รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 381

คังเฮ่าเซวียนทำได้เพียงแค่ล่าถอยกลับบริษัทไปกับเธออย่างไม่มีทางเลือก เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่นั่งรอให้ฝนหยุดที่ร้านกาแฟ

ถังจือซย่ามองสายฝนที่สาดกระหน่ำที่อยู่ด้านนอกกระจกต่อให้ที่ปัดน้ำฝนหน้ารถเร็วขึ้นแค่ไหนก็ยากที่จะมองเห็นทาง สีจิ่วเฉินจะมาที่บริษัทของพ่อจริง เขามาครั้งหนึ่งอย่างน้อยต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมง

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความ “สีจิ่วเฉิน นายอย่ารีบร้อนมาเลย ฝนตกหนักมาก ขับรถแล้วจะอันตราย”

แต่ฝั่งนั้นกลับไม่ตอบกลับเธอ ถังจือซย่ากังวลใจตลอดทางที่กลับบริษัท ผู้ชายคนนี้ช่างทำให้คนอื่นเหนื่อยใจจริงๆ

เดิมทีเขากำลังป่วยแล้วยังจะไปนั่นมานี่ไปทั่ว

ถังจือซย่าจึงรอคนที่ล็อบบี้ของถังซื่อกรุ๊ป เธอจึงให้คังเฮ่าเซวียนกลับไปที่ห้องทำงานก่อน คังเฮ่าเซวียนนั้นราวกับเดาออกว่าเธอกำลังรอใครอยู่ หรือว่าสีจิ่วเฉินจะฝ่าฝนตกหนักมาหาเธอกันนะ?

ถ้าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างทางล่ะก็เขาก็คงดีใจที่สุด

ถังจือซย่ามองไปนอกหน้าต่างด้วยจิตใจที่ลอยออกไปเหมือนว่าไม่มีรถขับเข้ามา ในที่สุดหลังจากที่รอมาแล้วสิบห้านาทีก็เห็นรถนต์สีดำคันหนึ่งแลนเข้ามาท่ามกลางสายฝนโปรยปราย

เงารำไรของรถทำให้ถังจือซย่าสัมผัสได้ว่าเป็นรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมของสีจิ่วเฉิน เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่ในตอนนี้ ที่ล็อบบี้เพิ่งมีรถที่เพิ่งตกรุ่นไปคันหนึ่งมาจอดขวางถนน จนรถของสีจิ่วเฉินไม่สามารถขับขึ้นมาได้ ถ้าหากเขาลงจากรถเดินเข้ามา เขาต้องตากฝนแล้ว

ถังจือซย่าทนไม่ไหวจนอยากหาคนมาเลื่อนรถเพื่อให้เขาขับขึ้นมา แต่ชายหนุ่มดับเครื่องยนต์ท่ามกลางสายฝนเขารีบจนไม่ใช้แม้แต่ร่มแล้ววิ่งฝ่าฝนเข้ามา

ถังจือซย่าร้อนใจจนพุ่งออกไปนอกประตู เธอก็เห็นชายหนุ่มที่เปียกไปทั้งตัวอยู่ออกไปไม่ไกล

สีจิ่วเฉินมองหญิงสาวที่กำลังรอเขาอยู่อย่างกระสับกระส่าย แม้ว่ายากลำบาก แต่ในใจนั้นเบิกบานเป็นอย่างมาก

“ฝนตกหนักขนาดนี้คุณจะมาทำไมกัน!” ถังจือซย่าพูดต้อนรับเขาด้วยการด่าไปหนึ่งประโยค

แต่ชายหนุ่มกลับยกยิ้มขึ้น สะบัดน้ำออกจากผมสีดำหมึก แววตาที่ลึกซึ้งทอประกายความรักใคร่ “ฉันแค่อยากเจอเธอ ต่อให้อันตรายกว่านี้ฉันก็จะมา”

“ผมไม่เข้าใจว่าคุณหนูรองถังพูดอะไรอยู่ครับ” คังเฮ่าเซวียนไม่อยากยอมรับความรู้สึกของตัวเอง

แต่ว่าถังชิงชิงเห็นทั้งหมดแล้ว เธอจึงพูดต่อว่า “ผู้จัดการคังก็เพิ่งเห็นนี่คะว่าพี่สาวฉันกับสีจิ่วเฉินรักกันขนาดไหน ลำพังแค่คุณอยากแย่งตัวคนมาจากมือของสีจิ่วเฉินนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย”

ในใจของคังเฮ่าเซวียนนั้นมีความอิจฉาจริงแต่กลับไร้กำลัง แม้ว่าถังจือซย่าจะไม่ได้รับสายสีจิ่วเฉินที่ร้านกาแฟ แต่เมื่อเห็นเขาฝ่าฝนเข้ามา เธอกลับเห็นใจเขาขนาดนั้น

ถ้าไม่รักแล้วจะเป็นอะไร

จู่ๆถังชิงชิงก็เข้ามาใกล้เขาแล้วยื่นมือดึงข้อมือเข้าไว้แน่น มองเขาอย่างเสน่หาพร้อมพูดว่า “เป็นลูกสาวตระกูลถังเหมือนกัน ผู้จัดการคังไม่ลองพิจารณาฉันหน่อยหรือคะ ฉันไม่ด้อยกว่าพี่สาวแน่”

คังเฉ่าเซวียนตัวสั่นไปทั้งร่าง “คุณหนูรอง รักษามารยาทด้วยครับ”

ถังชิงชิงไม่ได้ดึงมือออก แต่กลับดึงมากุมไว้แน่นขึ้น ดวงหน้าของเธอแนบอยู่บนบ่าของเขา “ผู้จัดการคัง พี่สาวรังเกียจคุณ แต่ฉันไม่รังเกียจคุณค่ะ! ฉันชอบคุณมาก แล้วก็ชื่นชมคุณมาก”