รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 357

ในใจของถังจือซย่าอยากร้องไห้ ชายหนุ่มคนนี้เล่นไม่ได้จริงๆ

“สีจิ่วเฉิน...ถ้าคุณกล้า...” คำว่าวุ่นวายยังไม่ทันพูดออกจากปาก ชายหนุ่มก็ใช้การกระทำโต้แย้งเธอเสียแล้ว

ใช่ เขาอยากวุ่นวาย

เพราะว่าร่างของเธอก่อให้เกิดแรงดึงดูดที่ร้ายแรงกับเขา มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

ถังจือซย่าดิ้นรนอยู่หลายวินาที ไม่ต้องพูดถึงสายตาของชายหนุ่มเลย หลังจากที่ถังจือซย่าต่อสู้เชิงสัญลักษณ์ เธอก็ดื่มด่ำกับทักษะการจูบอันสมบูรณ์ของชายหนุ่มอย่างควบคุมไม่ได้

แต่ในสมองของเธอมีเชือกขึงตึงอยู่ตลอด ไม่ใช่เพราะกลัวใครมาเห็น แต่เธอกลัวว่าตัวเองจะหลงเสน่ห์ของชายหนุ่มคนนี้ต่างหาก

ในใจของเธอ เธอยังไม่พร้อมมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับหนุ่มคนนี้

จูบนี้ เต็มไปด้วยความหวานชื่น แต่ก็อันตรายมากเช่นกัน

ก็เหมือนกับลูกระเบิด ที่พร้อมจะระเบิดทุกเวลา

เมื่อเป็นจูบที่แน่นแฟ้นเช่นนี้แล้ว จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสที่มากขึ้นได้อย่างไร

ลมหายใจของชายหนุ่มทักทอเป็นตาข่ายอันแน่นหนาและปกคลุมเธอไว้อย่างแนบแน่น นอกจากทำให้เธอจมดิ่งอยู่ในจูบของชายหนุ่มคนนี้แล้ว สมองก็จับสิ่งใดไม่ได้เลย แม้แต่สติปัญญาก็หลุดลอยไปเสียแล้ว

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะบรรลุผลสำเร็จ

“จือซย่า ผมต้องการคุณ...”

ถังจือซย่ารู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตทั่งตัว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอจึงผลักเขาออกไปตามสัญชาตญาณ “สีจิ่วเฉิน...ไม่ได้นะ..”

แต่วินาทีถัดไป เธอก็โดนชายหนุ่มโอบอุ้มขึ้นมาและเดินเข้าไปในห้องนอนหลักของเธอ

สมองของถังจือซย่าว่างเปล่า ห้องนอนหลักที่ไม่ได้เปิดไฟ กลายเป็นเป็นพื้นที่มืดสลัวในทันที สำหรับชายหนุ่ม แบบนี้สามารถกระตุ้นสัมผัสทั้งห้าได้ดียิ่งขึ้น เขาอยากมอบความสุขอันยิ่งใหญ่ให้กับหญิงสาวคนนี้

ร่างกายและจิตใจของถังจือซย่าปกคลุมด้วยความรู้สึกพร่ามัว ขณะที่เธอผลักเขาออกเล็กน้อยและโดนฝ่ามือขนาดใหญ่ของชายหนุ่มกดยอดศีรษะไว้ ดูเหมือนว่าความกลัวที่ถังจือซย่าเก็บซ่อนไว้จะปะทุออกมา

“อย่านะ...อย่าแตะฉัน...ออกไป...”

ถังจือซย่ารู้สึกสับสน ดูเหมือนว่าสมองของเธอจะลืมว่าชายหนุ่มที่จูบเธอคือสีจิ่วเฉินและคิดว่าเขาเป็นไอ้สารเลวเมื่อห้าปีที่แล้ว แขนที่แข็งแกร่งของเขา ร่างกายของเขา ทุกลมหายใจของเขาเหมือนกับไอ้สารเลวคนนั้นเป็นอย่างยิ่ง

“ฉันไม่ต้องการการดูแล” ถังจือซย่าส่ายหัว แต่ใบหน้าของเธอขาวซีด

เมื่อสีจิ่วเฉินเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอ เขาจึงอยากตรวจสอบดูจริงๆ ว่าไอ้สารเลวที่ข่มเหงเธอเมื่อห้าปีที่แล้วเป็นใคร

ถ้าหากเขารู้ว่าเป็นใคร เขาจะให้คนคนนั้นชดใช้ค่าเสียหายอย่างหนักแน่นอน

“คุยเรื่องที่เกิดในคืนนั้นกับผมได้ไหม” สีจิ่วเฉินอยากเดินออกมาพร้อมเธอ เขาไม่อยากให้เธอเก็บงำความหวาดกลัวนี้ไปตลอด

ถังจือซย่ามองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเตียง หัวใจของเธอเปราะบางเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเขาปล่อยแขนออก เธอจึงเข้าไปอิงแอบเขาเล็กน้อย

สีจิ่วเฉินระวังลมหายใจของตัวเอง เขาพยายามจะไม่ทำให้เธอตกใจอีก เขาจูบเส้นผมของเธออย่างนุ่มนวล

“ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร”

ถังจือซย่าหลับตาลง สุดท้ายเรื่องนี้ก็ยากที่จะเอ่ยปาก

ถังจือซย่าปล่อยแขนของเขา แววตากลับมาสงบเช่นเดิม “คุณกลับไปเถอะ! ฉันอยู่คนเดียวได้”