รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 741

ในเวลาไม่นานรถมอเตอร์ไซต์ก็ล้อมพวกเขาไว้ทันที และในมือของพวกเขาก็เต็มไปด้วยแท่งเหล็ก และเริ่มเคาะหน้าต่าง ผู้คุมที่ขับรถอยู่ก็ขับรถชนพวกเขาไปสองสามคนแล้วเร่งเครื่องไวขึ้น แต่อยู่ๆ ข้างหน้าก็มีพวกแก๊งมอเตอร์ไซต์โผล่มาอีก พวกนี้แค่เบี่ยงเบนความสนใจแค่นั้นเอง บังคับให้รถเร่งความเร็วขึ้นแล้วให้เลี้ยวซ้ายทำให้รถเบรคไม่ทัน

แน่นอนว่าในไม่ช้ารถก็มีเสียงตะปูดังขึ้น ถึงว่ารถจะมียางรันแฟลตแต่ก็ชะลอความเร็วลงเพราะโดนตะปูมากเกินไป ในเวลานี้รถสามคันที่อยู่ข้างหลังก็เร่งเครื่องเพื่อที่จะไล่ให้ทัน

“ประธานสีครับดูเหมือนว่าเราต้องลงจากรถและจัดการกับคนพวกนี้แล้วแหละ” หัวหน้าบอดี้การ์ดตัดสินใจอย่างใจเย็น ไม่นั้นพวกเขาก็จะเดินหน้าไม่ได้

“รถคันข้างหลังตามไม่ทัน และผมคิดว่ามันน่าจะโดนคนของพวกมันจับได้แล้ว ตอนนี้เราน่าจะใช้โอกาสนี้แหละรีบหนี”

สีจิ่วเฉินพยักหน้าและบอดี้การ์ดรีบดึงพรมที่อยู่ใต้เท้าของพวกเขาออก มันเป็นที่ที่พวกเขาซ่อนอาวุธและพวกเขาก็ติดตั้งอุปกรณ์ที่ซับซ้อนไว้มากเช่นกัน

“ประธานสีครับ นี่มันเป็นพวกของผิดกฎหมายทั้งนั้นนะครับ เราต้องตอบโต้สักหน่อยแล้วครับ”

สีจิ่วเฉินจับมือข้างหนึ่งอย่างชำนาญเห็นได้ชัดว่าแม้ว่าเขาจะทำธุรกิจมาหลายปีแล้ว แต่ผลการฝึกในกองทัพลับไม่ได้หายไปเพราะอาชีพของเขา

รถแล่นเข้าไปในถนนเล็กๆ ข้างๆ หลีกเลี่ยงการต่อสู้บนท้องถนน และขับเข้าไปในป่าทึบ

ในที่สุดพอหัวหน้าทีมพบว่าพวกเขาได้เสียพี่น้องไป 6 คน ตอนแรกพวกเขาโกรธมากเลยหยิบบาซูก้าที่เพิ่งใช้ออกมา และเริ่มยิงไปที่ด้านหน้า ในที่สุดก็บังคับให้ผู้คุมปรากฏตัว ในขณะที่เขาหลบอยู่เขายังคงได้รับบาดเจ็บที่ขา และที่ที่เขาล้มลงนั้นอยู่ใกล้สีจิ่วเฉินมาก

เพื่อช่วยเขาสีจิ่วเฉินเอื้อมมือออกไปแล้วลากเขาไปยังที่กำบังโดยไม่คำนึงถึงอันตรายจากการที่แสดงตัวออกไป

“คุณสี อย่าช่วยผมเลย ความปลอดภัยของตัวคุณเองเป็นสำคัญที่สุดครับ” บอดี้การ์ดอ้าปากค้าง ขาของเขาเต็มไปด้วยเลือดและรอยไหม้