รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 735

เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ จริงหรือ? เพียงแค่เธอขอให้เขาอยู่ เขาก็จะอยู่งั้นเหรอ?

แม้ว่าในใจเธออยากจะทำสิ่งนี้มากเพียงใด แต่เธอก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้ คำพูดของคุณนายเจียนเป็นเหมือนคำสั่งเหล็กกล้าที่กักขังหัวใจของเธอ

"ฉัน...ฉันมีธุระที่ต้องทำพรุ่งนี้ ฉันอาจจะไม่สามารถไปส่งคุณได้ ไม่เช่นนั้นฉันคงจะไปส่งคุณแล้ว จริงๆ นะ" เยี่ยวานวานพูดอย่างปากแข็ง

เจียนจือเพ่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ แล้วแสร้งทำเป็นอารมณ์อ่อนไหว

“ช่างเถอะ ไม่จำเป็นต้องไปส่งหรอก ยังไงคุณไม่อยากเห็นฉันอยู่แล้ว ดังนั้นฉันจะกลับไปที่ประเทศของฉัน ดูแลธุรกิจของครอบครัว แล้วหาผู้หญิงที่เหมาะสมเพื่อเริ่มต้นสร้างครอบครัวและมีลูก ลองคิดดูก็ไม่เลวเหมือนกัน” เจียนจือเพ่ยกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง พร้อมกับวางแผนอนาคต

จู่ๆ เยี่ยวานวานก็มีอาการเจ็บจมูก เธอยื่นมือออกมาเพื่อผลักเขาออกไป "ใช่ อายุคุณก็ไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาที่ต้องสร้างครอบครัวแล้ว"

เยี่ยวานวานหันตัวกลับเตรียมเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว เธอยกมือขึ้นมาแล้วทำท่าเช็ดอะไรบางอย่างบนใบหน้า

มันทำให้ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังต้องรีบวิ่งตามเธอไปด้วยขายาวๆ ของเขา เมื่อเธอกำลังจะถึงบ้านเขาก็เอื้อมมือไปจับข้อมือและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เยี่ยวานวานกระแทกกับแขนของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้น พบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มใส จนเขาอดไม่ได้ที่จะเห็นใจกับสีหน้าแบบนี้ของเธอ มันน่าสงสารมาก

เจียนจือเพ่ยนึกหงุดหงิดทันที ทำไมเขาต้องพูดประโยคแบบนั้นให้เธอโกรธด้วย?

เยี่ยวานวานผลักเขาด้วยความโกรธ "ถ้าคุณต้องการไปก็รีบไปสิ คุณจะมาดึงฉันทำไม!"

เจียนจือเพ่ยกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ใบหน้าของเยี่ยวานวานเต็มไปด้วยน้ำตา มันเปรอะเปื้อนอยู่ที่เสื้อและฝังอยู่ในอกของเขา เธอทั้งรู้สึกอับอายและลำบากใจ

“ร้องไห้ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปเหรอ” เจียนจือเพ่ยหัวเราะเยาะเธออย่างหยาบคาย

ขณะเดียวกัน เยี่ยวานวานก็ได้ยินใครบางคนผลักประตูเล็กๆ ของบ้านเธอออกมา ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงนิสัยชอบเดินเล่นของพ่อตัวเอง

ในใจของเธอรู้สึกขมขื่น แต่เธอกลับไม่สามารถพูดมันได้

"ลาก่อน ฉันคงไม่ได้ไปส่งคุณที่รถนะ" หลังจากที่เยี่ยวานวานพูดจบ เธอก็กดรหัสเพื่อเปิดประตูเข้าไปทันที

เธอหยุดยืนอยู่ที่ลานบ้าน แต่เธอกลับไม่ได้ไปที่ห้องโถงแต่อย่างใด เธอเดินไปที่หน้าต่าง และมองไปยังชายที่ก้าวเข้าไปในรถแล้วขับออกไป พร้อมกับน้ำตาของเธอยังคงไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย

ทำไมหัวใจของฉันถึงเจ็บปวดมากขนาดนี้?

พวกเขาไม่เคยมีใครพูดคำว่าชอบออกมาเลย! เราไม่เคยสารภาพรักกัน นับประสาอะไรกับคนรัก พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่...ทำไมในอกฉันมันเจ็บปวดขนาดนี้

บนเครื่องบิน

สีสือเหยาที่ต้องบินเป็นระยะทางไกล แต่เนื่องจากหลังเข้ารับการผ่าตัดซึ่งทำให้เธอยังรู้สึกเหนื่อยอยู่เล็กน้อย เธอจึงเลือกที่นั่งที่ดีที่สุด แม้จะคิดว่าสีจิ่วเฉินจะต้องมาหาเธอแน่ๆ และเธอก็ยังหวังว่าเมื่อเขาหาเธอเจอหลังจากผ่านไป 5 ปี ในเวลานั้นเธอจะกลับมาพร้อมลูกสองคนที่หน้าตาเหมือนเขาอย่างแน่นอน