รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 399

ริมฝีปากแดงเข้มอ่อนนุ่มส่งคำเชื้อเชิญบางอย่างให้กับเขา

พริบตาเดียวสายตาของชายคนนั้นก็อันตรายอย่างลึกซึ้ง

เมื่อถังจือซย่าสังเกตเห็นเธอก็ถูกชายคนนั้นจูบอยู่บนหน้าต่างกระจกจนแผ่นหลังของเธอชิดติดกับกระจก ถังจือซย่าจึงโอบเอวของเขาด้วยความสั่นเทา

เพราะเธอกลัวความสูง!

หลังชนกระจกและยังถูกชายคนนั้นค้ำอยู่ด้านบน เธอรู้สึกตื่นเต้นไปทั่วทั้งร่าง

ในทางกลับกันความตื่นเต้นของเธอกระตุ้นอารมณ์ของชายคนนั้น จูบของเขามาพร้อมกับการครอบครองอย่างรุนแรงทำให้เธอเหนื่อยจนยากที่จะรับมือไว้

เมื่อถังจือซย่าสติพังทลายลงระดับหนึ่ง ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจึงหยิกเอวของเขา

ชายคนนั้นจึงปล่อยเธอ ถังจือซย่าใบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย “ฉัน...ฉันกลัวความสูง!”

พูดเสร็จจึงหยิบกระเป๋าและพูดว่า “เช็คบิล”

หลังออกจากร้านอาหาร ถังจือซย่าพูดอย่างชัดเจนว่า “ฉันจะไปซื้อของบางอย่าง คุณกลับไปก่อนเถอะ!”

ชัดเจนว่าไม่อยากให้เขาไปส่ง

“ซื้ออะไร ผมจะไปกับคุณ” ชายคนนั้นไม่สบายใจที่จะปล่อยเธอไว้คนเดียวดึกๆ ดื่นๆ

“ฉันจะไปดูหนัง นัดกับเพื่อนไว้” ถังจือซย่าเห็นว่ามันสองทุ่มกว่าแล้วทันเวลาดูหนังพอดี

“เพื่อนคนไหน” ชายคนนั้นจ้องเธออย่างไม่ละสายตา

ถังจือซย่าพูดว่า “โอเค! ฉันไม่ได้นัดกับเพื่อนและไม่ได้ต้องการจะซื้อของ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณไปส่งเท่านั้น โอเคไหม!”

สีจิ่วเฉินยิ้มมุมปาก “กลัวว่าผมจะไปถึงขั้นนั้น?”

ถังจือซย่ารู้สึกอยากไปดูหนังกะทันหัน เพราะว่าเธออยู่กับลูกชายเธอเลยไม่ได้เข้าโรงภาพยนตร์มานานแล้ว เธอจึงหันไปพูดกับเขาว่า “ไปดูหนังกันไหม”

“โอเค!” สีจิ่วเฉินยินดีที่จะทำทุกอย่างกับเธอ

ทั้งสองคนไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ ถังจือซย่าซื้อตั๋วออนไลน์ รูปร่างสูงใหญ่อันหล่อเหลาของสีจิ่วเฉินที่สว่างสดใสเป็นพิเศษในกลุ่มผู้คน จนบางคนคิดว่าเขาเป็นดารา บางคนคิดว่าเขาเป็นนายแบบ

ผู้ชายคนนี้ครั้งแรกที่เห็นทำให้ผู้คนตื่นตาตื่นและครั้งที่สองทำให้ผู้คนถลำลึก

เนื่องจากตระกูลสีได้รับการดูแลอย่างเข้มงวดมากตั้งแต่เขายังเด็ก ดังนั้นเป็นเรื่องปกติที่คนธรรมดาจะไม่รู้จักตัวตนของเขา

ราวกับเขารู้ว่าเธอจ้องมองเขาอยู่

“อืม!” ถังจือซย่ายอมรับ

“อยากได้ผมไหม ผมสบายดีที่จะได้มาอยู่ในมือ” สีจิ่วเฉินพูดอย่างตลกขบขัน

“ฉันไม่อยากได้คุณ” ถังจือซย่าตอบเขาด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“งั้นผมอยากได้คุณได้ไหม” ชายคนนั้นเปลี่ยนคำถาม

“ไม่ได้”

“วันนี้หนาวมาก ผมสามารถเป็นผ้าห่มอุ่นๆ ให้คุณได้”

“เครื่องทำความร้อนที่บ้านฉันเพียงพอ ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็น” ถังจือซย่ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างตลกขบขัน

“เครื่องทำความร้อนต้องจ่ายเงิน ผมฟรี” ชายคนนั้นขายตัวเอง

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ฉันยังจ่ายค่าเครื่องทำความร้อนได้”