รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 667

"มือของพี่…มือของพี่" ไปโดนอะไรมา เฉียวเสวี่ยเม่ยเห็นรอยขีดข่วนบนหลังมือของเขาอีกครั้งและกรีดร้องขึ้นมาด้วยความทุกข์ใจ

เยี่ยวานวานที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด แผลของชายคนนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ

"แผลเล็กน้อย กลับไปค่อยทำแผล" เจียนจือเพ่ยพูดจบ เขาก็เปิดประตูและส่งเธอเข้าไปในรถ ทันทีที่เฉียวเสวี่ยเม่ยขึ้นรถ เธอพูดกับเขาว่า "พี่เจียน ฉันอยากนั่งกับพี่"

เจียนจือเพ่ยปิดประตูรถ "ตัวฉันเปื้อน"

เฉียวเสวี่ยเม่ยได้แต่มองดูเจียนจือเพ่ยดึงประตูรถคันที่สองและนั่งในรถของเยี่ยวานวาน ความไม่พอใจในดวงตาของเธอกำลังจะระเบิดออกมา นี่หรือว่าจะเธอด้อยกว่าสาวใช้ด้วยซ้ำ？

ขบวนรถเริ่มออกเดินทาง

เยี่ยวานวานเริ่มใจไม่ดีอีกครั้ง ความรู้สึกของการลงเขานั้นเสียวสันหลังมากกว่า เยี่ยวานวานคว้าจับด้านข้าง ไม่กล้ามองไปที่เส้นทางด้านหน้า

ในทางกลับกัน เจียนจือเพ่ยนิ่งเงียบและเยือกเย็น เขาไว้วางใจในทักษะการขับรถของบอดี้การ์ดตลอดทางลงเขาและบนถนนคอนกรีตเรียบ รถทั้งสี่คันมุ่งตรงไปยังใจกลางเมืองเหมือนม้าป่าในตอนกลางคืน

นอกหน้าต่างได้เปลี่ยนเป็นช่วงเวลากลางคืน วันนี้เยี่ยวานวานหวาดกลัวมากพอแล้ว เธอง่วงและเพลีย แม้ว่าเจียนจือเพ่ยจะนั่งอยู่ข้างๆ เธอ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหลับไป

เธอกึ่งหลับกึ่งตื่น และเมื่อเธอสัปหงก ก็พิงลงบนไหล่ของชายคนหนึ่ง เจียนจือเพ่ยปล่อยให้เธอแนบพิง

เยี่ยวานวานนอนหลับอยู่ในวิลล่าตลอดทาง และเมื่อมาถึง ก็เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มแล้ว

ฝ่ามือขนาดใหญ่คู่หนึ่งตบเบาๆ ที่หน้าของเธอ "เยี่ยวานวาน ถึงบ้านแล้ว"

เยี่ยวานวานลืมตาขึ้น กระพริบตาปริบๆ แล้วมองไปที่ไหล่ที่เธอพิงอยู่ เธอรีบลุกนั่งตัวตรงทันที

ว่าไงนะ！ เธอกลับมาโดยการนอนบนไหล่ของเจียนจือเพ่ยตลอดทาง？

หลังจากลงจากรถและกลับมาที่วิลล่า สาวใช้ทั้งสองก็เข้ามาทักทาย พวกเขาเป็นคนรับใช้ของ เฉียวเสวี่ยเม่ย

เจียนจือเพ่ยเดินลงมาจากบันได และเดินขึ้นไปหาเฉียวเสวี่ยเม่ย ไปยืนอยู่ระหว่างเธอกับเยี่ยวานวาน "คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายใคร"

"พี่เจียนเกือบตายเพราะเธอ ฉันก็แค่สั่งสอนเธอเล็กๆ น้อยๆ เอง" เฉียวเสวี่ยเม่ยคิดว่ามีเหตุผลเพียงพอ ที่จะให้เยี่ยวานวานจดจำสถานะของเธอให้ขึ้นใจ

สาวใช้ไม่สมควรได้รับการปกป้องจากเจียนจือเพ่ย

"พอได้แล้ว คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายเธอ" เจียนจือเพ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และหันกลับไปมองรอยนิ้วทั้งห้าที่สามารถเห็นได้ชัดเจนบนแก้มที่สวยงามของเยี่ยวานวานแล้วขมวดคิ้ว "ขึ้นไปอาบน้ำซะ"

เยี่ยวานวานหันกลับและขึ้นไปชั้นบน น้ำตาเป็นประกายในดวงตาของเฉียวเสวี่ยเม่ย "พี่เจียน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงคุณแค่ไหน"

เจียนจือเพ่ยขมวดคิ้วและโต้ตอบ "คุณก็เหนื่อยเหมือนกัน รีบๆ ไปพักผ่อนเถอะ"

เฉียวเสวี่ยเม่ยสูดลมหายใจและกลั้นน้ำตา "พี่เจียนควรปล่อยให้เธอกลิ้งลงมาจากภูเขาคนเดียว ชีวิตของพี่มีค่ามากมาย ไม่จำเป็นต้องไปปกป้องเธอ！"