รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 785

เจียนจือเพ่ยรู้สึกว่าเธอเรียกร้องมากเหลือเกิน แต่คราวนี้เขาไม่ตามใจเธอ "ถ้ายังหลงทางอีก ฉันจะหาคนพาเธอกลับห้องละกัน"

"เจียนจือเพ่ย ไม่สำคัญว่าคุณจะลืมฉัน แต่ฉันจะจดจำคุณเสมอไปค่ะ แม้ว่าคุณจะแต่งงานแล้ว คุณก็ยังเป็นผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด" เยี่ยวานวานพูดอย่างจริงจัง หันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังยืนอึ้งอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง แววตาลึกๆ ของเจียนจือเพ่ยมองไปยังทางที่เยี่ยวานวานจากไป จากนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ เอื้อมมือไปล้วงกระดาษที่เธอให้เขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วคลี่ออก

ลายมือเป็นของเขา

เมื่ออ่านข้อความในนั้น เขาขมวดคิ้วเรียวอีกครั้ง ตนเองเขียนถ้อยคำที่เปี่ยมเสน่หามิคลายเช่นนี้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

แต่ลายมือนี้เป็นของเขาจริงๆ

เขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนเมื่อไหร่กันแน่ ความทรงจำบางส่วนเกี่ยวกับเธอคนนี้อย่างนั้นหรือ

เจียนจือเพ่ยขมวดคิ้ว อีกสามวันเขาจะต้องแต่งงาน เขาไม่ต้องการให้เกิดเรื่องยุ่งยากใดๆ แม้ว่าเขาจะมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ แต่มันก็เป็นแค่อดีตและไม่สลักสำคัญอะไรแล้ว

บ้านตระกูลเฉียว

เฉียวเสวี่ยเม่ยเพิ่งได้รับข้อความ เธอถามแผนกต้อนรับเพื่อสืบข่าวรายชื่อแขกที่มาพักครั้งนี้ น่าตกใจที่มีชื่อเยี่ยวานวานด้วย ทำให้เฉียวเสวี่ยเม่ยไม่อาจข่มตาหลับได้ลง

เยี่ยวานวานแอบมาที่นี่จริงๆ หรือ เธอต้องการทำอะไรกันแน่ อยากจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่าๆ กับเจียนจือเพ่ยอย่างนั้นหรือ เฉียวเสวี่ยเม่ยคิดถึงเรื่องที่เธอทำให้ตนเองโกรธ มันเกิดขึ้นในถิ่นของเธอพอดี และเธอแก้แค้นคืนได้เต็มที่

"เธอมาถูกเวลาพอดี แกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง จะโทษฉันไม่ได้" เฉียวเสวี่ยเม่ยหัวเราะเย็นชา ถึงอย่างไรเธอเป็นคู่หมั้นของเจียนจือเพ่ยแล้ว และอีกสามวันจะเป็นงานแต่งงานของเธอ สามวันนี้เธอทรมานเยี่ยวานวานได้เต็มที่

คืนนั้น เยี่ยวานวานนอนไม่หลับจนถึงรุ่งเช้า ดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้ เธอรู้สึกว่า เจียนจือเพ่ยที่เธอพบในวันนี้ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าระคนกัน

เกิดอะไรขึ้นกับเจียนจือเพ่ยกันแน่ตอนที่เขากลับไปที่ตระกูล ทำไมเขาจำเธอไม่ได้ หรือว่าเขาสูญเสียความทรงจำ

แต่คืนนี้ ถังจือซย่านอนหลับจนถึงเที่ยงคืน ค่อยรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอกลับมาแล้ว เธอฝืนความง่วง เอ่ยถามว่า "คุณเจออะไรบ้างไหมคะ"

“อืม พรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน นอนเถอะ!" สีจิ่วเฉินจูบผมของเธอเบาๆ ช่วยกล่อมเธอนอนหลับ

เยี่ยวานวานหายใจเข้าลึก "ฉันขออวยพรพวกคุณสองคน"

"เยี่ยวานวาน ถ้าเธอกล้าป่วนงานแต่งของฉัน เธอจะต้องตอบแทนอย่างสาสม ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน อยู่ให้ห่างจากคนของฉันหน่อย ถ้าเธอคิดเพ้อฝันว่าเขายังรักเธออยู่ งั้นก็ตัดใจซะ! ตอนนี้เขารักฉันคนเดียว” เฉียวเสวี่ยเม่ยพูดอย่างมั่นใจ

หลังจากเยี่ยวานวานครุ่นคิดทั้งคืน เธอตัดใจแล้ว และเอ่ยสัญญาว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานแต่งก็เท่านั้น และฉันรับรองจะไม่เข้าใกล้เขา"

แน่นอนว่าเฉียวเสวี่ยเม่ยไม่เชื่อ แน่นอนว่ามันไม่สำคัญแล้ว เจียนจือเพ่ยลืมเธอไปแล้ว เพราะครั้งก่อนเธอจงใจเอ่ยถึงเยี่ยวานวาน เจียนจือเพ่ยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เธอพอจะรู้ว่าพ่อทำอะไร แต่เธอไม่มีทางเปิดเผยกับคนภายนอกเด็ดขาด

"เยี่ยวานวาน อยากให้ฉันเชื่อเธอก็ได้ แต่เธอต้องขี่ม้ากับฉันสักครั้ง"

"ฉันขี่ม้าไม่เป็น"

“วางใจเถอะ! ม้าที่นี่อ่อนโยนมากและได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี” เฉียวเสวี่ยเหม่ยพูด สายตาฉายแววน่ากลัวแวบหนึ่ง