รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 590

พูดจบ เขาก็ก้มลงจูบเส้นผมของเธออย่างอาลัยอาวรณ์ “สามีจะทําอาหารเช้าให้กับคุณ”

ถังจือซย่าถึงปล่อยเขา เมื่อเห็นเขาลุกจากเตียง เธอก็เห็นรอยกรงเล็บบนแผ่นหลังของเขาที่บรรยายว่ามันน่าตื่นตะลึง ถังจือซย่าจึงหันหลังไปอย่างหวาดผวา

มันเหมือน...

เธอเป็นคนทำ

เวลาเที่ยงครึ่ง ถังจือซย่าสวมเสื้อยืดตัวยาวลงไปชั้นล่างอย่างเกียจคร้าน ผมยาวมัดเป็นมวยไว้ด้านหลังศีรษะ เธอมองชายหนุ่มที่กำลังทําอาหารกลางวันอยู่ที่ชั้นล่าง เธอรู้สึกมีความสุขอย่างอิ่มเอมใจ

เมื่อเห็นเขาง่วนอยู่ในห้องครัว เธอจึงเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังโดยไม่พูดอะไรเลย แล้วแนบแก้มติดกับเขา ไม่ว่าเขาไปที่ไหน เธอก็เกาะติดไปด้วย

สีจิ่วเฉินหันไปกอดและจูบเธออยู่ในอ้อมแขน “ไปกินข้าวเถอะ! วันนี้ผมมีเวลาอยู่กับคุณทั้งวัน”

“จะไปรับเฉินเฉินไม่ใช่เหรอ” ถังจือซย่ากระพริบตา

“จ้านฉิงเหย่ยกเลิกเดินทางแล้ว เฉินเฉินเล่นอยู่ที่นั่นจนไม่อยากกลับมา ดังนั้นสามวันต่อจากนี้มีแต่พวกเราที่อยู่บ้าน”

ถังจือซย่าหรี่ตามองเขาอย่างสงสัย ใช่เหรอ เฉินเฉินไม่อยากกลับจริงๆ หรือผู้ชายคนนี้ทำให้เฉินเฉินไม่อยากกลับมา

สีจิ่วเฉินเหมือนมองทะลุความคิดของเธอ เขาหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “เฉินเฉินไม่อยากกลับมาจริงๆ”

ถังจือซย่าเบ้ปาก ที่บ้านของจ้านฉิงเหย่มีเกมระดับไฮเอนด์มากมาย เฉินเฉินไม่อยากกลับน่าจะเป็นความจริง

ถังจือซย่าแค่อยากออกไป แต่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าถูกอะไรกระตุ้น เขาถึงก้มตัวลงจูบเธอ

จูบที่เร่าร้อนกําลังดำเนินอยู่

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานไหล่เขา สาดส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่สะอาดเรียบร้อยในขณะนี้โลกเงียบสงบและสวยงาม

ถ้าไม่กลัวว่าอาหารกลางวันที่ตัวเองเตรียมไว้จะเย็นชืด สีจิ่วเฉินคงไม่ปล่อยเธอไป

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว สีจิ่วเฉินก็ออกมาเดินเล่นกับเธอ กลิ่นของฤดูใบไม้ผลิแรงมาก กลิ่นหอมของหญ้าเขียวชอุ่มที่พัดมาจากสายลม ท้องฟ้าสีครามไร้เมฆและทุกอย่างที่มีชีวิตชีวา

ตอนกลางคืน พวกเขาก็ออกเดินทางไปที่ร้านอาหารลอยฟ้าใกล้ๆ เนื่องจากสีจิ่วเฉินได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว ทั้งร้านอาหารจึงมีที่นั่งไว้ต้อนรับพวกเขาเพียงสองคนในค่ำคืนนี้

ถังจือซย่ายิ้มอย่างโกรธเคืองอยู่ในใจ เป็นเพราะปัญหาค่าน้ำเหรอ เธอจ่ายค่าน้ำเดือนนี้ให้เขาก็ได้

หลังจากนั้นสามวัน

ถังอวี่เฉินก็ออกจากบ้านของจ้านฉิงเหย่อย่างไม่เต็มใจ แต่เมื่อเขาเห็นพ่อกับหม่ามี๊ที่มารับเขา เขาก็มีความสุขเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ

จ้านฉิงเหย่มองตามหลังครอบครัวของพวกทั้งเขาสามคนอย่างอิจฉา แต่คิดว่าชีวิตโสดของเขาก็ดีมากเช่นกัน ไม่มีเรื่องยุ่งเหยิงเท่าไหร่

เมื่อช่วงกลางดึกที่ผ่านมา

ถังจือซย่าตื่นขึ้นจากความฝัน เพราะเธอกอดที่ข้างกายโดยไม่รู้ตัวแต่สัมผัสไม่ถึงคน

เธอจึงลืมตาขึ้น ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายไม่รู้ไปไหน ถังจือซย่าแค่คิดเพียงเล็กน้อยก็รู้ว่าเขาไปไหน

เธอลุกจากเตียงและมาที่ห้องของลูกชาย ก็เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ขอบเตียงจริงๆ และไม่รู้ว่าเธอมองเขานานแค่ไหน

เงาด้านหลังของเขาที่อยู่ภายใต้เงาโคมไฟสีเหลืองสลัวนั่งเหมือนกับรูปปั้น

ดวงตาของถังจือซย่าฉายความเจ็บปวดผ่านทางสีหน้า ความรู้สึกของสีจิ่วเฉินนั้นเธอเข้าใจ