รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 609

เยี่ยวานวานรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างทันที รอจนอีกฝ่ายไม่พูดอะไรแล้วเธอจึงพูดขึ้นมา “คุณอยากหรือไม่อยากได้กันแน่ ถ้าอยากได้ก็ให้เวลาฉันหน่อย”

“คุณเอาวางไว้ที่ไหน ผมจะส่งคนไปเอา”

“ไม่ได้ ฉันกลัวว่าถ้าคุณได้ของไปแล้วจะลงมือกับพ่อแม่ฉันอีก ดังนั้นภายในหนึ่งปีนี้ฉันจะไม่ให้คุณ” เยี่ยวานวานพูดไปอย่างไม่กลัวตาย

“คุณ...คุณหมายความว่าหนึ่งปีหลังจากนี้ผมถึงจะได้คืนหรือ” ปลายสายกัดฟันถามขึ้นมา

“ใช่ คุณต้องอดทนหน่อย” เยี่ยวานวานตอบกลับไป

ในขณะนั้นเอง เยี่ยวานวานก็ได้ยินเสียงรถดังขึ้น และปลายสายก็วางสายไป

ไม่นานเยี่ยวานวานก็เห็นเจียนจือเพ่ยในห้องโถง ทั้งๆ ที่บ้านเธอใหญ่ขนาดนี้ แต่พาชายหนุ่มคนนี้เข้ามา ราวกับว่าอากาศถูกแช่แข็ง และรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาเล็กน้อย เยี่ยกั๋วเหากับภรรยากลัวเขาขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณชายเจียน เชิญนั่ง เชิญดื่มชาก่อนครับ” เยี่ยกั๋วเหาปรนนิบัติเขาอย่างดี ปฏิบัติราวกับเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติ

สายตาเย็นยะเยือกของเจียนจือเพ่ยพุ่งตรงไปที่เยี่ยวานวาน “พวกเราคุยกันตามลำพังหน่อย”

เยี่ยวานวานชี้ไปที่ห้องหนังสือของพ่อ “ไปที่ห้องหนังสือเถอะ!”

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินตามกันเข้าไป เยี่ยกั๋วเหาและภรรยาร้อนใจมาก ชายหนุ่มคนนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่ไม่ควรเข้าไปหาเรื่อง ลูกจะคุยกับเขาดีๆ ได้หรือ แล้วเขาจะทำร้ายเธอไหม

ภายในห้องหลังสือ เยี่ยวานวานล็อคประตูและมองไปที่ชายหนุ่ม พร้อมกับพูดขึ้น “คุณเจียนคะ ข้อเสนอเมื่อสักครู่นี้คุณตกลงไหมคะ”

“ไม่ตกลง” เจียนจือเพ่ยกัดฟัน สายตาเย็นยะเยือก “ผมต้องการที่จะเห็นสร้อยคอของผมเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้ฉันจะไม่ให้คุณหรอกค่ะ” เยี่ยวานวานกอดอกมองไปที่เขา พร้อมกับคิดหาวิธีในหัวไปด้วยอย่างรวดเร็ว

เธอเข้าใจดีว่าคงจะหาสร้อยของเขากลับมาไม่ได้แล้ว ของล้ำค่าที่สวยขนาดนั้น ไม่ว่าใครเห็นก็คงจะเก็บไป ถ้าไม่ไปตกอยู่ในตลาดมือสองก็คงจะถูกนำไปเก็บไว้

แต่ตอนนี้จะทำให้ชายคนนี้ใจเย็นลงอย่างไรดีล่ะ

เขาไม่มีความสนใจในตัวเธอเลยสักนิด

“ฉันบอกแล้วว่าจะคืนให้หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันไปเป็นสาวรับใช้ของคุณ งั้นปีหน้าค่อยเจอกันแล้วกัน” เยี่ยวานวานเบะปากสีแดงสดของเธอ

ชายหนุ่มคนนี้ไม่ปล่อยเธอไปเลย

เจียนจือเพ่ยก็ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง จู่ๆ เขาก็กัดฟันและพูดขึ้น “ได้ คุณส่งเสนอตัวเองนะ งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้ว สาวรับใช้ส่วนตัวยี่สิบสี่ชั่วโมง คุณกล้าไหม”

แววตาของเยี่ยวานวานปรากฏนัยน์ตาแห่งความสำเร็จ เธอมีโอกาสในการใกล้ชิดเขามากขึ้น อยู่ร่วมกับเขาทั้งวันทั้งคืน จากนั้นก็หาโอกาสทำให้เขามารักตัวเองและยอมยกโทษเรื่องที่เธอทำสร้อยเส้นนั้นหายไป

“ฉัน เยี่ยวานวานไม่มีเรื่องที่ไม่กล้าทำหรอกค่ะ” เยี่ยวานวานพูดด้วยใบหน้าที่เต้มไปด้วยความมั่นใจในตนเอง

ในสายตาของเจียนจือเพ่ยมีความโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นมา ถ้าเขายอมปล่อยเธอไปจริงๆ เธอก็จะได้เปรียบเกินไปแล้ว ต้องให้เธอมาอยู่ข้างกายและทรมานเธอเพื่อระบายความโกรธ