รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 467

“ได้ครับ ประธานสี” ฉู่เฮ่าตอบ

หลายปีมานี้หลินจิ่นทำตัวลึกลับมาก แถมจู่ๆ ก็มีลูกสาวนอกสมรสโผล่มา อีกทั้งยังประกาศอย่างชัดแจ้ง นี่ไม่ใช่ปรกติวิสัยของเขาเลย

สีจิ่วเฉินจำได้ว่าเขานับถือหลินจิ่นในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่ที่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อในสมัยที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ แต่ในช่วงสิบปีมานี้หลินจิ่นทำอะไรมาบ้างนั้น เขาไม่รู้เลย

ถังจือซย่าอาบน้ำเสร็จก็มายืนอยู่ที่หน้าต่าง มองออกไปก็สามารถเห็นรถสปอร์ตคันนั้นจอดอยู่พอดี แสงไฟระยิบระยับสาดส่องในยามค่ำคืน อบอวลไปด้วยบรรยากาศสุดโรแมนติก

บ้านเก่าตระกูลถัง

ถังจวิ้นนอนหลับไปหลังจากดื่มไวน์ ส่วนหลี่เจี๋ยที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังกัดฟันด้วยความเกลียดชังและอยากจะบีบคอเขาให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น

สายตาของเธอ ณ ขณะนี้ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอยู่เลย มีเพียงรังสีอาฆาตที่เย็นยะเยือกจนน่ากลัว

วันรุ่งขึ้นถัดจากวันตรุษเล็ก

บรรยากาศวันปีใหม่เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เด็กๆ หลายคนเริ่มออกมาเที่ยวเล่นและช็อปปิ้งกันอย่างสนุกสนาน เพราะช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของพวกเขา

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เด็กน้อยบอกถังจือซย่าว่าอยากจะไปพิพิธภัณฑ์ เธอเองก็ไม่อยากให้ลูกอยู่แต่บ้านเบื่อทั้งวัน จึงพาเขาออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย

“วันนี้ฉันมีธุระต้องไปบริษัท ไปกับพวกเธอไม่ได้แล้ว” สีจิ่วเฉินขอโทษ

ถังจือซย่ายิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ คุณอยู่เป็นเพื่อนเฉินเฉินมามากแล้ว วันนี้ฉันจะพาเขาไปเอง”

“ฉันจะให้อาผิงและคนอื่นๆ ไปกับเธอด้วย พวกเขาจะไม่รบกวนพวกเธอแน่นอน” สีจิ่วเฉินไม่วางใจหากให้สองแม่ลูกไปกันเอง

“ค่ะ! เราสองคนจะระวังตัว” ถังจือซย่าพยักหน้าตอบรับเขา

พวกเขาออกจากบ้านตอนเก้าโมง บอดี้การ์ดสี่คนไปกับพวกเขาด้วย หลังจากนั้น ขบวนรถของสีจิ่วเฉินก็มุ่งหน้าไปยังสีซื่อกรุ๊ป

พิพิธภัณฑ์ช่วงนี้เปิดให้เข้าฟรีเจ็ดวัน คนจึงเยอะมาก และเกือบทั้งหมดเป็นเด็ก ถังจือซย่าจูงเด็กน้อยเดินเข้าไป วันนี้มีการจัดโปรแกรมสำหรับเด็กมากมาย ท่าทางน่าสนุกมาก

จู่ๆ ก็มีสามีภรรยาคู่หนึ่งตรงปรี่เข้ามาหาถังจือซย่า แล้วเข้ามาขวางสายตาระหว่างตัวเธอกับลูกชาย

“ช่วยหลบหน่อยค่ะ” ถังจือซย่ารีบดันพวกเขาออกแล้วมองยังจุดที่ลูกชายยืนอยู่

เมื่อครู่นี้เธอยังเห็นเขายืนอยู่ที่ตู้โชว์ไข่ไดโนเสาร์ แต่ตอนนี้ลูกชายของเธอหายไปไหนแล้ว

“เฉินเฉิน…เฉินเฉิน....” ถังจือซย่าตะโกนเรียกลูกชายในฝูงชน

แต่เธอตามหาจนทั่วก็ไม่เจอแม้แต่เงาของลูกชาย เธอไม่รู้เลยว่า ไม่ไกลออกไป มีชายคนหนึ่งใช้เสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขาปิดคลุมเด็กน้อยที่กำลังหลับอยู่เอาไว้ ซึ่งก็คือถังอวี่เฉิน

“เห็นลูกชายของฉันไหมคะ เขาสวมเสื้อขนห่านสีน้ำเงิน ตัวสูงประมาณนี้ค่ะ” ถังจือซย่าถามพนักงานของพิพิธภัณฑ์ด้วยความกระวนกระวายใจ

“คุณผู้หญิง พลัดหลงกับลูกชายหรือคะ ใจเย็นๆ นะคะ วันนี้เด็กเยอะมาก เดี๋ยวเราจะช่วยคุณตามหาเขา”