รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 383

ถังจือซย่านึกถึงประโยคหนึ่งที่พ่อของเธอพูด ในตอนนั้นแม่ของเธอถูกบีบให้ช่วยเหลือคนและยังเสนอตัวเองไปช่วยอีกด้วย นี่มันเห็นได้ชัด

ในฐานะที่เธอเป็นแม่คนเห็นเด็กอายุหกขวบถูกตามฆ่าอย่างโหดร้าย เธอจะทำเป็นเหมือนไม่เห็นได้เหรอ

เธอคิดว่าทุกคนล้วนมีสัญชาตญาณ เป็นสัญชาตญาณในการปกป้องมีมากกว่าตัวตนที่อ่อนแอ อีกทั้งแม่คนควรมีสัญชาตญาณในการช่วยเหลือผู้คน

“ฉันไม่โทษคุณ และไม่โทษคุณย่าของคุณ” ถังจือซย่าแค่ข้ามพ้นหลุมมืดในจิตใจเธอหลุมนั้นไม่ได้

คำพูดของสีจิ่วเฉินทำให้เธอตระหนักได้ว่าเธอไม่สามารถรักผู้ชายคนนี้ได้

แม่ตายเพราะเขา พวกเธอไม่ควรมีความรู้สึกต่อกันตั้งแต่แรก นี่อาจจะไม่ยุติธรรมต่อแม่

“พวกเราเป็นเพื่อนกันได้” ถังจือซย่าพูดต่อ

สีจิ่วเฉินเพิ่งจะดีใจกับคำพูดของเธอ แต่เพียงชั่วครู่กลับถูกคำพูดของเธอทำให้โมโหจนแทบบ้า

เพื่อน?

รูปแบบความสัมพันธ์แบบนี้เขาไม่ยอมรับ

“เพื่อนก็สามารถพัฒนาเป็นคนรักได้ เป็นสามีภรรยาได้ไม่ใช่หรือไง” สีจิ่วเฉินกำชับอีกประโยค

ถังจือซย่าหันกลับมาตอบ “เป็นแค่เพื่อนก็พอค่ะ อย่างอื่นคงไม่ได้”

สีจิ่วเฉินเข้าใจความรู้สึกของเธอ และรู้ว่าสีรุ่ยหมิงพูดยั่วยุเธอไว้ไม่ใช่น้อยจนทำให้เธอรู้สึกขัดแย้งขึ้นมา

“ดี ผมไม่บังคับคุณ เป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อนสิ” สีจิ่วเฉินยอมถอยให้หนึ่งก้าว แต่เขากลับออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจว่า “ถ้าหากคุณอยากแต่งงาน ต้องแต่งกับผมเท่านั้น”

ถังจือซย่า “......”

ผู้ชายคนนี้นี่นิสัยเอาแต่ใจนี่ไม่เปลี่ยนเลย

“ผมเองก็ถ้าไม่ใช่คุณก็ไม่แต่ง” ชายหนุ่มพูดอธิบายตามอีกประโยค

ใบหน้าของถังจือซย่าเห่อร้อนขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ เธอไม่ได้มองตาของเขาแต่กลับรู้สึกได้แรงกดดันที่แผ่ออกมาอย่างกระตือรือร้น

“แต่งหรือไม่แต่งเรื่องนี้ฉันคิดเอาไว้แล้ว คุณจะแต่งหรือไม่แต่งก็เป็นเรื่องของคุณ” ถังจือซย่าพูดตอบ

สีจิ่วเฉินยกยิ้ม “ได้ งั้นพวกเราก็ครองตัวเป็นโสดกันไปแบบนี้แหละ!”

ในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินดังขึ้น เขามองมองแวบหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปรับ “วันนี้ผมไม่กลับบริษัท การประชุมทั้งหมดให้เลื่อนออกไปก่อน”

ฉู่เฮ่าที่อยู่ปลายสายอยากจะเตือนอะไรบางอย่าง แต่สีจิ่วเฉินก็วางสายไปแล้ว

ถังจือซย่ามองไปที่เขาอย่างประหลาดใจ ความรับผิดชอบของผู้ชายคนนี้ไปไหนหมด เรื่องกองพะเนินในบริษัทเขากำลังรอให้เธอกลับไปจัดการอยู่นะ!

“สีจิ่วเฉิน ฉันไม่ต้องการให้คุณอยู่เป็นเพื่อน คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ!” เธอไม่อยากให้เขาเสียเวลาไปทั้งวัน ตอนเย็นต้องทำงานเลยเวลาอีก

“ผมยินดีที่จะเสียเวลาไปกับคุณ” สีจิ่วเฉินติ้วกระตุกเล็กน้อย แม้แต่แพขนตายาวที่ดกหนานั้นยังปรากฏถึงความดื้อดึง

ถังจือซย่ารู้สึกจนใจกับเขาอยู่บ้าง

“หอรุ่ยเป่ากำลังย้ายที่ห้องทำงานที่คุณเก็บไว้ห้องนั้นยังอยู่ดี คุณจะกลับมาทำงานเมื่อไรก็ได้” สีจิ่วเฉินกันไปพูดกับเธอ เขาอยากจะให้เธอกลับไปทำงานเพื่อป้องกับนไม่ให้ผู้ชายคนอื่นที่นี่มีโอกาส

“ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่บริษัทคุณพ่อสักระยะ เพื่อเรียนรู้การบริหาร” ตอนนี้ถังจือซย่าไม่คิดที่จะกลับไป

“ดี งั้นผมไม่บังคับคุณ” สีจิ่วเฉินพูดเสียงดัง

“งั้นหลินจิงจิงเป็นใคร ครั้งนี้ลูกค้าที่ฉันพบก็อยู่ในมือของเธอ แต่ฉันกลับถูกลักพาตัว” ถังจือซย่าเริ่มถามกับเขา แม้ว่าไม่ได้โทษไปถึงหลินจิงจิง แต่ความโกรธบางอย่างของเธอก็ยากที่จะดับลงได้