รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 607

หรือตกอยู่ที่โรงแรมในต่างประเทศ หรือบนเครื่องบิน หรือว่าบนแท็กซี่ จบแล้ว เธอนึกไม่ออกเลย

“คือว่า...ครั้งที่แล้วที่ทางเข้าบาร์ฉันโดนบังคับมา ฉันก็เลยขึ้นรถของคุณไป ส่วนเรื่องขโมยของของคุณ นั่นไม่ได้เป็นการขโมยนะ ผมของฉันไปเกี่ยวกับสร้อยคอของคุณต่างหาก จากนั้นบอดี้การ์ดของฉันก็พาตัวฉันไป สร้อยคอก็เลยติดออกมาด้วย ขอโทษนะ...ฉันไม่ได้เป็นขโมยนะ” เยี่ยวานวานแก้ไขสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธออย่างจริงจัง

เจียนจือเพ่ยไม่ได้สนใจเธอ ตอนนี้เขาแค่อยากจะเห็นมรดกตกทอดของตระกูลเขาเท่านั้น เขาเอื้อมมือออกไปหาเธอ “ส่งมา”

เยี่ยวานวานกลืนน้ำลาย เธอไม่รู้ว่าไปทำตกที่ไหน แล้วเธอจะส่งไปให้ได้อย่างไรล่ะ!

“คือว่า...ฉัน...”

“ถ้าไม่ส่งมาพ่อของคุณจบเห่แน่” เจียนจือเพ่ยพูดเตือน

“อะไรนะ เรื่องของพ่อฉันคุณเป็นคนทำหรือ” เยี่ยวานวานจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธทันที

“ฉันต้องการของของฉัน คืนมา” เจียนจือเพ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจังอีกครั้งหนึ่ง สายตาเย็นชาของเขาจ้องเธอนิ่ง

ในหัวของเยี่ยวานวานกำลังเรียบเรียงเรื่องหลายเรื่องอยู่ ชายหนุ่มคนนี้ ดูปราดเดียวก็รู้ว่ามีทั้งอำนาจและความสามารถ ดังนั้นที่บริษัทของพ่อเธอล้มละลายเพราะเขาเป็นคนทำ ที่ถูกส่งไปสถานีตำรวจก็ด้วย แค่เพราะครั้งที่แล้วเธอไม่ทันระวังเอาสร้อยของเขาไปอย่างนั้นหรือ

หายนะทั้งหมดของพ่อเป็นเพราะเธออย่างนั้นหรือ

แต่ตอนนี้เธอไม่รู้เลยสร้อยเส้นนั้นอยู่ที่ไหน เธอควรจะไปตามหาก่อนหรือถามพี่สาวคนสนิทที่ต่างประเทศว่ามันตกอยู่ที่โรงแรมหรือไม่ก่อนดี

“ถ้าคุณเอาพ่อของฉันออกจากคุกแล้วฉันจะบอกคุณ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องคิดว่าจะได้เห็นสร้อยคอของคุณอีก” เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้นไปขู่เขา

ภายในห้อง ได้ยินเสียงลมหายใจของทุกคน

หญิงสาวคนนี้กล้าขู่คุณชายเจียน?

เธอไม่ดูตัวเองเลยหรือไง

ไม่ เยี่ยวานวานไม่รู้ต่างหากว่าชายตรงหน้านี้เป็นใคร

ถึงแม้ว่าจะรู้ เยี่ยวานวานก็ไม่กลัวขา เพราะเธอเป็นคนใจกล้ามาตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว

“คุณขู่ผม?” เจียนจือเพ่ยนึกว่าตัวเองฟังผิด หญิงสาวคนนี้ไม่คืนของให้เจ้าของ แถมยังกล้าเอาของของเขามาขู่เขาอีก

“ตอนนี้ฉันจะกลับบ้าน ฉันต้องเห็นพ่อฉันกลับมาบ้านอย่างปลอดภัยภายในหนึ่งชั่วโมง” เยี่ยวานวานออกคำสั่งต่อ

ชายหนุ่มใกล้ถึงขีดสุดของความโกรธแล้ว

“ได้ ภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ผมต้องได้เห็นสร้อยคอ” เจียนจือเพ่ยกัดฟันและพูดขึ้น

เยี่ยวานวานไม่สามารถรับคำเขาได้ เพราะเธอไม่รู้ว่าสร้อยอยู่ที่ไหน!

“ให้ฉันเจอพ่อก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที” เยี่ยวานวานพูดจบก็ถือกระเป๋าขึ้นมาและเดินไปทางบอดี้การ์ด “กระเป๋าเดินทางของฉันยังอยู่ในรถพวกคุณ รบกวนเปิดประตูให้ฉันด้วย”

บอดี้การ์ดมองไปที่เจียนจือเพ่ย ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิทธิ์ในการกุมสถานการณ์จะอยู่ในมือของเธอ ดังนั้นบอดี้การ์ดจึงออกไปหยิบกระเป๋าเดินทางให้เธอ

เยี่ยวานวานถือกระเป๋าเดินทางออกไปเรียกรถกลับบ้าน

เคาน์เตอร์ภายในบาร์ บอดี้การ์ดยืนนิ่ง และรอดูว่าคุณชายจะโยนชั้นทั้งมดในบาร์นี้ออกไปหรือไม่ แต่เขาเงียบผิดปกติ นอกจากดวงตาสีดำที่นิ่งสงบคู่นั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก