รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 282

เมื่อถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น ก็บังเอิญเห็นแขกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา พวกเขาพูดคุยกันเบาๆ กับชายที่มีอายุเยอะกว่าซึ่งเป็นผู้นำ จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่สีจิ่วเฉิน

คืนนี้เขาสวมชุดสูทสีดำ สง่างามมีเสน่ห์ ดูมีมารยาทและสุภาพเรียบร้อย

ความน่าเกรงขามที่เหนือกว่าคนอื่นของเขาในคืนนี้น้อยกว่าปกติ มีความเอาตัวรอดเก่งที่ทั้ง สงบเสงี่ยมและสุขุมเสียมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นเขาในด้านไหนต่างก็แสดงเสน่ห์ที่น่าหลงไหลออกมา

ถังจือซย่ากำลังมองมาที่เขา ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะรู้สึกถึงสายตาของเธอ เมื่อแยกกันกับแขก เขาก็มองมาด้วยแววตาที่ลึกราวกับมหาสมุทร เมื่อเห็นว่าเธอเปลี่ยนที่นั่ง เขาก็ขมวดคิ้วราวกับว่าไม่ค่อยพอใจนัก

หัวใจของถังจือซย่าถูกสายตาจากประโยคนี้กระตุ้นจนเต้นรัวไปหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่จัดการไม่ได้ จึงแกล้งทำเป็นหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มอย่างไม่รู้ตัว

และฉากนี้ก็ตกไปอยู่ในสายตาของบุคคลที่สาม ซึ่งก็คือซ่งซาน ตั้งแต่ที่สีจิ่วเฉินเดินเข้ามาเธอก็ไม่ได้ละสายตาไปจากตัวเขาเลย ดังนั้นไม่ว่าสีจิ่วเฉินจะทักทายแขกหรือส่งสายตาแสดงความรักให้ ถังซือซย่า เธอก็เห็นอยู่ในสายตาทั้งหมด

ในขณะนี้ได้มีรถเก๋งสีดำสุดหรูคันหนึ่งมาจอดข้างบ่อน้ำพุที่อยู่ด้านนอกห้องโถงใหญ่ เมื่อประตูรถเปิดออก ขาเรียวสวยข้างหนึ่งก็ก้าวลงมา ตามด้วยหญิงสาวที่สวมชุดราตรีสีเงิน อายุ 25 ปี การแต่งหน้าที่สมบูรณ์แบบและละเอียดงดงามของเธอมีแสงส่องประกายออกมา รวมทั้งดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นก็เปล่งประกายระยิบระยับเช่นกัน

เธอหันไปวางมาดกับชายชราข้างๆ ที่ลงรถมาจากอีกด้านหนึ่ง แล้วจากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปควงแขนเขาเอาไว้ “เราเข้าไปกันเถอะค่ะ!”

สายตาของชายชรามองเธอด้วยความสับสน โดยที่เธอกำลังช่วยประคองขึ้นบันได และในตอนนี้ สีจิ่วเฉินที่ได้ข่าวก็มาต้อนรับที่หน้าประตูทางเข้า

“คุณอาจิ่น ในที่สุดคุณอาก็มาถึงนะครับ เชิญเข้ามาได้เลยครับ” สีจิ่วเฉินต้อนรับผู้อาวุโสท่านนี้ด้วยความเคารพ เขาคือหนึ่งในเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนของพ่อตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ 

“จิ่วเฉินเอ๊ย! ไม่ได้เจอกันนานเลย” หลินจิ่นยื่นมืออกไปตบไหล่ของเขา และในขณะนั้นเอง เสียงผู้หญิงที่งดงามก็พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนหวาน “พ่อ แนะนำตัวแทนหนูหน่อยสิ!”

รอยยิ้มของหลินจิ่นหยุดชะงักลง จากนั้นก็หันไปพูดกับสีจิ่วเฉิน “จิ่วเฉิน ขอแนะนำให้รู้จักนะ นี่คือลูกสาวของฉัน จิงจิง”

สีจิ่วเฉินตกตะลึงเล็กน้อย เขารู้แค่ว่าหลินจิ่นมีลูกชายหนึ่งคน แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินว่าเขามีลูกสาวด้วย

“สวัสดีครับคุณหลิน”

ซ่งซานเห็นอยู่ในสายตาของเธอ และหัวเราะเยาะอยู่ในใจ ถังชิงชิงยังอยากจะได้รับความสนใจจากสีจิ่วเฉินอยู่อีกงั้นเหรอ

ในขณะที่ถังจือซย่ากำลังก้มหน้าก้มตากินอาหารอย่างมีความสุข ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายที่ทุ้มต่ำดังเข้ามาในหูจากทางด้านหลัง “คุณอาถัง ผมขอดื่มให้คุณอาสักแก้วนะครับ”

ถึงแม้ว่าถังจือซย่าจะไม่ได้หันกลับไปมอง ก็รู้ว่าใครอยู่ข้างหลังเธอ อีกทั้งฝ่ามือใหญ่บนหลังเธอก็ยังจับเธอเอาไว้อย่างมีลับลมคมใน กลางฝ่ามือที่อ่อนโยนส่งอุณหภูมิความร้อนที่ทำให้ใจเต้นรัวออกมา

แต่ผู้คนทั้งโต๊ะต่างก็ต้อนรับการดื่มแสดงความเคารพของสีจิ่วเฉิน โดยที่ไม่มีใครสังเกตเลยว่ามือของเขาวางอยู่ที่ไหน ถังจือซย่าเองก็ยืนขึ้นตามคนทั้งโต๊ะ แต่มือข้างนั้นก็ยังคงอยู่บนหลังมาตั้งแต่ต้นจนจบ เธอจึงรู้สึกเขินอายที่จะหันไปมองเขา

“คุณอาคุณน้าทุกท่าน ได้โปรดยกโทษให้กับการทักทายที่ไม่ทั่วถึงด้วยนะครับ” ชายคนนั้นพูดแสดงความเกรงอกเกรงใจด้วยเสียงทุ้มต่ำที่น่าดึงดูด

“ไม่หรอกๆ”

โต๊ะนี้ล้วนเป็นเหล่าผู้อาวุโสสายแยกของสีซื่อ ในสายตาล้วนเต็มไปด้วยความสุภาพและความเกรงใจที่มีต่อผู้นำตระกูลอายุน้อยของตระกูลสีที่ดำรงตำแหน่งอยู่ในขณะนี้