รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 333

มือของถังจือซย่าอย่างกับโดนความร้อน รีบดึงกลับมาแล้ว “นี่ สีจิ่วเฉิน คุณอย่าทำซี้ซั้วนะ”

“งั้นก็ได้！ซื้อเข็มขัดให้ฉันสักเส้นก็ได้ ฉันต้องการใช้แบบแนบตัว ”สีจิ่วเฉินไม่ทำให้เธอลำบากใจแล้ว

ถังจือซย่าพูดอย่างกับหนีว่า “งั้นก็ได้ ฉันซื้อเข็มขัดให้คุณ”

กลับมาถึงห้องทำงาน หลี่เหมยเรียกถังจือซย่าให้หยุด “จือซย่า มานี่หน่อย”

ถังจือซย่าเดินตามเธอมายังมุมเงียบๆ ที่ห้องน้ำชา หลี่เหมยพูดกับเธอว่า “จือซย่า คุณรู้ข่าวคราวที่บริษัทของเราจะต้องย้ายไหม ”

ถังจือซย่าตกใจ “บริษัทของเราต้องย้ายเหรอ ย้ายไปไหน”

“ได้ยินว่าชั้นออฟฟิศของอาคารสีซื่อว่างสองชั้นโดยเฉพาะจึงทำเป็นสถานที่ทำงานใหม่ของเรา” หลี่เหมยยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดกล่าวว่า “พวกเราต้องย้ายไปยังอาคารสีซื่อแล้ว”

“อะไร”ถังจือซย่าประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าสีจิ่วเฉินจะไม่บอกเธอ อีกอย่าง อยู่ดีๆ ทำไมถึงต้องย้ายไปบริษัทของเขาด้วย

“ไม่ว่ายังไง นี่เป็นเรื่องดี ถึงตอนนั้นห้องทำงานของเราก็จะใหญ่กว่าหน่อย ด้านสวัสดิการค่าตอบแทนก็จะดียิ่งขึ้น”

ถังจือซย่ากะพริบตาแล้ว เธอกลับว่าอยากจะหาโอกาสสอบถามสีจิ่วเฉินสักหน่อย ว่านี่เป็นเรื่องจริงเหรอ

และในเวลานี้ หลี่เหมยสายตาเฉียบคมมองเห็นสร้อยข้อมือที่มือของเธอแล้ว ยิ้มพร้อมถามว่า “ประธานสีมอบให้คุณแล้วเหรอ”

ใบหน้าของถังจือซย่าร้อนผ่าวทันที “พี่เหมย คุณเป็นคนเลือกเหรอ”

“ใช่ไง！วันนั้นประธานสีโทรศัพท์มาหาฉัน ฉันรีบไปเลือกที่ร้าน ท้ายที่สุดเลือกสร้อยข้อมือคู่ที่มีมูลค่ากว่าสองล้านมาแล้ว ฉันยังคิดว่าจะมอบให้หลินจิงจิงเสียอีกนะ！”

ถังจือซย่าหายใจไม่ค่อยออกเล็กน้อย สองล้านเหรอ

แพงมากอย่างที่คิดไว้จริงๆ

“คิดไม่ถึงว่าประธานสีจะมอบให้คุณ หากรู้ตั้งแต่แรกจะเลือกที่แพงยิ่งกว่านี้หน่อย”พี่เหมยเผยรอยยิ้มออกมา

ณ ร้านอาหารระดับไฮเอนด์

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ถังจือซย่าถามคำถามที่เธออย่างรู้มากคำถามหนึ่ง “ได้ยินมาว่าบริษัทของเราจะย้ายแล้ว เป็นเรื่องจริงเหรอ”

“อืม เป็นเรื่องจริงนะ”สีจิ่วเฉินพยักหน้า

“ทำไมต้องย้ายด้วยละ！แม้ว่าหอรุ่ยเป่าตึกใหญ่แห่งนี้จะเตี้ยไปหน่อย แต่ปัจจัยในแต่ละด้านล้วนแต่ดีทั้งหมด” ถังจือซย่าถือแก้วชาขึ้นมายิ้มพร้อมพูดถาม

“คุณรู้ไหม ที่ฉันไปทำงานไปกลับระหว่างหอรุ่ยเป่าและอาคารสีซื่อทุกวันนี้ ก็เพื่อจะได้เห็นหน้าเธอทุกวัน”มือทั้งสองข้างของสีจิ่วเฉินประสานกันที่ขากรรไกรล่าง สายตาลึกซึ้งชวนให้คนหลงใหล “แม้ว่าเหนื่อย แต่ก็ชอบอย่างนี้ก็เลยไม่รู้สึกเหนื่อย”

ถังจือซย่าหายใจเร็วเล็กน้อย ที่ผู้ชายคนนี้มาทำงานที่หอรุ่ยเป่าทุกวัน ก็เพื่อมาเจอเธอจริงๆ เหรอ

“แต่ช่วงนี้ฉันพบว่ามาตรการความปลอดภัยของหอรุ่ยเป่าค่อนข้างแย่ ไม่เป็นผลดีต่อการทำงานของฉัน เพราะงั้น ฉันตัดสินใจย้ายสถานที่ทำงานของหอรุ่ยเป่า ทำแบบนี้ พวกเราก็จะได้ทำงานตึกเดียวกันได้แล้ว ต่อไปจะได้เจอหน้ากันทุกวัน เข้างานและเลิกงานพร้อมกัน ดื่มกาแฟด้วยกัน สะดวกที่จะทำอะไรก็ได้ตามที่เราอยากทำ”