รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 611

“หิว!” ท้องของเยี่ยวานวานส่งเสียงประท้วง

เธอลุกจากเตียงและออกห้องไป ไปยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน นี่เป็นบาร์ชัดๆ! การตกแต่ง บรรยากาศมีความมืดสลัวๆ แสงไฟก็ค่อยสว่างมากนัก เยี่ยวานวานเดินไปชั้นล่างด้วยความหวาดกลัว

เธอเดินลงมาจากบันไดวน ไฟในบาร์ก็สว่างขึ้นมา และภายในไฟเหล่านั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งดื่มไวน์ด้วยท่าทางสง่างามภายใต้แสงเงา ราวกับกำลังฆ่าเวลาเพราะเบื่อ

เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะเหม่อไปหลายวินาที บนตัวของชายหนุ่มคนนี้มีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกถึงคำว่าสูงศักดิ์ เขาสง่างามกว่าคนปกติจริงๆ

ชุดสูทของเขาเป็นแบบสั่งทำ ผ้าต่วนสีดำ ด้านบนยังมีด้ายสีทองปักเป็นรูปอยู่ด้วย ราวกับสลักเอาไว้ ภายใต้แสงไฟ แสงออร่าบนตัวสีเงินบนตัวเขาทำให้เขาดูน่าหลงใหลมากขึ้น

เยี่ยวานวานรู้สึกกดดันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ถ้าจะทำให้ชายหนุ่มคนนี้มารักเธอ มันยากยิ่งกว่าปีนขึ้นฟ้าอีก

เยี่ยวานวานถอนหายใจออกมา รู้สึกว่าหนึ่งปีหลังจากนี้ ถ้าเธอไม่ส่งจี้สร้อยคอนั้นให้เขา เธอคงต้องใช้ชีวิตของเธอไปชดเชยและลดความโกรธของเขา

ตอนนี้เธอทำได้เพียงจดจ่ออยู่กับปัจจุบันเท่านั้น

เยี่ยวานวานเดินเข้าไปหาเขา ยิ้มพร้อมกับถามออกมา “คุณกินข้าวหรือยังคะ ไปกินด้วยกันไหมคะ”

เจียนจือเพ่ยเหลือบไปมองเธอและพูดขึ้นเสียงเรียบ “ไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน ห้ามออกห้อง”

“แต่ฉันหิวมากเลยนะ” เยี่ยวานวานกะพริบตา

“หลังจากนี้ฉันบอกให้เธอทำอะไร เธอถึงจะทำได้” เจียนจือเพ่ยอยากจะทำโทษเธอ

เยี่ยวานวานนิ่งไปครู่หนึ่ง ขณะที่ความรู้สึกหมดหนทางแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอ แม้ว่าโอกาสที่ชายคนนี้จะตกหลุมรักเธอเป็นศูนย์ แต่เธอก็ต้องพยายามต่อไป

ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว เพราะจี้ก็คงจะหาไม่เจออีกแล้ว เมื่อกี้พี่สาวคนสนิทของเธอโทรมาบอกว่าพลิกหาทั้งโรงแรมแล้วแต่ก็ไม่เจอเลย

“ได้ค่ะ ฉันจะทำตามคุณ ไม่กินข้าว” เยี่ยวานวานนั่งลงข้างๆ อย่างเชื่อฟัง และในขณะนั้นเอง เสียงท้องของเธอก็ร้องขึ้นมา ไม่มีความเป็นผู้ดีเลยสักนิด

เยี่ยวานวานหน้าแดงขึ้นมา เธอใช้มือปิดท้องไว้และมองไปยังชายหนุ่ม

คิ้วงดงามของชายหนุ่มขมวดกันเป็นปม

แต่ท้องของเธอก็ไม่ยอมเช่นกัน ส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด เยี่ยวานวานทำได้เพียงถอนหายใจและพูดกับท้องของตัวเอง

“แกอย่าพึ่งร้องได้ไหม คุณเจียนยังไม่ยอมให้พวกเรากินข้าว! อดทนไปก่อน เดี๋ยวเขาอาจจะใจดีและให้เรากินก็ได้

“ที่นี่มีแค่ไวน์” เจียนจือเพ่ยหยอกเธอ

เยี่ยวานวานคอแห้งมากจริงๆ เธอพยักหน้าและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันขอดื่มหนึ่งแก้วได้ไหม”

ชายหนุ่มรินให้เธอด้วยตัวเอง

เยี่ยวานวานลุกขึ้นและรับแก้วไวน์มา เธอลองใช้ลิ้นแตะเหมือนลูกสุนัขก่อน พอรู้สึกว่ามันหวาน เธอก็ดื่มรวดเดียวทั้งแก้วเลย ชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามหรี่ตาลงเล็กน้อย

หลังจากเยี่ยวานวานดื่มแก้วนี้หมดแล้ว เธอก็เรอออกมา ใบหน้าขาวใสของเขาแดงก่ำด้วยตาเปล่า

“เอาอีกไหม” เจียนจือเพ่ยยกยิ้มขึ้น

“ไม่เอาแล้วค่ะ ไม่ค่อยอร่อยเท่าไร” เยี่ยวานวานโบกมือ

บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ คิดในใจ ไวน์ขวดละสี่แสนกว่าหยวน เธอบอกว่าไม่อร่อยอย่างนั้นหรือ ช่างเสียของจริงๆ

เยี่ยวานวานยืนขึ้น และเธอก็รู้สึกว่าโลกหมุน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหิวจนเลือดขาดน้ำตาล หรือเพราะไวน์แก้วเมื่อกี้กันแน่ เธอเดินเข้าไปหาเจียนจือเพ่ยแบบตาลอย