รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 43

ถังจือซย่าผลักเปิดประตูด้วยความโกรธและจากไป ไอ้คนเลวนี้จูบเธอจริงๆ

ใครอนุญาตให้เขาทำแบบนี้กัน

กลับมาถึงห้องทำงาน ถังจือซย่ากุมหัวและนึกถึงครั้งสุดท้ายที่อยู่ในโรงพยาบาล เขาช่วยเธอไว้ เธอบอกว่าเธออยากจะขอบคุณเขา แต่เขาบอกว่าติดไว้ก่อน ที่แท้จูบนี้คือการใช้หนี้เหรอ

เฮ้อ! ต่อไปจะเป็นหนี้ใครก็ได้ แต่อย่าได้เป็นหนี้กับผู้ชายคนนี้ มันอันตรายเกินไป

คนที่ไร้ศีลธรรมจรรยาเฉกเช่นสัตว์เดรัจฉาน

จ้านฉิงเหย่เพิ่งเล่นเกมเสร็จ เขาเห็นลูกพี่ลูกน้องที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ดูไม่มีความสุข

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับพี่”

“เปล่า” สีจิ่วเฉินนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยอารมณ์ไม่ดี

“พี่ครับ ห้องทำงานของหอรุ่ยเป่านี้เรียบง่ายและไม่ตรงกับตัวตนของพี่เลย ทำไมพี่ไม่กลับไปที่สำนักงานของสีเอ็มไพร์กรุ๊ปล่ะ”

“นายอย่ามายุ่ง” สีจิ่วเฉินพึมพำเบาๆ

จ้านฉิงเหย่จ้องมองอย่างว่างเปล่า "..."

พี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดีเหรอ

ใครไปสะกิดต่อมโมโหเขาเข้าล่ะ

รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของจ้านฉิงเหย่ในทันที “นั่นสินะ... พี่ก็รู้ ผมชอบเธอ และกำลังตามจีบเธออยู่!”

“จีบติดหรือยัง” สีจิ่วเฉินมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์และถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ใกล้แล้ว” จ้านฉิงเหย่มั่นใจมาก นับแต่นี้ไปเขาจะเล่นเกมรุกเธออย่างหวานชื่นและเขาจะคว้าใจเธอมาครอบครองได้อย่างแน่นอน

“ต่อไปอย่าส่งดอกไม้มาที่บริษัทอีก มันจะกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานของเธอ และจะทำให้เพื่อนร่วมงานของเธอมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเธอด้วย” สี

จิ่วเฉินกล่าว

จ้านฉิงเหย่แอบประหลาดใจ เรื่องที่เขาส่งดอกไม้ปที่บริษัทไปถึงหูพี่ใหญ่ได้อย่างไรกัน

“พี่ ช่วยผมหน่อย! ใช้สิทธิ์การเป็นเจ้านาย ให้เธอพักร้อนแล้วให้ผมพาเธอออกไปเที่ยวดีไหม หรือจัดห้องทำงานของเธอให้อยู่ชั้นเดียวกับพี่ ผมจะได้เดทกับเธอได้สะดวกมากยิ่งขึ้น” จ้านฉิงเหย่ถามด้วยรอยยิ้มที่ใสซื่อ

“ไม่ได้” ชายผู้นั้นพึมพำอย่างเย็นชา

“พี่เป็นประธาน พี่มีสิทธิ์นี้” จ้านฉิงเหย่กัดฟันอย่างมุ่งมั่น

สีจิ่วเฉินเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชา “จะจีบติดหรือไม่ก็เป็นเรื่องของนาย อย่าหวังพึ่งฉัน”

ตอนกลางวัน

ห้องอาหารคาร์ดิ

ถังจือซย่าและจ้านฉิงเหย่นั่งลงที่ที่นั่งริมหน้าต่าง เธอหิวมากจึงหยิบเมนูขึ้นมาและเริ่มสั่งอาหาร ในขณะนั้นพนักงานเสิร์ฟก็ไปต้อนรับแขกทั้งสองที่กำลังเดินเข้ามา

ถังจือซย่าชำเลืองมองด้วยความสงสัย พอได้เห็น ดวงตาที่สวยงามของเธอก็เบิกกว้าง สีจิ่วเฉินและผู้ช่วยฉู่เฮ่าเดินเข้ามา

ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้

จ้านฉิงเหย่มองไปที่เธอและจ้องมองไปที่ประตู เขายังเหลือบมองด้วยความประหลาดใจ ฉู่เฮ่าทักทายเขาอย่างสุภาพ "สวัสดีตอนเที่ยงครับคุณชายจ้าน"

“คุณ...พวกคุณก็มาทานอาหารที่ร้านนี่ด้วย มานั่งทานด้วยกันไหมครับ” จ้านฉิงเหย่ลุกขึ้นทันทีและเดินไปทางสีจิ่วเฉินและฉู่เฮ่า

“ไม่จำเป็น เรามีงานต้องคุยกัน” สีจิ่วเฉินปฏิเสธและเดินไปที่โต๊ะที่จองไว้ เขาเลือกที่นั่งที่ประจันหน้ากับถังจือซย่า

จ้านฉิงเหย่กำลังยุ่งอยู่กับการพยายามเอาใจสาวงามและรีบกลับไปนั่งตรงที่ของเขาทันที ถังจือซย่าจ้องที่เมนู บ่นในใจว่า โชคร้ายชะมัดไปไหนก็เจอเขา

เธอเงยหน้าขึ้น มองข้ามจ้านฉิงเหย่ไปโดยไม่รู้ตัว เธอมองไปที่ชายที่ถือแก้วชาฝั่งตรงข้าม

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกซึ้งนั้น แสงในดวงตาของถังจือซย่าก็ค่อยๆตายด้าน เมื่อนึกถึงสิ่งที่ชายคนนี้ทำกับเธอในห้องประชุม เธอโกรธมาก