รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 650

เยี่ยวานวานหันกลับมามองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ แล้วถามว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถึงหัวเราะทะเลไม่ได้”

เจียนจือเพ่ยเขาหรี่ตา แต่เขาไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้นั้นมันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขามาก “ทำไมถึงหัวเราะไม่ได้ล่ะ”

“เพราะมันจะทำให้เกิดสึนามิ!” หลังจากที่เยี่ยวานวานพูดจบ เขาก็หัวเราะเหมือนคนโง่

ในตอนนี้ เธอได้ยินชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ

เจียนจือเพ่ยยิ้ม

พระจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนก็จางหายไปเช่นกัน

เยี่ยวานวานจ้องมองอย่างว่างเปล่า

ฟันขาวๆของเจียนจือเพ่ยเปล่งประกายและมีเสน่ห์มาก และวิธีที่เขายิ้มก็มีเสน่ห์มากจริงๆ

เป็นการหัวเราะที่แย่มาก แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะต่อไปสักพักนี่มันนรกจริงๆ

ในเวลานี้เยี่ยวานวานเธอก็เอียงหัวเพื่อมองดูเขา ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามองเขาแบบนี้การที่เธอมองเขาแบบนั้นมันเหมือนมองงานศิลปะอย่างลุ่มหลง

“คุณมองอะไรอยู่เหรอ” เจียนจือเพ่ยหยุดยิ้มแล้วถาม

“คุณดูดีมาก!” เยี่ยวานวานพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียนจือเพ่ยในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะต้องการแก้แค้นที่เธอแกล้งเขา และพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ว่าฉันจะหน้าตาดีแค่ไหน ฉันก็เป็นผู้ชายที่เธอจะไม่มีวันได้ไป”

เยี่ยวานวาน “...”

“ใครบอกว่าฉันอยากได้คุณ” เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะแซะเขา

เจียนจือเพ่ยหันหลังกลับและต้องการเข้าไปในห้องโดยสาร และเยี่ยวานวานก็พูดอย่างภาคภูมิใจข้างหลังเขาว่า “ฉันก็เป็นผู้หญิงที่คุณจะไม่มีวันได้เหมือนกัน”

จู่ๆ ฝีเท้าของชายคนนั้นก็หยุดลง เขาหันกลับมาและชำเลืองมอง “ฉันได้คุณได้ง่ายๆ”

เยี่ยวานวานหน้าแดง ผู้ชายคนนี้มั่นใจเกินไปแล้ว!

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้าคุณได้ฉันฉันก็จะได้คุณเหมือนกันนั่นแหละ! นี่มันเหมือนคุณตบหน้าตัวเองไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยวานวานสมองไวขึ้นมาทันที

เจียนจือเพ่ยอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้แกล้งเขาโดยเจตนาหรือไม่?

“ฮึ่ม! ฉันคุ้มค่าที่จะได้คุณหรือเปล่า” เจียนจือเพ่ยไม่ได้ถูกหลอก

“งั้นก็ได้!”

ทั้งสองออกมาดื่มกันข้างราวบันได ในตอนนี้เรือก็โคลงเคลงไปมาซ่งหยูถือโอกาสนี้ซบแขนของสีจวิ้นเจีย “โอ้ย”

สีจวิ้นเจียยังโอบแขนรอบเอวของเธอ “ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!”

“ไวน์หก” หลังจากที่ซ่งหยูพูดจบเธอก็เอามือดึงเสื้อผ้าของเธอให้เขาดู “คุณชายสีช่วยดูหน่อยสิคะ ไวน์เลอะเยอะหรือเปล่า?”

สีจิ้นเจียหรี่ตาลง ซ่งหยูกลัวว่าเขาจะมองไม่เห็น? มันดูเฉยๆมากแต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดใจเขามากเช่นกันอย่างไม่ต้องสงสัย

“หลังจากขึ้นฝั่งได้แล้วบ้านฉันมีชุดราตรีอยู่เธอจะเปลี่ยนที่วิลล่าของฉันก็ได้นะ” สีจิ้นเจียพูดเป็นนัย

“งั้นก็ดีเลยค่ะ” ซ่งหยูยิ้มเพราะเธอรู้คำใบ้ของเขา

ที่ท่าเรือ

เยี่ยวานวานตามเจียนจือเพ่ยลงจากเรือ เดินไปที่รถของบอดี้การ์ดของเขาและเดินกลับไปที่วิลล่า ในเวลานี้ก็เป็นเวลาสิบสองโมงเช้าแล้ว!

ในวิลล่าเยี่ยวานวานเธอเหนื่อยมาก เธอรีบอาบน้ำและเข้านอน และในห้องนอนใหญ่เจียนจือเพ่ยเขาไม่ใช่คนที่นอนดึกแต่ในตอนนี้เขาพลิกตัวกลับไปกลับมา เยี่ยวานวานอยู่บนเรือยอร์ชในวันนี้ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม ใบหน้าที่ไม่เกรงกลัวอะไรและเป็นธรรมชาติที่แสนจะน่ารักของเธอมองมาที่เขา