รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 305

ถังจือซย่าตำหนิตนเองขึ้นมาในใจ “เป็นเพราะฉันเองที่ไม่ได้สนใจสุขภาพร่างกายของพ่อเลย ผู้จัดการคังคะ ถ้าหากว่าพ่อของฉันรู้สึกไม่สบาย ช่วยบอกให้ฉันรู้โดยด่วนเลยนะคะ”

“เป็นเพราะประธานถังไม่ให้ผมบอกคุณต่างหากล่ะครับ เขาไม่อยากให้คุณเป็นห่วง” แววตาของคังเฮ่าเซวียนมีความคาดหวังอยู่ในนั้น “คุณถัง ภายในสองปีนี้ คุณคงต้องเตรียมความพร้อมที่จะรับช่วงต่อบริษัทแล้วล่ะครับ!”

ถังจือซย่ารู้สึกถึงความกดดันที่ถาโถมเข้ามาชั่วขณะ รับช่วงต่อบริษัทของพ่อ นั่นเป็นเรื่องที่เกินขอบเขตความสามารถของเธอ

“ผมจะช่วยคุณอย่างเต็มที่เลย” แววตาของคังเฮ่าเซวียนสบกับเธออย่างอบอุ่น

บนโต๊ะอาหารนั้น คังเฮ่าเซวียนบอกเรื่องขั้นตอนโครงการบางอย่างของถังซื่อกรุ๊ปให้เธอฟัง ถังจือซย่าฟังอย่างตั้งใจ ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับอาณาจักรที่เธอไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก คังเฮ่าเซวียนก็อธิบายอย่างอดทน เธอเองก็พยายามที่จะรับสิ่งเหล่านั้นเข้ามา

หลังจากประทานอาหาร คังเฮ่าเซวียนเดินออกมาเป็นเพื่อนเธอ ถังจือซย่าต้องรีบกลับไปดูพ่อและลูกชาย ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอมองด้วยความตกใจ เป็นสีจิ่วเฉินที่โทรมา

“ว่ายังไงคะประธานสี มีธุระอะไรหรือเปล่า” ถังจือซย่าถามอย่างใจเย็น

“เธออยู่ไหน” ชายหนุ่มถามมาตรงๆ

“ฉันอยู่...”

“จือซย่าระวัง” ทันใดนั้นเสียงชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น ไหล่ของถังจือซย่าถูกใครสักคนโอบไว้ ถังจือซย่าหลบรถยนต์ไฟฟ้าที่ขับมาอย่างเร็วไว

ถังจือซย่ามองคังเฮ่าเซวียนอย่างขอบคุณ ในตอนนี้ ชายที่อยู่ในสายก็ถามขึ้นมา “เมื่อกี้นั่นเสียงใครพูดน่ะ?”

“ประธานสี แค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” ถังจือซย่าเองก็ไม่อยากเดินเหม่อเช่นกัน

มีความอิจฉาริษยาฉายอยู่ในนัยน์ตาของคังเฮ่าเซวียน เมื่อครู่นี้เขาตั้งใจส่งเสียงออกไป และทำให้สีจิ่วเฉินรับรู้ว่ามีเขาอยู่ข้างๆ ถังจือซย่าด้วย เขาต้องการทำลายความสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นระหว่างถังจือซย่าและสีจิ่วเฉิน

ในขณะที่เดินออกมาตรงระเบียงด้านนอกห้องวีไอพีของร้านอาหารชั้นดี ดวงหน้าหล่อเหลาคมเข้มของชายหนุ่ม มองโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าเธอเองก็มีนัดกับผู้ชายด้วยเช่นกัน

สีจิ่วเฉินผลักประตูเข้ามา และหันไปพูดกันสองพ่อลูก “คุณลุงหลินครับ คุณหลินครับ ผมคงต้องรีบกลับก่อน ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะครับ”

“จิ่วเฉิน ไม่อยู่คุยกันต่ออีกสักหน่อยเหรอ” หลินจิ่นมองเขาอย่างไม่เป็นสุขเล็กน้อย

“คุณหนูใหญ่ พวกเรากำลังตามอยู่ครับ” คนที่อยู่ปลายสายตอบ

เรื่องอะไรกันที่ทำให้สีจิ่วเฉินต้องลุกออกไปจากโต๊ะทันที?

ในขณะที่ถังจือซย่ากำลังนั่งรถของคังเฮ่าเซวียนกลับบ้านนั้น เธอเองก็ไม่รู้ว่ามีรถอีกคันหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านของเธอ

สีจิ่วเฉินที่นั่งอยุ่เบาะหลัง ดึงเนคไทออกอย่างหงุดหงิด และหันไปพูดกับฉู่เฮ่าที่กำลังขับรถอยู่ “ขับเร็วกว่านี้อีก”

เท้าของฉู่เฮ่าเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น พลางคิดในใจ เกิดอะไรขึ้นกับคุณถังหรือเปล่านะ?

ที่ทางเข้าหมู่บ้านของถังจือซย่า รถของฉู่เฮ่าจอดสนิท แต่สีจิ่วเซวียนก็ไม่มีท่าทีที่จะลงไปจากรถแต่อย่างใด เขานั่งอยู่ในรถ สีหน้าอึมครึมไปหมด คล้ายกับว่ากำลังรออะไรอยู่

ไม่กี่นาทีต่อมา รถของคังเฮ่าเซวียนก็เคลื่อนมาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้านเช่นดียวกัน เขาลงจากรถด้วยตัวเองและเดินไปเปิดประตูตรงฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ถังจือซย่ายิ้มขอบคุณ “ขอบคุณผู้จัดการคังมากๆ นะคะ”