รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 346

“เป็นห่วงเขา?” เสียงชายคนนั้นพุ่งขึ้นมาด้วยความหึงหวงทันที

“คุณจะสร้างปัญหาไม่ได้นะ” ถังจื่อซย่ายิ้มออกมาเงียบๆ

ชายที่อยู่อีกฝั่งเหมือนกลายเป็นหมาเชื่องๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ก็ได้ จะไม่สร้างปัญหา”

ประโยคนี้ทำให้ใจของถังจื่อซย่าสั่นหวิวๆ เหมือนกับขนนก เธอตอบเขาไปเล็กน้อยแล้วจึงวางสาย

วิธีการยั่วยวนแบบนี้ เธอคงเล่นกับสีจิ่วเฉินไม่ได้

ครู่ต่อมาหลี่เหมยก็เข้ามาหาเธอแล้วถามถึงลูกชาย ถังจื่อซย่าไม่ได้ปิดบังเธอว่าเป็นสีจิ่วเฉินเป็นคนจัดการให้

ภายในห้องทำงานของหลินจิงจิง เธอนั้นไม่มีความคิดที่อยากจะทำงานเลย ตอนนี้เธอเต็มไปด้วยความคิดที่อยากจะเข้าใกล้สีจิ่วเฉิน แต่สีจิ่วเฉินก็ไม่ค่อยจะมาสนิทด้วย ผู้ชายคนนั้นนอกจากถังจื่อซย่าแล้วเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนไหนเข้าไปใกล้เลย

กับผู้ชายคนอื่นๆ หลินจิงจิงไม่เห็นจะเคยรู้สึกลำบาก แม้แต่พ่อบุญธรรมของเธอเองก็ไม่เข้าใจอารมณ์ของสีจิ่วเฉินเลยและเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเกลี้ยกล่อมเขาได้อย่างไร

ตอนนี้อุปสรรคอันดับแรกของเธอคือถังจื่อซย่า ครั้งที่แล้วหลินจิงจิงทำท่ามั่นใจเกินไปต่อหน้าพ่อบุญธรรมของเธอ ทำให้เธอกลัวเล็กน้อยที่จะรายงานสถานการณ์ของเธอให้พ่อบุญธรรมรู้และมันทำให้เธอกังวลนิดๆ ด้วย

ไอ้หย่าที่เพิ่งจะรับสายโทรศัพท์มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ เป็นต้นฉบับของถังจื่อซย่า คนในที่ทำงานของเธอวางมันไว้บนเคาน์เตอร์รวมกับคอลเลกชั่นเฉพาะของบริษัท และเธอกำลังรอให้ถังจื่อซย่าอับอายในการแสดง

เพื่อที่จะทำลายถังจื่อซย่าให้หายไปจากวงการนักออกแบบแล้ว เธอจึงอดใจรอในสิ่งที่กำลังจะมาถึงได้

ณ ประเทศฮัสโตรีกา

ซ่งซานนั้นนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ในใจของเธอทั้งหวาดหวั่นและหวาดกลัว เธอกำมือเอาไว้แน่น เธอกำลังเดิมพันชีวิตของตัวเองและใบหน้าไว้กับอนาคตที่จะถึง

และคนที่มอบความกล้าให้กับเธอก็คือคุณนายใหญ่สีที่เธออยากจะเป็นให้ได้แบบนี้ในอนาคต เธอจะสามารถครองใจสีจิ่วเฉินได้แน่นอน เธอจะใช้ใบหน้าที่เหมือนถังจื่อซย่าไปเกลี้ยกล่อมสีจิ่วเฉินให้ได้ เธอคิดว่าเธอเอาชนะได้แน่นอน

เมื่อเข็มยาสลบฉีดเข้าไปในร่างกายเธอ มันก็เจ็บจนทนไม่ได้ เธอกัดฟันไว้จนแน่น ในท่ามกลางความเจ็บปวดนี้เธอจินตนาการถึงใบหน้าของสีจิ่วเฉิน มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เธอยืนหยัดต่อไปได้

ในร้านอาหาร

จ้านฉิงเหย่หยอกล้อกับเด็กน้อยอย่างมีความสุขและเขาได้ยินมาว่าวันนี้มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น จ้านฉิงเหย่สอนเด็กน้อยทันทีว่า “คราวหน้าถ้าอาว่างจะพาไปซ้อมต่อยมวย ครั้งต่อไปที่ต้องสู้จะได้ไม่ต้องกลัว”

“ดีเลยฮะ!” เจ้าตัวน้อยพยักหน้าอย่างดีใจ

จ้านฉิงเหย่มองไปยังคู่ชายหญิงตรงหน้า เมื่อเขามองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าทั้งคู่เหมาะสมกันอย่างที่คิด

“พี่ จื่อซย่า พวกพี่อย่ารอช้าสิ ฉันรอดื่มไวน์แดงงานแต่งอยู่นะ!” จ้านฉิงเหย่อดไม่ได้ที่จะพูดเร่งเร้า

“แค่ก...” ถังจื่อซย่าสำลักน้ำซุป

มือของสีจิ่วเฉินลูบหลังเธอโดยอัตโนมัติและมองดูเธออย่างกับเป็นเรื่องตลก