รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 774

"วานวาน คุณชายเจียนอยู่ไหน" ถังจือซย่าถามลองเชิง

"ครอบครัวของเขามีธุระบางอย่างเลยต้องกลับไป" เยี่ยวานวานตอบ

"แล้วเขาได้บอกไหมว่าจะกลับเมื่อไหร่"

"เขาบอกว่าเขาจะกลับมาหลังจากจัดการเรื่องในตระกูลเสร็จ" ดวงตาของเยี่ยวานวานเต็มไปด้วยความคิดถึง

หัวใจของถังจือซย่าเต้นรัว เป็นอย่างที่คิด เธอไม่รู้อะไรเลยเหรอ？เจียนจือเพ่ยไม่ได้กลับไปเพื่อจัดการเรื่องในตระกูล แต่กลับไปแต่งงาน ตอนนี้ วันแต่งงานก็กำหนดแล้วซึ่งจะเป็นวันเสาร์หน้า

การกระทำของเจียนจือเพ่ยในครั้งนี้ทำให้ถังจือซย่ารู้สึกโกรธ แม้ว่าเขาจะเป็นสหายของสีจิ่วเฉิน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นคนที่แย่ ที่เล่นกับความรู้สึกของเยี่ยวานวานแต่ไม่อยากรับผิดชอบ

"เสี่ยวซิน เธอรอพวกเราอยู่ที่รถ ฉันมีเรื่องด่วนต้องคุยกับ วานวาน"ถังจือซย่าตัดสินใจคุยกับเยี่ยวานวานเกี่ยวกับเรื่องนี้ตามลำพัง

หลี่เสี่ยวซินตัดสินใจรอพวกเขาที่รถ ถังจือซย่าพาเยี่ยวานวานไปที่ร้านกาแฟ ถังจือซย่าสั่งเครื่องดื่มและไม่ลืมที่จะขอให้พนักงานเอาไปส่งให้หลี่เสี่ยวซินและคนขับด้วย

เยี่ยวานวานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ถังจือซย่าดูเหมือนมีอะไรจะบอกเธอ หรือว่าจะเป็นเรื่องการลาออกของเธอ

"พี่จือซย่า พี่มีอะไรจะบอกฉันไหม" เยี่ยวานวานก็เสียใจมากเช่นกันที่ทำงานเป็นผู้ช่วยของเธอ แต่ก็ลาออกภายในไม่กี่วัน

"วานวาน ความสัมพันธ์ของคุณกับคุณชายเจียนเป็นอย่างไรบ้าง "ถังจือซย่าถามอย่างจริงจัง

เยี่ยวานวานยิ้มอย่างเขินอาย "พอได้นะ"

"ถึงขั้นที่จะแต่งงานแล้วหรือยัง" ถังจือซย่าถามอีกครั้ง

เยี่ยวานวานนึกถึงคำที่เขาสัญญาต่อหน้าพ่อแม่ครั้งล่าสุด เธอพยักหน้า "เขาได้เจอกับพ่อแม่ของฉันแล้ว เขาบอกว่าเขาจะแต่งงานกับฉัน ฉันหวังแค่ว่าจะได้อยู่กับเขาก็พอ"

ถังจือซย่าทำความเข้าใจเกี่ยวกับเจียนจือเพ่ยอีกครั้ง เขาสัญญาว่าจะแต่งงานกับเยี่ยวานวาน แล้วการที่เขาแต่งงานทันทีที่เขากลับไปหาครอบครัวหมายความว่าอย่างไร

เยี่ยวานวานเอามือกุมปาก น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอไม่หยุด เธอคงไม่อยากสติแตก แต่เวลานี้หัวใจของเธอเหมือนถูกมีดทิ่มแทง

แม้ว่าเธอไม่เคยคิดที่จะสร้างอนาคตกับเจียนจือเพ่ย แต่เมื่อเธอได้ยินข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานหลังจากกลับไปหาครอบครัว เธอก็ยังเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก และเธอไม่เข้มแข็งอย่างที่เธอคิด

"วานวาน" ถังจือซย่าเดินไปข้างๆ เธอพร้อมกับทิชชู่ แล้วยื่นให้เธออย่างอ่อนโยน

เธอตำหนิตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าการพูดเรื่องนี้ออกไปจะทำให้เธอเสียใจ แต่ถังจือซย่าไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนกบในกะลาครอบอย่างน้อยการเดินออกจากเงามืดของความสัมพันธ์นี้ได้เร็ว มันก็ดีต่อชีวิตของเธอ

"พี่จือซย่า ฉัน..." เยี่ยวานวานสะอื้นจนไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้เลย

"ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ถ้าคุณรู้สึกขมขื่น ก็แค่ร้องไห้ออกมาให้เต็มที่ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง "ถังจือซย่านั่งบนโซฟาข้างๆ เธอ รู้สึกสงสารเธอ แต่ไม่สามารถช่วยแบ่งเบาความเจ็บได้

หยาดน้ำตาของเยี่ยวานวานยังคงร่วงหล่น เธอพยายามที่จะยอมรับความจริงนี้ แต่ยิ่งคิดถึงมัน ก็ยิ่งเจ็บปวด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเจียนจือเพ่ยถึงทิ้งโน้ตนั้นไว้เพื่อให้ความหวังเธอ และบอกเธอว่าเขาจะกลับไปแค่เพียงชั่วคราว