รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 517

หลังจากกลางคืนผ่านไป หลี่เจี๋ยรีบไปที่โรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น พยาบาลสองคนที่เดินผ่านเธอไปก็กำลังพูดคุยเรื่องอาการของถังจวิ้นอยู่

“ฉันได้ยินคุณหมอเฉิงพูดว่ายาของคุณถังได้ผลดีมาก”

“จริงเหรอ? งั้นก็ดีเลย พวกเราจะได้โล่งใจ”

ความกลัวฉายชัดในดวงตาของหลี่เจี๋ย แม้แต่พยาบาลก็พูดเช่นนั้น หรือจะเป็นเรื่องจริง? เป็นไปได้ไหมที่ถังจวิ้นจะฟื้นขึ้น?

หลี่เจี๋ยนั่งลงที่ข้างเตีงถังจวิ้น มองใบห้าที่หลับลึกของเขา ในใจก็รู้สึกไม่สงบขึ้นมา

ถังจือซย่ายืนเงียบเหมือนวิญญาณอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง ดวงตาที่จ้องมองหลี่เจี๋ยเต็มไปด้วยด้วยความเย็นชาและความเกลียดชัง

เธอกำลังรอให้หลี่เจี๋ยล้มลง รอให้เธอลงมือเมื่อเธอทนความกลัวในใจไม่ไหว

หลี่เจี๋ยจากไปอีกครั้ง เธอเดินผ่านทางเดินของโรงพยาบาลสีซื่อ มองดูโรงพยาบาลที่มีเทคโนโลยีสูงเหล่านี้ราวกับว่าความสามารถที่จะทำให้คนตายฟื้นคืนชีพได้

ขณะที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาล เธอเริ่มคิดในใจว่าเธอปล่อยให้หุ้นที่ตัวเองและลูกสาวได้มาหายไปไม่ได้ ดังนั้น ถังจวิ้นจะต้องไม่ฟื้นขึ้นมา

เขาต้องตาย

ดวงตาของหลี่เจี๋ยเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เธอมาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าเธอลงมือโหดร้ายขึ้นล่ะ?

เธออยากจะลงมือโดยไม่บอกลูกสาวของเธอและคังเฮ่าเซวียน เพราะเธอกลัวว่าลูกสาวของเธอจะทนแรงกดดันไม่ไหว และกลัวว่าคังเฮ่าเซวียนจะขัดขวาง คังเฮ่าเซวียนไม่เข้าใจความกลัวของเธอเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจลงมือด้วยตัวเอง

หากถังจวิ้นตายอยู่ที่โรงพยาบาลสีซื่อ เอก็จะสามารถโบ้ยความผิดให้ถังจือซย่า อีกทั้งยังสามารถฟ้องร้องเรียกค่าทำขวัญจากโรงพยาบาลสีซื่อได้อีกด้วย

กล่าวโดยสรุป การเสียชีวิตของถังจวิ้นในโรงพยาบาลสีซื่อนั้นดีมีแต่ผลประโยชน์ต่อเธอ ไม่มีผลเสียเลยสักนิด

หลี่เจี๋ยกดหมายเลขซึ่งเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของเจ้าของร้านยาใต้ดิน ครั้งก่อนเธอซื้อยาจากเขา ครั้งนี้เธอยังคงต้องการใช้วิธีนี้ เธอสังเกตว่าแขนของถังจวิ้นมีรอยฉีดยา ถ้าเธอแอบเอาเข็มยาพิษที่อันตรายถึงชีวิตเข้าไปด้วย

เจียนจือเพ่ยยังยกเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมาสนทนา

“ฉันอาจต้องอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน ฉันทำของหาย ตอนนี้ยังหาไม่เจอเลย!”

เนี่ยเหยียนเฟิงมองไปที่เขา เมื่อเห็นว่าสร้อยคอของเขาหายไปก็ตกใจเล็กน้อย "คงไม่ใช่มรดกตกทอดของตระกูลนายหรอกใช่ไหม!"

เจียนจือเพ่ยถอนหายใจ “มรดกตกทอดของตระกูลฉันจริงๆ”

“ไปหายที่ไหน? จะหาเจอไหม? ให้ฉันช่วยไหม” สีจิ่วเฉินถามอย่างเป็นห่วง ก่อนจะตักสเต๊กเนื้อที่หั่นเรียบร้อยแล้ววางลงในจานของเฉินเฉิน

“ไม่ต้องหรอก ฉันมีเบาะแสอยู่ โจรสาวน่ะ”

"โจรสามารถเข้าขโมยทรัพย์สินส่วนตัวของนายได้? นายคงไม่ได้ถูกหลอกตอนไปที่นั่นหรอกนะ” เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกรำคาญเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสถานที่เหล่านั้นที่เขาชอบไปบ่อยๆ