รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 595

แต่นี่เป็นชีวิตที่มีความสุขและเต็มอิ่มที่สุดในประวัติศาสตร์ของถังจือซย่า ใบหน้าของเธอแดงก่ำยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น

ผู้หญิงที่ถูกหล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื่นด้วยความรักนั้นสวยงามที่สุด

ตอนเย็นฉู่เฮ่าก็ส่งอาหารแมวมาให้ จากนี้ไปความน่ารักของเจ้าน้อยตัวนี้ก็จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้แล้ว มันไม่รู้ว่ามันโชคดีแค่ไหนที่ได้พบกับเจ้านายตัวเล็กคนนี้

มื้อเย็น เจ้าตัวเล็กนึกถึงชื่อหนึ่ง เลยตั้งชื่อตามลักษณะของเจ้าแมวน้อย “ชื่อเป้ยเอ๋อ”

ถังจือซย่าเห็นว่ามันเป็นลูกแมวตัวเมีย ดังนั้นชื่อนี้จึงเหมาะกับมันมาก

และมันจะเป็นที่รักของลูกชายนับจากนี้

ยามเช้าตรู่

เจ้าตัวเล็กไปโรงเรียนอย่างอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป ถังจือซย่าให้หยางถงส่งลูกแมวไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง เพื่ออาบน้ำกําจัดแมลงพร้อมฉีดวัคซีน

ไม่นาน หยางถงก็นำลูกแมวกลับมา เจ้าตัวเล็กที่อาบน้ำจนสะอาด แม้จะเป็นแค่สายพันธุ์แมวธรรมดา แต่น่ารักจนต้านไม่ไหว

มันอยู่บนโซฟาอย่างงงงวย และถังจือซย่าเองก็กำลังเลือกของสำหรับงานแต่งงานอยู่ข้างๆ หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าตัวเล็กก็ปีนขึ้นไปบนตักของเธอและขดตัวเป็นก้อนเล็กๆ แล้วหลับไป

ถังจือซย่าอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ การเลี้ยงแมวเป็นเพียงความฝันของถังจือซย่าในวัยเด็ก แต่ที่บ้านหลังนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงเลย ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ลูกชายก็ได้ทำให้ความฝันนี้เป็นจริงแทนเธอ

ถังจือซย่านึกถึงช่วงเวลาเมื่อห้าปีก่อน เมื่อเธอไปต่างประเทศและเธอไม่ได้บรรลุผลสำเร็จ ประเทศที่เธอไปนั้นไม่อนุญาตให้ทำแท้ง ดังนั้นเธอจึงเคยประสบกับช่วงเวลาที่มืดมนมาก

โชคดีที่เธอไปประเทศนั้น เธอจึงเก็บลูกเอาไว้จนกระทั่งเขาเกิด หัวใจของถังจือซย่าจึงถูกรักษาจนหายดี

เมื่ออายุสิบเก้าปี เธอได้พบกับคนบางคนที่ช่วยเธอ พวกเขาเป็นคนที่เข้าเรียนปกติในวิทยาลัยการออกแบบ ไม่ได้เบียดเสียดและออกแรงเข้าวิทยาลัยนั้นเหมือนวัชพืชแบบเธอ

แต่เธอทำสำเร็จเพราะความช่วยเหลือของคนๆ หนึ่งและด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาจึงแยกจากกัน แต่ช่วงเวลานั้นพวกเขาก็มีความสุข

นั่นเป็นเหมือนพี่น้องที่มีชีวิตชีวาคู่หนึ่ง ท่านพี่ซ่งอวี้ น้องสาวซ่งโยว

พวกเขาใช้ชีวิตในสถาบันออกแบบร่วมกันเป็นเวลาสามปี ถังจือซย่าที่อยู่ภายใต้แสงแดดยามบ่าย ก็คิดลอยไปไกล

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอเอื้อมมือแล้วมองหมายเลขแปลกๆ จึงรับสาย “ฮัลโหล! นั่นใครคะ”

“คุณเข้าที่หอรุ่ยเป่าแล้วเหรอ” ถังจือซย่าประหลาดใจ บังเอิญอะไรขนาดนั้น!

“ตอนนี้เหรอ” ถังจือซย่าถาม แล้วมองเวลาที่โทรศัพท์อีกครั้ง

“ตอนนี้ก็ได้นะ! เพื่อนเก่าก็ควรคุยกันดีๆ”

“โอเค งั้นฉันจะติดต่อคุณเมื่อฉันถึงหอรุ่ยเป่า” ถังจือซย่าตัดสินใจออกไปข้างนอก

“ได้”

หลังจากวางสายไป ถังจือซย่าก็คิดอะไรได้จึงลุกขึ้นไปชั้นบน เธอหยิบการ์ดเชิญแขกส่วนเกินสองฉบับขึ้นมา และเขียนชื่อสองชื่อด้วยตัวเอง คนหนึ่งคือซ่งอวี้ อีกคนคือซ่งโยว

เธอคิดว่า ซ่งอวี้กลับประเทศแล้ว บางทีน้องสาวของเขาคงกลับประเทศเช่นกัน ดังนั้น เธออยากเชิญพวกเขามางานแต่งงานของเธอด้วยกัน

ถังจือซย่าที่จะออกไปข้างนอก ก็มีหยางถงเป็นเพื่อนเคียงข้างและขับรถให้เธอ

เมื่อมาถึงชั้นล่างของสีซื่อกรุ๊ป ถังจือซย่าก็ได้โทรหาหมายเลขของซ่งอวี้ สองนาทีต่อมา ร่างในชุดสูทก็ออกมาอย่างเร่งรีบ เขาคือซ่งอวี้