รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 373

หน้าหล่อๆของสีจิ่วเฉินก็เศร้าหมอง ความหึงในใจของเขาก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ผู้หญิงคนนี้กับคังเฮ่าเซวียนเกี่ยวพันกันแล้วหรือเปล่านะ

ถังจือซย่า คุณลุกขึ้น!

ด้านหลังของถังจือซย่า มีเสียงโกรธของผู้ชายคนนึงดังขึ้นมา

ถังจือซย่าก็หันกลับไปมองใบหน้าที่ดูไม่ได้ของสีจิ่วเฉิน เธอขมวดคิ้ว “ประธานสี มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”

ประธานสีพูดว่า “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ รบกวนคุณช่วยออกไปหน่อย” สีจิ่วเฉินไม่ได้มองคังเฮ่า

เซวียนแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่จ้องไปที่ถังจือซย่าแต่ทุกคำที่เขาพูดออกมานั้นล้วนเป็นคำเตือน

คังเฮ่าเซวียนยิ้มรับ “งั้นก็ได้ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ”

หลังจากพูดจบเขาก็ขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด บ่งบอกว่าเขาลำบากใจ

ถังจือซย่ามองไปที่ดวงตาของเขาแล้วหันไปหาคังเฮ่าเซวียนแล้วพูดว่า “คุณคังคะ ไม่ต้องไปสนใจเขา ไปบ้านฉันเถอะ”

คังเฮ่าเซวียนตามถังจือซย่าไปที่บ้านของเธอ

การกีดกันของสีจิ่วเฉินไม่เป็นผล เขาทำได้แค่มองผู้หญิงที่เขารักพาผู้ชายคนอื่นกลับบ้าน

ความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมาของเขา ทำให้หัวใจของเขาราวกับโดนเข็มแทงเข้า

“แหะๆ…” เขาไม่สามารถควบคุมอาการไอรุนแรงของเขาได้ ด้วยความเจ็บปวดจากหัวใจที่รุนแรงมากจนทำให้เขาปวดจนตัวงอไปเลย

ถังจือซย่าเดินออกไปไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงคนไอ เลยหันกลับไปดู

เลยมองเห็นสีจิ่วเฉินที่นั่งยองๆอยู่บนพื้น

ทันใดนั้น เธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขา

สีจิ่วเฉิน คุณเป็นอะไรไป เธอเอนตัวลงและจับแขนของเขา คุณไม่สบายตรงไหนคะ?

ความเจ็บปวดรวดร้าวในอกของสีจิ่วเฉินบรรเทาลงเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ เขาเงยหน้าขึ้นสีหน้าที่ซีด สูญเสียความเฉลียวฉลาดและสติปัญญาตามปกติ และเขาอ่อนแอมากจนดูเหมือนล้มลง ลงได้ตลอดเวลา

“คุณจะทิ้งผมไว้คนเดียวไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรที่นี่” ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชาเขาผลักเธอออกไปและลุกขึ้นยืน

ถังจือซย่าก็แน่นหน้าอกอาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกของเธอ เธอก็เอื้อมมือเข้าไปช่วยเขาแบบไม่รู้ตัว “ฉันจะให้ฉู่เฮ่าพาคุณไปโรงพยาบาล”

ไปพักที่บ้านคุณสักหน่อยก็ได้ สีจิ่วเฉินพูดจบก็ถือโทรศัพท์ของเธอพร้อมกับเดินไปบ้านเธอ

ถังจือซย่าได้สติเลยนึกขึ้นได้ว่า เห็นๆอยู่ว่าเธอไม่อยากเจอเขาแล้ว แต่ทำไมเข้าไปพัวพันกับเขาอีกได้ล่ะเนี่ย

ในลิฟต์

ถังจือซย่าจ้องมองชายที่อยู่ข้างๆเธอเขาผอมมากและผิวของเขาก็แย่มาก ตาของเขาก็ลึกมาก แม้แต่เคราก็ยังไว้ยาว เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ดูแลตัวเองเลย

ถังจือซย่าไปเปิดประตู แล้วรินน้ำให้เขา

สีจิ่วเฉินนั่งอยู่บนโซฟาอารมณ์ของเขายังคงไม่ดีขึ้น ทุกครั้งที่เขาคิดว่าเธอต้องการพาคังเฮ่าเซวียนเข้าบ้านเขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นทันที

ทำไมคังเฮ่าเซวียนถึงพูดว่าเจอกันวันจันทร์ล่ะ พวกเธอนัดกันเหรอ? สีจิ่วเฉินจับแก้วชา แล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม

ถังจือซย่าเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “ฉันตัดสินใจว่าจะไปทำงานในบริษัทของพ่อน่ะ”

สีจิ่วเฉินที่กำลังจิบน้ำก็สำลักน้ำ ถังจือซย่ารีบมองไปที่เขา “คุณเป็นอะไร”

“คุณตั้งใจจะไปทำงานที่บริษัทของพ่อหรือแค่อยากเจอคังเฮ่าเซวียนทุกวันกันแน่?” เขาถามประโยคนี้ด้วยความหึงหวง