รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 625

สําหรับแม่บ้านที่ไม่เชื่อฟัง กฎของตระกูลเจียนจะถูกลงโทษอย่างหนัก

เจียนจือเพ่ยหรี่ตาลง คว้าโทรศัพท์ข้าง ๆ โทรไป "มานี่หน่อย"

รถของบอดี้การ์ดขับมา เจียนจือเพ่ยเปิดประตูขึ้นรถ "ไปทางห้องจัดเลี้ยง"

สิบนาทีต่อมา นอกห้องจัดเลี้ยง รถของบอดี้การ์ดหยุดลง เจียนจือเพ่ยลงจากรถ บอดี้การ์ดอยากตามมา แต่ถูกเขาสั่งไว้ "กลับไปก่อน"

"คุณชายครับ" บอดี้การ์ดยังคิดเรื่องความปลอดภัยของเขา

"กลับไป" เจียนจือเพ่ยอยากเข้าไปคนเดียว

บอดี้การ์ดทําได้แค่ยืนอยู่ข้าง ๆ "พวกผมจะรอคุณชายอยู่ที่นี่"

เจียนจือเพ่ยไม่พูดอะไร ล้วงกระเป๋ามือเดียวแล้วเดินไปในทางของห้องจัดเลี้ยง ในเวลานี้ผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งลงจากรถและดวงตาของเธอถูกดึงดูดทันที

แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นเพียงเงาหลัง แต่จับสายตาเธอได้อย่างมั่นคง เธอคือซ่งโหย่ว คืนนี้เธอตั้งใจแต่งตัวมาอย่างดี ก็ไม่ทําไม ก็เพื่อจับสายตาผู้ชายอีกสองสามคน รอหลังงานแต่งงานค่อย ๆ ใช้วิธีการล่อลวงของเธอ

คนที่มาถึงในคืนนี้ ไม่ว่าจะเป็นญาติของตระกูลสีหรือแขกผู้มีชื่อเสียง เธอจะพลาดโอกาสนี้ไม่ได้

เธอหันตัวไล่ตามร่างนั้นไปอย่างรีบร้อน ตั้งตรงและมีเสน่ห์ เสื้อเชิ้ตสีดําทําให้เขาปกคลุมไปด้วยออร่าลึกลับ

ผู้ชายที่เงาหลังสวยขนาดนี้ ไม่รู้ว่าหน้าเดิมจะสวยแค่ไหน ขอให้เธอไม่ผิดด้วยเถอะ

เพราะในก้นบึ้งของหัวใจของซ่งโหย่วรอคอยขนาดนี้

ในห้องเต้นรำ วงดนตรีเพิ่งจบการแสดง และเวลาต่อมาก็เป็นเวลาเต้นรำ

แสงไฟหรี่ลง มีเพียงแสงเงาตรงกลางเหมือนแสงจันทร์ที่กลางงานเต้นรำนี้

ทันทีที่เจียนจือเพ่ยก้าวเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างฟลอร์เต้นรํา สายตาของเขากวาดไปแค่ครั้งเดียวก็เห็นเยี่ยวานวานแล้ว

เยี่ยวานวานไม่รู้ว่าพวกเขาตั้งใจ เธอพยายามที่จะยืนตรงอยู่ "ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร"

แต่ฉากนี้ในสายตาของผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม กลับเห็นได้ชัดเจน ผู้หญิงโง่คนนี้ไม่รู้เลยว่าตัวเองเหมือนกระต่ายขาวตัวเล็ก ๆ ตกลงไปในหลุมพรางของหมาป่าตัวใหญ่ในป่าและจะถูกกินได้ตลอดเวลา

ในเวลานี้ สีจุนเจี๋ยเห็นว่าคนส่วนใหญ่เข้าไปเต้นรําเป็นคู่แล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะเยี่ยวานวานอย่างขอร้อง "วานวานครับ คืนนี้เป็นคู่ควงของผมและเต้นรํากับผมได้ไหม"

"ฉัน... ฉันเต้นไม่ค่อยเก่งค่ะ”เยี่ยนวานวานกะพริบตา เธอเต้นได้แน่นอน แต่ขอโทษที่ไม่สามารถเต้นกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักได้จริงๆ

"ไม่เป็นไร ผมสอนคุณเอง แค่เต้นสักเพลงได้ไหม" สีจุนเจี๋ยยื่นมือไปหาเธอ

บางครั้งการปฏิเสธใครสักคนก็เป็นเรื่องที่ลําบากใจมาก โดยเฉพาะสีจุนเจี๋ยที่มีดวงตาที่อ่อนโยนและมองเธออย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง ราวกับว่าถ้าเธอปฏิเสธ เป็นเรื่องหนึ่งที่ไม่ไว้หน้าเขามาก

เยี่ยวานวานลังเลอยู่หลายวินาที ก่อนจะพยักหน้า "ก็ได้ค่ะ!" แต่ไม่ได้วางมือบนมือของสีจุนเจี๋ยทันที แต่กลับเดินไปที่ฟลอร์เต้นรําที่อยู่ข้าง ๆ สีจุนเจี๋ยแววตามีความสุขและในที่สุดก็สามารถจับมือเธอได้แล้ว