รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 783

เขาหายใจติดขัดเล็กน้อย พยายามนึกถึงอดีต เขาเคยเห็นใบหน้านี้ตอนไหน นอกจากรูปถ่ายในโทรศัพท์แล้ว ยังมีความทรงจำอะไรอีกบ้างที่เขาพลาดไป

"ช่างเถอะ ถ้านี่คือวิธีบอกเลิกของคุณ ก็ได้ ฉันยอมรับ แต่ฉันยังอยากฟังจากปากคุณ คุณไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม ขอแค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอ" เยี่ยวานวานตัดใจได้แล้ว ยังมีเรื่องอะไรจะทำให้เธอตัดใจได้มากไปกว่าการประกาศแต่งงานของเขาอีกล่ะ

ตลอดทางมานี้ เธอเตรียมใจที่จะยอมรับความจริงเรื่องนี้อยู่แล้ว ไม่ว่ามันจะเจ็บปวดแสนสาหัสเพียงใด มันก็เป็นเพียงเรื่องของเธอคนเดียว และเธอจะใช้เวลาเยียวยาบาดแผลช้าๆ

แม้มันจะเป็นเวลาชั่วชีวิต เธอก็ไม่เสียใจที่ได้มอบตัวเองให้เขา และไม่เสียใจเรื่องที่เคยรักเขา

"พูดสิ! ใช่หรือไม่ใช่" เยี่ยวานวานอยู่ๆ ก็ยื่นมือไปผลักเขา "เจียนจือเพ่ย คุณเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า!"

เจียนจือเพ่ยถอยหลังหนึ่งก้าว ร่างกายทั้งสูงทั้งผอมราวกับถูกแรงเพียงเล็กน้อยของเธอสั่นคลอน

"ฉันไม่อยากตอบคำถามนี้" เจียนจือเพ่ยส่ายหน้าแล้วหันหลัง คิดจะเดินจากไป

"อย่าเพิ่งไป" ทันใดนั้น เยี่ยวานวานเหมือนขาดสติพุ่งเข้าไปกอดเอว และขอร้องเขาว่า "อย่าไปได้ไหม"

เจียนจือเพ่ยตะลึงก้มหน้ามองมือเล็กๆ ที่กอดรอบเอว เขารู้สึกแปลกๆ ทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธเธอที่เข้ามาใกล้ชิด

หลายวันมานี้ เฉียวเสวี่ยเม่ยมักจะคอยหาโอกาสใกล้ชิดแนบแน่นกับเขา แต่พอเธอแตะต้องตัวเขา เขากลับรู้สึกต่อต้านอยู่ในใจ

ทว่าขณะนี้ เขาพบว่าตนเองไม่ได้ปฏิเสธผู้หญิงคนนี้ทั้งกายทั้งใจ ความรู้สึกที่เขารู้สึกดีกับเธอแม้แต่ทางกาย ทำให้เขาไม่อาจเข้าใจได้

เธอเป็นใครกันแน่

ทำไมเธอถึงมาอยู่ในโทรศัพท์มือถือของเขาได้ล่ะ ทำไมเธอถึงบอกว่าเป็นแฟนของเขา แต่เขาคบหากับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

"คำถามของเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ฉันตอบได้แล้ว" เจียนจือเพ่ยจู่ๆ ก็พูดขึ้น

ราวกับว่าถูกเธอเซ้าซี้จนรำคาญเต็มทน

"ว๊าย..." เธออุทานออกมา ทั้งตัวหงายหลังกำลังจะล้มลงไปในแปลงดอกไม้

ขณะนั้นเอง แขนหนึ่งรีบคว้าข้อมือและดึงเธอไว้ เพราะแรงดึงนี้ เยี่ยวานวานโผเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของชายหนุ่ม แม้ว่าเสียงของเขาจะเย็นชา แต่ร่างกายของเขายังคงคุ้นเคยและอบอุ่นเช่นเคย

เจียนจือเพ่ยก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอด คิ้วเรียวขมวดแน่น ช่างเป็นคนที่ซุ่มซ่ามจริงๆ

"ช่วยดูทางด้วย" เขาเตือนเธอ

"คุณไม่จำเป็นต้องช่วย! ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วย" เยี่ยวานวานผลักเขาออกไป

สองสามวันมานี้อารมณ์ของเจียนจือเพ่ยไม่เคยสับสนขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถยั่วยุอารมณ์ของเขาให้แปรปรวน

เจียนจือเพ่ยมองเธอจนใจ เยี่ยวานวานหันหลังกลับและเลือกทิศทางหนึ่งที่จะเดินไป เจียนจือเพ่ยต้องเตือนเธอว่า "นั่นไม่ใช่ทางไปห้องพักของแขก เธอเดินผิดทางแล้ว" เยี่ยวานวานเดินถอยกลับมาแล้วเลือกเดินไปอีกทางหนึ่ง เจียนจือเพ่ยมองดูเธอหายไปท่ามกลางดอกไม้ เดิมทีเขากำลังจะเดินกลับไป แต่ในใจเกิดอารมณ์ที่อธิบายไม่ถูก ทำให้เขาเป็นห่วงเธอ กลัวว่าเธอจะหลงทางอีกครั้ง หรือพบกับอันตรายอะไร