รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 48

ถังจือซย่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นพบกับดวงตาที่ดูไม่มีความสุขของสีจิ่วเฉินที่ชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา

ปากกาของเธอถูกเขาหยิบไปวางไว้ตรงหน้าเขา เขาไม่คืนให้เธอ

อีกแปบถังจือซย่ามีเรื่องที่จะต้องจด เธอจำต้องยืนขึ้นอย่างเขินอาย หน้าแดง แล้วเดินไปแย่งปากกาคืนมา

สีจิ่วเฉินเหลือบมองเธอ ไม่พูด และก็มองไม่ออกว่าเขาพอใจหรือไม่พอใจ

หลี่เหมยกระแอมเบาๆ “ตกลง เรามาประชุมกันเถอะ อย่ามั่วนอกเรื่อง”

ใบหน้าของถังจือซย่าค่อนข้างร้อน แตะตัวเขาทีไรมีแต่เรื่องร้ายเกิดขึ้น

"จือซย่าคุณกับซูเหม่ยอยู่กลุ่มวันศุกร์" หลี่เหมยเริ่มจัดกลุ่ม

ซู่เหม่ยแสร้งทำเป็นดีใจทันที "พี่จือซย่า กรุณาให้คำแนะนำกับฉันด้วยคะ"

ถังจือซย่าพยักหน้าและยิ้มให้ซู่เหม่ย หลี่เหมยแบ่งกลุ่มและเริ่มวิเคราะห์งานและการตลาด สีจิ่วเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่เขาฟังอยู่ตลอด

เพียงแต่ว่าตาของเขาจ้องไปที่ถังจือซย่าเป็นครั้งคราว และเขาก็จ้องไปที่เธอนานหลายนาทีหลายครั้ง ราวกับว่าเขาเหม่อลอย ทำให้ถังจือซย่ารู้สึกไม่สบายใจ

ตาของชายผู้นั้นเหมือนกับกล้องวงจรปิดที่ตามติดและมองแค่เธอ

ในที่สุด การประชุมสิ้นสุดลง ถังจือซย่าแทบรอไม่ไหวที่จะเก็บของและออกไป แต่สีจิ่วเฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ถังจือซย่าอยู่ก่อน"

เท้าของถังจือซย่าเทือบจะหยุดอยู่กับที่ เธอหันไปมองชายผู้เย็นชา “มีอะไรเหรอคะประธานสี”

เขาไม่พูด นักออกแบบคนอื่นๆ อยากดูความบันเทิงนี้ แต่สีจิ่วเฉินกลับกวาดสายตาที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตแผ่ซ่าน ซึ่งทำให้พวกเขากลัวจนตัวสั่นและรีบออกไป

สายตาของไอ้หย่าและซุ่เหม่ยริษยาแทบตาย ในบริษัท ถังจือซย่าถูกยกเว้นและได้รับการปฏิบัติอย่างดีทุกที่

ราวกับว่าสีจิ่วเฉินอยู่ในบริษัทนี้เพื่อเธอคนเดียว และเขาไม่สนใจสิ่งที่พนักงานคนอื่นทำ

ประตูห้องประชุมปิดลง ถังจือซย่าเริ่มโกรธเธอเลิกเสแสร้ง และตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง "สีจิ่วเฉิน คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่"

“วันจันทร์หน้า ผมอยากพาคุณกลับไปหาคุณย่า” สีจิ่วเฉินพูดขึ้นทันที ดวงตาของเขาสงบลง

ถังจือซย่าอึ้ง ไปพบนายหญิงใหญ่ของตระกูลสีเหรอ ทางเลือกแรกในความคิดของเธอคือการปฏิเสธ

“ฉันไม่ไป และฉันไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับครอบครัวสีของคุณ” ถังจือซย่าปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา

“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่อนุญาตให้เจอกับฉิงเหย่ และไม่อนุญาตให้เข้าไปพัวพันกับเขา”สายตาของสีจิ่วเฉินมุ่งไปที่เธอซึ่งเต็มไปด้วยการบีบบังคับ

ถังจือซย่าขยับริมฝีปากยิ้ม เธอค่อนข้างมั่นใจในการออกแบบ แต่กับเรื่องซับซ้อนในบริษัทนี้เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

“โอเค ไปทำงานเถอะ!” ถังจือซย่า ถือว่าที่ชู่เหม่ยซมเป็นคำเยินยอจากเด็กใหม่

กลับไม่รู้เลยว่า เธอแสร้งทำตัวเป็นสุนัขเชื่อง แต่ก็พร้อมที่จะแว้งกัดเธอได้ทุกเมื่อ

ถังจือซย่าทำได้เพียงเลื่อนนัดกับพ่อของเธอเท่านั้น เธอโทรไปหาเขา ถังจวิ้นรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าเขาจะได้ดูแลหลานชายของเขา

“ได้ พ่อว่างอยู่ ลูกไปจัดการธุระของลูกเถอะ พ่อจะพาเฉินเฉินไปกินของอร่อย”

หลังจากจัดเรื่องลูกชายเสร็จแล้ว ถังจือซย่าก็สบายใจขึ้น ต่อมาเธอได้รับโทรศัพท์จากจ้านฉิงเหย่ เขารออยู่ที่ประตูบริษัทและจะพาเธอกับลูกชายไปทานอาหารค่ำมื้อใหญ่

ถังจือซย่าก็ไม่ได้ปฏิเสธและเธอก็ไม่มีเพื่อนในประเทศ ถือว่าโชคดีที่มีเพื่อนอย่างจ้านฉิงเหย่

สีจิ่วเฉินจัดการอีเมลในห้องทำงาน ฉู่เฮ่าที่เพิ่งเสร็จจากการออกไปส่งเอกสารข้างนอกเดินเข้ามาเขายิ้มและพูดว่า "ประธานสี เมื่อกี้ผมเห็นรถของคุณชายจ้านครับ"

“เขาอยู่ที่ไหน” สีจิ่วเฉินหรี่ตาลง

“เขาอยู่ชั้นล่างครับ ดูเหมือนกำลังรอใครสักคน อาจจะเป็นคุณถัง”