รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 69

ซ่งซานมองดูหญิงชราผมขาวท่านนั้น ร่างกายแผ่รัศมีชนชั้นสูงออกมา แค่เห็นก็รู้ทันทีว่าเป็นนายหญิงใหญ่ของบ้าน

ซ่งซานเดินมาถึงตรงหน้านายหญิงใหญ่ เธอเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท “นายหญิงใหญ่สี สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซ่งซาน เป็นแฟนกับสีจิ่วเฉินหลานของคุณ”

นายหญิงใหญ่คิ้วขมวด ตกใจถาม “เธอเป็นแฟนของสีจิ่วเฉินหรือ?”

“ฉันกับสีจิ่วเฉินเพิ่งจะคบหากันไม่นาน เลยยังไม่มีโอกาสได้มาทักทายท่าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” ซ่งซานสีหน้ารู้สึกผิด

นายหญิงใหญ่สีรู้มาตลอดว่าหลานชายไม่ชอบแผนที่เธอวางให้นัก อาจจะเป็นเพราะหลานชายมีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือเปล่า? ถึงได้ไม่อยากแต่งงานกับถังจือซย่า

“ซ่งซาน เธอช่วยบอกฉันทีว่าเธอกับจิ่วเฉินหลานชายฉันรู้จักกันอย่างไง?” นายหญิงใหญ่สีกวาดสายตามองดูซ่งซาน ถึงแม้เธอจะไม่ใช้เด็กที่ดูสะสวยสักเท่าไร ดูแล้วออกจะทางธรรมดาด้วยซ้ำ ก็ไม่รู้ว่าหลานชายคบหากับเธอจริงหรือเปล่า

ซ่งซานหลบสายตา รู้สึกเป็นเรื่องยากที่จะเอ่ยปากจึงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ผ่านไปนานก็ไม่ตอบคำถามเสียที

“ทำไมหรือ? ทำไมถึงไม่พูดละ?” นายหญิงใหญ่สีมองอย่างรู้สึกสงสัยจึงถามออกไป

ซ่งซานกัดริมฝีปากสีแดงของเธอ เงยหน้ามองนายหญิงใหญ่ “ฉันไม่กล้าพูด”

“มีอะไรที่พูดไม่ได้หรือ? รีบพูดมา!” นายหญิงใหญ่สียิ่งสงสัยขึ้นไปอีก

ซ่งซานจึงแกล้งทำเป็นรวบรวมความกล้า เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เรื่องคืนนั้นที่ถังจือซย่ากับสีจิ่วเฉินมีความสัมพันธ์กันอย่างไร เธอล้วนเดาออกหมด เรื่องที่เล่าออกมาจากปากของเธอตอนนี้ ราวกับเป็นตัวเธอเองที่ผ่านเรื่องพวกนั้นมา

นายหญิงใหญ่สีได้ยินก็ดวงตาเบิกกว้าง เธอนึกไม่ถึงว่าเมื่อห้าปีก่อนหลานชายของเธอจะไปข่มเหงขโมยความบริสุทธิ์ของเด็กสาวไป

“ดังนั้น เพราะนาฬิกาเรือนนั้นจึงทำให้จิ่วเฉินหาฉันเจอ เขาบอกว่าจะรับผิดชอบฉัน”

แววตาของคุณหญิงสีแสดงออกถึงความเห็นอกเห็นใจและความน่าเวทนา ไม่ว่าจะยังไง ซ่งซานเพื่อที่จะช่วยหลานชายของเธอไว้จนต้องเสียความบริสุทธิ์ไป ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจไม่น้อย

“ซานซาน จิ่วเฉินทำผิดต่อเธอ ฉันขอโทษแทนเขาด้วย ฉันต้องให้จิ่วเฉินชดเชยให้เธอแน่นอน” นายหญิงใหญ่สีในฐานะผู้หญิง ยอมเข้าใจความเจ็บปวดของซ่งซาน

“วันนี้ฉันยุ่งมาก ไม่ไปบ้านคุณย่าของนายแล้ว” ถังจือซย่าปฏิเสธที่จะลงไป

“เธอจะลงมา หรือให้ฉันขึ้นไปแทน เธอเลือกเอาเอง”เขาพูดอย่างไม่พอใจ

ถังจือซย่ากัดริมฝีปากแน่น เกิดเป็นคนแน่นอนว่าต้องมีความน่าเชื่อถือ เธอทำได้เพียงแต่เก็บของ ถือกระเป๋าเดินออกมา

พอมาถึงข้างล่าง มองเห็นรถเก๋งสีดำทรงพลังคันนั้น เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน เขาที่สวมชุดสูทสีดำ ดูแล้วยิ่งมีออร่าบ้าอำนาจที่มีมาแต่เดิมออกมา

ถังจือซย่าขึ้นมานั่งบนรถ ก็หันหน้าออกไปนอกหน้าต่างทันที นึกถึงปฏิกิริยาที่น่าตกใจของเขาเมื่อคืนนี้ เธอรู้สึกใบหน้าเริ่มร้อนวูปขึ้นมาเล็กน้อย

สีจิ่วเฉินจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเธอเล็กน้อยก่อนสตาร์ทรถออกไปจากบริษัท

ภายในรถมีแต่ความเงียบปกคลุม จนกระทั่งจู่ ๆ ตอนที่เขาขับรถขึ้นทางด่วนอยู่ก็เร่งความเร็วขึ้นมากะทันหัน ถังจือซย่าตกใจจนจับที่เข็มขัดนิรภัยแน่นร้องเสียงดัง “สีจิ่วเฉิน ที่นี่จำกัดความเร็วที่80ไมล์”