รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 45

ดวงตาของชายผู้นั้นเย็นชาและเคร่งขรึม บ่งบอกอันตรายแวบผ่านดวงตาของเขา "ถังจือซย่า ฉันไม่อนุญาตให้เธอเล่นกับความรู้สึกของฉิงเหย่ ถ้าเธอไม่ได้สนใจเขา ก็อย่าโกหกเขา"

ถังจือซย่าหันหน้าหนีลมหายใจที่มีควันออกมาเล็กน้อยด้วยความรังเกียจและโต้กลับ "ฉันไม่ได้เล่นกับความรู้สึกของเขา เราเป็นเพื่อนกัน"

“คุณแค่ต้องการเป็นเพื่อนกับเขา ก็อย่าทำให้มันคลุมเครือ”

“คุณไม่ต้องมายุ่ง” ถังจือซย่าจ้องมาที่เขาด้วยความโกรธทันที สงสัยว่าทำไมเขาถึงต้องสนใจเธอ

สีจิ่วเฉินกัดฟันน้ำเสียงของเขาเย็นชา “ผมจำเป็นต้องยุ่ง”

“เรื่องของฉัน นายจะมายุ่งทำใม”

“เธอจะเล่นกับความรู้สึกของผู้ชายึนไหนก็ได้ แต่จะมาเล่นกับความรู้สึกของฉิงเหย่ไม่ได้”

“นายใช้ตาข้างไหนมองถึงคิดว่าฉันเล่นกับความรู้สึกของเขา” พูดไร้สาระไม่มีหลักฐาน

“ฉผมเห็นด้วยตาทั้งสองข้างของผม” สีจิ่วเฉินตอบอย่างเย็นชา เขาไม่ได้ตาบอด เขาเพิ่งเห็นกับตาว่าเธอกับจ้านฉิงเหย่กุ๊กกิ๊กกัน

ถังจือซย่าพูดไม่ออก โอเค! นี่เป็นวิธีสร้างไมตรีระหว่างเธอกับจ้านฉิงเหย่ แต่เธอกับจ้านฉิงเหย่เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ

“ปล่อยฉัน...” ถังจือซย่าตระหนักว่าเธอติดอยู่ในมุมแคบๆ เช่นนี้โดยชายผู้นี้ และลมหายใจของเขาก็เต็มไปด้วยฮอร์โมนจากร่างกายของเขา

“ถ้าเธอไม่สัญญาว่าจะรักษาระยะห่างจากเขา” ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยคำเตือน

ถังจือซย่าอยู่ต่อหน้าชายผู้นี้เธอเกลียดเขาเข้ากระดูก ถ้าเขาต้องการให้เธอไปทางตะวันออก เธอจะไปทางตะวันตก ต้องทำให้เขาโกรธเธอถึงจะมีความสุข

“ฉันไม่ต้องการให้นายเข้าไปยุ่งกับเรื่องของฉันกับเขา” ถังจือซย่าเลิกคิ้วและพูดอย่างแน่วแน่

“เธออยากแต่งงานกับเขาเหรอ” สีจิ่วเฉินถามด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่มืดมน

“ใช่ ฉันจะแต่งงานกับเขา ทำไมเหรอ” ถังจือซย่ายิ้มหยัน แต่งงานกับจ้านฉิงเหย่ก็ไม่เลว

สีจิ่วเฉินจ้องไปที่เธออย่างเย็นชา ใบหน้าที่ดื้อรั้นและสวยงามในดวงตาของเขาทำให้หัวใจของเขายุ่งเหยิงจริงๆ มีความหงุดหงิดบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเธอดี

ถังจือซย่าสัมผัสถึงดวงตาอันลึกลับของเขาและเธอก็ตกตะลึง ผู้ชายคนนี้จะทำอะไร

แต่ไม่ว่ายังไงถ้าชายคนนี้กล้าแตะต้องเธอ เธอก็จะกรี๊ดออกมา

ดวงตาของชายผู้นั้นเหมือนกับรังสีเอกซ์ที่แสกนเธอ ตั้งแต่คิ้ว จนถึงจมูกที่สวยงามและต่อด้วยริมฝีปากสีแดงที่นุ่มนวลสุดๆ

สมองของถังจือซย่าว่างเปล่าไม่กี่วินาที และในใจบ่นว่า ผู้ชายคนนี้เล่นไม่เลิกแฮะ

กลิ่นอันหอมหวานซึ่งเป็นเลือดของผู้ชายคลุ้งอยู่ในปาก...

ถังจือซย่ากลับไปที่ห้องโถง หายใจเข้าลึก ๆ และกลับไปที่ที่นั่งตรงข้ามจ้านฉิงเหย่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมากระดกทันที

ในใจมีเพียงประโยคเดียว เกินไปแล้วนะ มันจะเกินไปแล้วนะ ไอ้สารเลวสีจิ่วเฉินนี้ โครตโรคจิต

“จือซย่าทำไมหน้าคุณแดงจัง คุณเป็นไข้หรือเปล่า” จ้านฉิงเหย่ถามอย่างกังวล

“เปล่า ฉัน... ฉันยังมีงานตอนบ่าย ฉิงเหย่ ฉันกลับไปที่บริษัทก่อนนะ” ถังจือซย่าไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย

“รีบจัง เดี๋ยวผมไปส่ง” จ้านฉิงเหย่ลุกขึ้นทันที และเมื่อไปถึงเคาน์เตอร์ เขาก็พูดว่า “ออกบิลในชื่อจ้านเอ็มไพร์กรุ๊ป”

“ครับ คุณชายจ้าน” ผู้จัดการรีบตอบทันที

หลังจากนั้นไม่นาน สีจิ่วเฉินกลับไปที่ที่นั่งของเขา เขามองไปยังโต๊ะที่ว่าง ดวงตาของเขาอธิบายไม่ถูก

“ท่านประธานสี คุณชายจ้านกับคุณถังเช็คบิลออกไปแล้วครับ”

“อืม!” ซีจิ่วเฉินตอบรับ