รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 268

ถังชิงชิงพูดอย่างโมโหเดือดดาล ในตอนเดียวกันนั่นเอง ซ่งซานก็โมโหจนอกแทบระเบิด ทั้งโกรธทั้งตกใจ นังถังจือซย่าหาข้ออ้างไปหลบภัยในบ้านของสีจิ่วเฉินเหรอ

ซ่งซานไม่คิดว่าที่ตัวเองไปข่มขู่ไว้ มันกลับไม่ใส่ใจคำเตือนของเธอเลย ถ้าถังชิงชิงไม่มาบอก เธอคงไม่รู้ว่าตอนนี้ถังจือซย่าอยู่บ้านเดียวกันกับสีจิ่วเฉินทั้งวันทั้งคืน

“ซานซาน เธอว่าวันนั้นที่ถังจือซย่าจู่ๆก็แต่งให้สีจิ่วเฉิน เธอจะมาแก้แค้นพวกเราไหมอ่ะ!” ถังชิงชิงพูดออกมา เลยดึงให้อารมณ์แค้นเคืองของซ่งซานกลับมา

“ชิงชิง นี่ยังต้องพูดอีกเหรอ ถ้ามันมีอำนาจแล้ว พวกเราคงไม่ได้มีชีวิตอยู่ดีๆอีกต่อไปแน่ พอถึงเวลานั้นเธอกับฉันคงต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้ามัน ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางได้ลืมตาอ้าปาก” ซ่งซานต้องการปลุกความกลัวของถังชิงชิง เพื่อให้ไปต่อกรกับถังจือซย่า

“งั้นทำยังไงดีล่ะ!ซานซาน” ถังชิงชิงพูดจบก็รีบโพล่งออกไปอีกว่า “เธอคงไม่รู้ว่าพ่อของฉันปิดบังฉันกับแม่เรื่องที่จะให้มันกับลูกชายสืบทอดกิจการ แม่กับฉันไม่มีส่วนแบ่งเลย”

เมื่อซ่งซานฟังจบ ก็รีบชักจูง “ชิงชิง เธอกับแม่ต้องคอยระวังนังถังจือซย่า นี่อาจไม่ใช่การตัดสินใจของพ่อของเธอก็ได้ แต่เป็นอุบายของนังถังจือซย่าที่อยู่เบื้องหลัง ให้พ่อของเธอยกกิจการให้มัน”

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นมีเหรอที่พ่อของฉันจะให้คนป่าแบบมันสืบทอดกิจการของบริษัท?” ถังชิงชิงคิดตื้นๆ ซ่งซานพูดอะไรเธอก็เชื่อหมดทุกอย่าง

“ชิงชิง เธอแน่ใจนะว่าตอนนี้ถังจือซย่าเข้าไปอยู่ในบ้านสีจิ่วเฉิน?”

“แน่ใจแน่นอนสิ! พ่อฉันพูดเองกับปากจะเป็นเท็จได้ไง” ถังชิงชิงโกรธจนเครียดไปหมด

มือของซ่งซานกำผ้านวมแน่น เธอฉีกผ้านวมที่ทำจากไหมคุณภาพดีจนขาด ความกลัวในใจผุดออกมาที่ดวงตา ต่อให้เธอสวมรอยเป็นเหยื่อเรื่องเมื่อห้าปีก่อน สุดท้ายสวรรค์ก็ยังจัดแจงให้ถังจือซย่าได้แต่งงานกับสีจิ่วเฉินเหรอ

ไม่ เธอจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตานี้เอง ตำแหน่งนายหญิงตระกูลสีต้องเป็นของเธอ ถ้าหากเป็นถังจือซย่าขึ้นตำแหน่ง อนาคตของเธอต้องเจอกับหายนะแน่

ไม่แน่นะหลังจากที่มันมีอำนาจมีอิทธิพลแล้ว อาจทำให้เธอหายตัวไปจากโลกใบนี้ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องดีหรือไม่ดีแล้ว แต่มันเป็นเรื่องอันตรายถึงชีวิตของเธอต่างหาก

ถังจือซย่าเองก็คาดไม่ถึงว่าจะเจอเขาในเวลาดึกแบบนี้ แล้วชุดนอนของเธอก็แค่ชุดนอนผ้าไหมสายเดี่ยว กระทั่งชุดชั้นในก็ไม่ได้ใส่ ภายใต้แสงสว่างจากหลอดไฟ ทรวดทรงองค์เอวทุกอย่างก็ไม่สามารถเล็ดรอดไปจากสายตาของชายหนุ่มได้

ถังจือซย่าที่เพิ่งจะรู้ตัวก็ตกใจจนรีบเอามือกอดอกทันที พลางเอ่ยเตือนด้วยเสียงแผ่วเบา “อย่ามองนะ”

มุมปากของสีจิ่วเฉินบิดโค้งยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาได้เห็นหมดแล้ว รูปร่างกระทัดรัดแบบนี้เขาชอบที่สุด

เมื่อเธอเห็นว่าเขาห่มผ้าให้ลูกชายแล้วก็ขี้เกียจเข้าไปอีก เธอจึงหันหลังเตรียมจะผลักประตูเพื่อจะกลับเข้าห้อง จู่ๆแขนยาวๆผู้ชายก็คว้าแขนของเธอไว้ เธอหมุนเคว้งและล้มเข้าไปในแผงอกของเขาพอดี

ถังจือซย่ากระแทกเข้ากับอกแกร่งของชายหนุ่มจนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย และทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาของเขาที่ก้มมองลงมา ความเย็นชาและเคร่งขรึมของเขาถูกเจือจางด้วยแสงไฟสลัวบนระเบียงทางเดิน ท่าทางแบบนี้…ดูช่างอ่อนโยนเหลือเกิน