รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 289

“นั่นน่ะสิ ถ้าจะไม่ขอโทษก็อย่าไปตบเธอ! ดูคุณซ่งสิแค่นี้ก็น่าสงสารพอแล้ว”

ถังจือซย่าฟังคำติฉินนินทาจากผู้คนรอบข้าง ภายในใจของเธอแบกรับแรงกดดันมหาศาลเอาไว้ มีเพียงแค่เธอและซ่งซานเท่านั้นที่รู้ว่าตอนที่อยู่ในน้ำเมื่อครู่ ซ่งซานพยายามจะฆ่าเธอยังไง แต่ตอนนี้ผู้คนรอบข้างพูดคุยเกี่ยวกับเธอโดยที่ไม่รู้ความจริงเลยด้วยซ้ำ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน

สีจิ่วเฉินมองดูถังจือซย่าที่ใกล้จะเป็นลม เขาไม่สนใจสายตาของผู้คน และยื่นมือออกไปอุ้มช้อนตัวเธอขึ้นมา จากนั้นก็พูดกับฉู่เฮ่าว่า “พาคุณซ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“จิ่วเฉิน…” ซ่งซานร้องไห้และตะโกนเรียกออกไป มองถังจือซย่าที่ถูกสีจิ่วเฉินอุ้มไปอย่างตะลึงงัน รู้สึกเจ็บใจราวกับโดนมีดกรีด

การแสดงละครจบลงแล้ว สุดท้ายผู้ชนะก็ยังเป็นถังจือซย่า

เธอได้รับความรักและความห่วงใยทั้งหมดจากสีจิ่วเฉิน โดยที่ไม่ต้องทักทายเขาเลยสักคำ

ถังจือซย่าถูกส่งไปที่ห้องพัก และเปลี่ยนเป็นชุดที่สะอาดสะอ้าน เธอคิดถึงลูกชายขึ้นมาทันที และพูดกับสีจิ่วเฉินว่า “อย่าให้เฉินเฉินรู้เรื่องเมื่อกี้นะคะ”

“วางใจเถอะ! ฉันกำชับฉิงเหย่ไปแล้วว่าอย่าพาเขามา เขายังอยู่ที่ห้องเด็กเล่นน่ะ” สีจิ่วเฉินพูดปลอบโยน

ถังจือซย่ากำผ้าห่มไว้แน่น มีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับความอำมหิตของซ่งซาน เธอมั่นใจได้เลยว่าเมื่อครู่ที่อยู่ในน้ำ ซ่งซานตั้งใจกดเธอเอาไว้ และอยากให้เธอจมน้ำตาย

“ว่ายน้ำไม่เป็น แล้วทำไมยังต้องลงไปช่วยเธอด้วย” สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว ไม่กล้าตำหนิเธอ แต่ในใจที่ห่วงใยก็บีบรัดจนเจ็บปวดเพราะเธอ

แล้วถังจือซย่าก็พูดความคิดในตอนนั้นออกมา “คืนนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าคุณ ถ้ามีคนตายขึ้นมา จะไม่เป็นมงคลเอามากๆ”

เพียงแต่เธอไม่คิดเลยว่าซ่งซานที่เมื่อห้าปีก่อนว่ายน้ำไม่เป็น จะไปเรียนจนว่ายเป็นแล้ว

“เธอรู้ไหมว่าเมื่อกี้เธอเกือบ…” สีจิ่วเฉินกลัวแทบตายว่าถ้าหากเขามาช้าไปอีกไม่กี่วินาทีด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ก็คงช่วยเธอไว้ไม่ทันแล้ว

ที่ถังจือซย่าสามารถฟื้นกลับมาได้ ล้วนขึ้นอยู่กับการกระทำที่รวดเร็วพอและการช่วยชีวิตที่มีประสิทธิภาพของเขา ไม่อย่างนั้นวันนี้เธอคงจะหมดหวังในการมีชีวิตไปแล้ว

“ขอบคุณนะคะ” ถังจือซย่าขอบคุณจากใจจริง เธอไม่กล้าจินตนาการเลยว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ลูกชายจะทำยังไง

“ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอขอบคุณฉัน ฉันแค่ต้องการให้หลังจากนี้เธอทะนุถนอมชีวิตของตัวเอง อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” ในดวงตาของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ เขาก้าวไปข้างหน้าและโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด

อยู่ใกล้ขนาดนี้ แน่นอนว่าถังจือซย่าเองก็ได้ยิน ซ่งซานกำลังจะฆ่าตัวตาย

เหอะ เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ใช้วิธีต่างๆ นานาหลอกให้สีจิ่วเฉินไปหา

“คุณไปเถอะค่ะ!” ถังจือซย่าเหนื่อยมากจริงๆ เธอนอนตะแคงและหลับตาลง

สีจิ่วเฉินรีบไปที่ห้องของซ่งซาน และเห็นว่าเธอกำลังอยู่ที่หน้าหน้าต่างบนชั้นสาม ปฏิเสธคนทุกคนที่เข้าใกล้ เธอยื่นขาข้างหนึ่งออกมานอกหน้าต่าง สามารถตกลงไปได้ตลอดเวลา

“ซานซาน คุณมานี่สิครับ” เมื่อสี่จิ่วเฉินผลักประตูเพื่อเปิดเข้าไป เขาก็ขมวดคิ้วและตะโกนเรียกเธอ

พอซ่งซานเห็นว่าสีจิ่วเฉินมาแล้ว เธอก็น้ำตาไหลพรากๆ ออกมา “จิ่วเฉิน ในที่สุดคุณก็มาดูฉันแล้ว ฉันคิดว่า…คิดว่าคุณไม่เป็นห่วงฉันแล้ว ฉันอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”

หลังจากพูดจบ ซ่งซานก็ยื่นร่างกายส่วนบนออกไปนอกหน้าต่าง

“ซานซาน อย่าทำเรื่องโง่ๆ เลยนะ รีบมานี่เร็ว” สีจิ่วเฉินรีบยื่นมือออกไป “รีบมานี่เถอะครับ”