุไม่เท่าไรของถังจือซย่า

ถังจือซย่าที่อยู่ข้างเตียงได้ยินความคิดเช่นนี้ของพ่อเธอเป็นครั้งแรก เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่ง “พ่อ พ่อพูดอะไรน่ะ! เฉินเฉินเพิ่งจะสี่ขวบเอง! เขาจะสืบทอดบริษัทของพ่อต่อได้ไง!”

ถังจือซย่าตกอกตกใจ เอ่ยถามว่า “พ่อ อย่าไปขอร้องเขา”

“ทำไมล่ะ” ถังจวิ้นย้อนถาม

ใบหน้าของถังจือซย่าเห่อร้อนขึ้นมาทันที เธอเอ่ยอย่างติดๆ ขัดๆ “สรุปแล้วก็คือ อย่าไปขอร้องเขา เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาช่วยพวกเรา ต่อให้ตอนนั้นแม่จะช่วยเขา แต่เขาไม่ได้ติดค้างพวกเรา การช่วยเขาคือความรับผิดชอบของแม่”

“พูดแบบนี้แล้ว แม่ของลูกใช้หนึ่งชีวิตเพื่อช่วยเขามาเลยนะ!” ถังจวิ้นเกิดความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ ปีนั้นที่เขาสูญเสียภรรยาไปก็เศร้าโศก ลูกสาวเพิ่งจะสองขวบก็ต้องเสียแม่ ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าเสียจริง

“พ่อ ที่จริงสีจิ่วเฉินก็ช่วยพวกเรามาเยอะแล้ว เพียงแค่พ่อไม่รู้ พ่อคิดว่าที่บริษัทมาได้ถึงทุกวันนี้เพราะโชคของพ่ออย่างเดียวเหรอ ที่จริงไม่ใช่เลย แต่เป็นเพราะสีจิ่วเฉินใช้ความสัมพันธ์ของเขา ทำให้บริษัทเล็กๆ ของพ่อติดตลาดได้” ถังจือซย่าจำต้องเปิดเผยความลับนี้ออกมา