รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 387

หลินจิงจิงจากไปแล้ว เธอรอให้หลินจิ่นเตรียมการเรื่องนี้ เธอจำเป็นที่จะต้องให้กำเนิดลูกของสีจิ่วเฉินตั้งแต่เนิ่นๆ ถึงจะดี เพราะพ่อเลี้ยงยังคงรอให้เธอช่วยให้ออกมาอยู่

ประเทศฮัสโตรีกา

หลังที่ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ซ่งซานก็ถอดผ้าพันแผลออกอีกครั้งหนึ่ง เธอผ่านช่วงบวมมาได้แล้ว ผลลัพธ์ของการศัลยกรรมสามารถที่จะมองออกแล้ว

ก่อนหน้านี้ใบหน้าของเธอค่อนข้างเหลี่ยม ในขณะนี้ ได้เปลี่ยนเป็นหน้ารูปไข่เรียบร้อยแล้ว เปลือกตาทั้งสองข้างของเธอยังคงบวมอยู่ จมูกของเธอโด่งแล้ว ริมฝีปากของเธอก็ยิ่งดูดีขึ้นไปอีก เส้นกรามของเธอก็สมบูรณ์แบบเลยทีเดียว

ซ่งซานรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น ในที่สุดเธอก็กลายเป็นคนสวยแล้ว ถึงแม้ว่าจะสู่ใบหน้าตามต้นฉบับอย่างถังจือซย่าไม่ได้ แต่เธอเชื่อว่าเธอไม่ได้ต่างมากเกินไปอย่างแน่นอน

ขอเพียงแค่อาการบวมของเธอหายอย่างสมบูรณ์ เธอก็จะสามารถที่จะไปพบกับสีจิ่วเฉินได้แล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่ผลลัพธ์ที่เธอได้จะดีเกินกว่าที่คาดการณ์ไว้ หลังจากนี้หนึ่งเดือนเธอก็สามารถที่จะกลับประเทศได้

ซ่งซานจ้องมองตัวเองในกระจก เค้าโครง และความสมจริงของอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้ามีความรู้สึกที่งดงามเหมือนถังจือซย่าอยู่หลายส่วน ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้น ภายในแววตาเผยให้เห็นความพึงพอใจออกมา

เมื่อถึงตอนที่ถังจือซย่าได้เห็นเธอ จะรู้สึกอย่างไรกันนะ จะสะอิดสะเอียนเธอบ้างไหม

ซ่งซานกำลังเพ้อฝันอีกครั้ง รอให้เธอฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ และเมื่อได้ครอบครองความงามอย่างที่สุดแล้ว สีจิ่วเฉินจะสามารถที่จะยอมรับเธอได้ไหม ในชั่วขณะหนึ่งเขาจะสามารถที่จะตกหลุมรักเธออย่างกะทันหันได้บ้างหรือไม่

ในค่ำคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนทำให้เขายากที่จะลืมอย่างแน่นอน ดังนั้น ถ้าเกิดว่าจู่ๆ สีจิ่วเฉินคิดที่จะทบทวนความรู้สึกในค่ำคืนนั้นล่ะ ก็มีเพียงเธอซ่งซานเท่านี้ที่สามารถจะให้ความรู้สึกนั้นแก่เขาได้

"คุณซ่ง คุณสวยมากจริงๆ สมบูรณ์แบบจริงๆ เลยค่ะ" นายหน้าที่อยู่อีกด้านหนึ่งชื่นชมยินดีกับเธอ

แต่รอยยิ้มของซ่งซานกลับชะงักไปในทันที รอยยิ้มได้ถูกเก็บซ่อนไปแล้ว ประโยคที่เข้ามาในหูของเธอนี้กลับไม่ได้ทำให้มีความสุขอีกต่อไป

เธอศัลยกรรมตามรูปร่างหน้าตาของถังจือซย่า ดังนั้น เมื่อคนอื่นชื่นชมเธอ ก็เหมือนกับว่าชื่นชมหน้าตาของถังจือซย่าด้วยเช่นกัน ด้วยสาเหตุนี้ เมื่อเธอได้ยินก็จะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนัก

และความไม่สบายใจอย่างนี้ ตั้งแต่นี้ไปเมื่อมีคนมาชื่นชม ก็จะทำให้เธอยิ่งคิดไปถึงใบหน้าต้นแบบที่สมบูรณ์แบบตามธรรมชาติของถังจือซย่าคนนั้นมากยิ่งขึ้นไปอีก

ในเวลากลางคืน ถังจือซย่าอาบน้ำให้ลูกชายเรียบร้อยแล้ว วางแผนว่าจะดูโทรทัศน์แล้วพักผ่อนสักครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเธอหยิบขึ้นมาดู ก็เป็นสีจิ่วเฉินที่เป็นคนโทรมา

ดึกขนาดนี้แล้ว เขาจะโทรมาอีกทำไมกันนะ

"ฮัลโหล!" ถังจือซย่ารับสาย

“ฉันไปนั่งเล่นบ้านเธอหน่อยได้ไหม”

เธอดึงประตูเปิดออก พบว่าเขาไม่เพียงแค่มา แต่ยังเอาสิ่งของกองหนึ่งมาด้วย ที่สะดุดตามากที่สุดเป็นอันดับแรกก็คือกล่องเลโก้รุ่นใหม่ ในมือของเขาถืออยู่สองกล่อง ฉู่เฮ่าที่อยู่ด้านหลังยังหอบไว้อยู่อีกสี่กล่อง

"คุณจะซื้อมาทำไมเยอะแยะขนาดนี้" ถังจือซย่ามีความรู้สึกที่พูดไม่ออกเลยจริงๆ

“เฉินเฉินชอบเล่น”

"คุณอย่ามาทำให้เขาเสียนิสัยสิ" ถังจือซย่าต้องกล่าวประโยคนี้อย่างช่วยไม่ได้

"ผู้ช่วยฉู่ เข้ามาพักสักหน่อยเถอะค่ะ!" ถังจือซย่าทักทายฉู่เฮ่า

"ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีงานที่ต้องทำ พวกคุณคุยกันเถอะครับ" แน่นอนว่าฉู่เฮ่าไม่กล้ายึดเอาเวลาตอนที่เจ้านายกำลังมีความรักไว้หรอก เว้นแต่ว่าเขาไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่แล้วเท่านั้น

เมื่อเด็กน้อยได้ยินเสียง ก็ออกมาจากภายในห้อง เมื่อเห็นกล่องเลโก้ที่อยู่บนโซฟา เขาก็ร้องว้าวออกมาอย่างร่าเริง "ว้าว! ผมรักคุณอาสีมากเลย"

พูดจบ ก็กระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของสีจิ่วเฉินแล้วกอดเขาเอาไว้ ถังจือซย่าแอบส่ายหน้าอยู่เงียบๆ นี่ลูกชายถูกผู้ชายคนนี้ซื้อไปอย่างสมบูรณ์แล้วสินะ

"ได้รับของขวัญของอาไปแล้ว สัญญากับอาก่อนเรื่องหนึ่ง ต้องเชื่อฟังคำพูดของหม่ามี๊ และอย่ายั่วให้เธอโมโหนะ"