รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 367

เช้าวันรุ่งขึ้น ถังจือซย่าก็ลาหยุดให้ลูกชายของเธอด้วย แล้วเธอก็โทรหาหลี่เหมย หลี่เหมยรู้สึก ประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าเธอจะลางานเป็นเวลาสามเดือน

"จือซย่า เธอได้คุยเรื่องนี้กับประธานสีหรือยัง" เธอไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้ หลี่เหมยคิดในใจ

“พี่สามารถถามเขาได้และถ้าเขาไม่เห็นด้วย ฉันจะเข้ามาจัดการทำเรื่องลาออก”

“โอเค ฉันจะถามประธานสีสักหน่อย” หลี่เหมยตอบ

สิบนาทีต่อมา หลี่เหมยโทรกลับมา "ประธานสีเห็นด้วย เขาให้เธอลาพักร้อนสามเดือน แต่ฉันทำใจไม่ได้จริงๆ"

“ขอบคุณ” ถังจือซย่าก็ทำใจไม่ได้ที่จะต้องจากหลี่เหมยไป

"ต้องติดต่อกันมาด้วยนะ"

“เอ่อ พี่เหมย ขอบคุณที่ช่วงนี้คอยดูแลฉันนะ” ถังจือซย่ากล่าวอย่างซาบซึ้ง

"อย่าพูดแบบนั้น ฉันรู้ดีว่าที่ประธานสีเข้าซื้อ QR ไม่ใช่เพราะว่าเขามองเห็นถึงภาพในอนาคตของมัน แต่เป็นเพราะเธอ ถ้าไม่มีเธอ ชะตากรรมของพวกเราชาวหอรุ่ยเป่า คงไม่ได้ดีขนาดนี้" หลี่เหมยมองออกทุกอย่าง

ถังจือซย่าฉุกคิดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก จากนั้นเธอก็ถามด้วยความสงสัย "พี่เหมย ใครเป็นคนเจรจา กับลูกค้าที่ฉันไปหาเมื่อวานเหรอ"

เพราะดูเหมือนว่าคนที่ลักพาตัวเธอไปคาดการณ์ว่าเธอจะต้องอยู่ที่นั่น เธอจึงเหมือนกับก้าวเข้า ไปในกับดัก

หลี่เหมยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในระหว่างที่ถังจือซย่าถูกลักพาตัวและแน่นอนว่าเธอไม่ได้คิดอะไร มากเกี่ยวกับเรื่องนี้ "ลูกค้ารายนี้เป็นลูกค้าของ หลินจิงจิง จริงๆแล้วหลินจิงจิงต้องเป็นคนไป แต่เธอบอกว่า ลูกค้ากำชับไว้ว่าต้องเป็นเธอ ฉันก็เลยให้เธอไป"

หลินจิงจิง?

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว หลินจิงจิงเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวครั้งนี้หรือเปล่า?

แต่เธอคิดแล้วก็ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างหลินจิงจิงและสีรุ่ยหมิง หรือมีบางอย่างผิดปกติกับ ลูกค้ารายนั้น? ทำไมตอนแรกเป็นหลินจิงจิงที่มารับช่วงต่อแล้วสุดท้ายถึงมาเป็นเธอได้?

“ขอบคุณค่ะพี่เหมย ไว้นัดเจอกันนะ”

“ได้!” หลี่เหมยตอบด้วยรอยยิ้ม

หลังจากวางสายถังจือซย่าก็เหลือบดูเวลา ถึงเวลาเตรียมอาหารกลางวันให้ลูกแล้ว

แต่ในตู้เย็นไม่มีอาหารอะไรเลย เธอบอกกับเด็กน้อยว่า "เฉินเฉิน ไปซื้อของเป็นเพื่อนหม่ามี๊หน่อย"

“ครับผม! ” เด็กน้อยพูดอย่างมีความสุข

"ไม่มีทาง!" ถังจือซย่าพูดโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง มือถือกะหล่ำปลีไว้สองหัวราวกับว่ากำลัง เปรียบเทียบว่าอันไหนดีกว่ากัน แต่เธอไม่สามารถเปรียบเทียบได้เลย

เพราะใจเธอไม่ได้อยู่ที่ผัก

ประโยคที่ไม่แยแสของเธอแทงทะลุหัวใจของชายผู้นั้นและเขาพูดกับเจ้าตัวเล็กอย่างทื่อๆ ว่า "หม่ามี๊ของหนูพูดถูก อายุ่งและไม่สามารถไปทานอาหารเย็นที่บ้านของหนูได้"

“แต่ผมอยากให้คุณอามากินข้าวที่บ้านผมมากๆ” เด็กน้อยทำหน้าบึ้ง

“อาก็อยากไปเหมือนกัน! ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเสียดาย

น่าเสียดายที่มีคนไม่อยากให้เขาไป

ดวงตาของถังจือซย่าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำในทันที เธอจงใจเปลี่ยนที่เลือกผักและในขณะเดียวกันก็เงยหน้ามองไปไกลๆ แล้วพยายามกลั้นน้ำตาของตน

สีจิ่วเฉินสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่าจะเธอร้องไห้เลยรีบพูดว่า “ผมจะพาเฉินเฉินกลับไปที่ชุมชน”

ถังจือซย่าไม่ได้พูดอะไร พอเธอหันกลับไป เธอก็เห็นเหงาร่างสูงที่อุ้มลูกชายของเธอเดินออกไป