รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 664

การที่เจียนจือเพ่ยมาขึ้นรถนั้น ทำให้บอดี้การ์ดที่ขับรถรู้สึกอึดอัด นั่งเกร็งมากกว่าที่เป็น

เฉียนเสวี่ยเม่ยที่อยู่เบาะหลังก็มองเห็นเช่นกัน ทว่าขบวนรถเริ่มออกขบวนแล้ว ไม่เช่นนั้นเธอต้องให้เจียนจือเพ่ยนั่งรถเธอเป็นแน่

เจียนจือเพ่ยขึ้นรถเสร็จก็หลับตาผ่อนคลาย ราวกับว่ากำลังจะงีบหลับ แสงแดดยามบ่ายอันอบอุ่นส่องกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ออร่าความสูงส่งของเขาได้เผยออกมาอยากเงียบๆ

เขาไม่พูดอะไร ทำให้บรรยากาศบนรถเริ่มอึดอัด ความกดดันที่ไร้เสียงได้ปกคลุมทุกคนในรถ

เยี่ยวานวานก็ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนเมื่อกี้แล้ว และไม่รู้ว่าชายคนนี้ขึ้นมาบนรถของเธอทำไมกัน

และแล้ว หลังจากรถขับเคลื่อนได้ครึ่งชั่วโมง ก็เข้าสู่ภูเขาดึกดำบรรพ์ ทางข้างหน้าไม่ใช่ซีเมนต์ แต่เป็นถนนลูกรัง รถเริ่มสั่นโคลงเคลง

สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงเสียดฟ้าจนแทบไม่มีแสงแดดเล็ดลอดออกมา และแม้แต่ความอบอุ่นของต้นฤดูร้อนก็กลายเป็นความเย็นของฤดูใบไม้ผลิ

ข้างหน้ามีซินแสคอยนำทาง รถขับเคลื่อนไปด้วยความราบรื่น ตลอดทางขึ้นเนินเยี่ยวานวานก็เริ่มใจผวา เมื่อเห็นความชันเกือบหกสิบองศา เธอคว้าไปจับมือคนๆ หนึ่งด้วยความประหม่าทันที

และมือนั้นก็คือมือของเจียนจือเพ่ย

เจียนจือเพ่ยหันมามองหน้าที่ซีดกลัวของเธอ และปลอบเธอ "ไม่เป็นไรนะ"

"ยังอยากขึ้นไปต่ออีกไหม" เยี่ยวานวานหวาดกลัวสุดขีด ในขณะนั้นรถได้ขับไปจอดยังพุ่มหญ้าข้างทางที่เป็นที่ราบ

ทันใดนั้นเฉียนเสี่ยวเม่ยได้พุ่งพรวดออกไปจากรถ แล้วก็คุกเข่าลงบนพื้นและอ้วกอยู่พักใหญ่ เธอเกิดมาบอบบาง การได้นั่งรถแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกแย่เป็นที่สุด

เยี่ยวานวานยื่นทิชชูให้เธอด้วยความห่วงใย "คุณหนูเฉียว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม"

เฉียวเสวี่ยเม่ยรับมันมาด้วยหน้าตาไม่พอใจ และคิดว่าเยี่ยวานวานกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่หรือเปล่า

"คุณชายเจียน พวกเรายังต้องเดินเท้าขึ้นไปอีกนิดหน่อย"

"ว่าไงนะ ต้องเดินเท้างั้นเหรอ" เฉียนเสวี่ยเม่ยพูดด้วยท่าทีต่อต้าน เธอนี่ตามมาลำบากด้วยจริงๆ

เยี่ยวานวานในใจรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอยังหวังให้บอดี้การ์ดคนนั้นไปกับพวกเขาด้วย！

เหลือไว้เพียงบอดี้การ์ดสองคน ส่วนอีกสี่คนที่เหลือปีนเขาตามพวกเขาไป วันนี้เจียนจือเพ่ยใส่ชุดสีดำทั้งตัว สวมแว่นตากันแดดสีเงิน แม้จะอยู่ท่ามกลางเขาใหญ่ ออร่าของคุณชายไฮโซก็ยังคงเปร่งประกาย

เยี่ยวานวานก็สวมชุดกีฬาทั้งตัวเช่นกัน รองเท้าก็เหมาะกับการปีนเขา แต่ทางข้างหน้าเดินทางลำบากมาก มีเพียงเส้นทางที่มองเห็นได้ลางๆ ในป่าใหญ่ และเมื่อไปถึงทางลาดชันที่ถูกฝนชะล้าง ขายาวๆ ของเจียนจือเพ่ยสามารถก้าวข้ามได้อย่างง่ายดาย แต่เยี่ยวานวานพยายามปีนกิ่งไม้ทั้งสองข้างขึ้นไป ขณะนั้นเองก็มีฝ่ามือสีขาวทั้งเรียว ยาว และใหญ่ยื่นลงมา

เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้น พบเจียนจือเพ่ยจะคว้ามือเธอ

เยี่ยวานวานลังเลอยู่สองวินาที แล้วก็วางลงที่ฝ่ามือที่ใหญ่ๆ ของเขา และดึงเธอขึ้นมาด้วยแรงที่มี

"ว้าย！" เยี่ยวานวานเพิ่งยืนขึ้นได้ แต่เธอกลัวตกลงไป จึงกอดแน่นเอวของเจียนจือเพ่ย

"ขอโทษค่ะ！" หลังจากเยี่ยวานวานยืนนิ่งได้ ก็รีบปล่อยมือ กลัวว่าเขาจะไม่พอใจ