รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 789

"ไม่จำเป็น ฉันจะไปส่งเธอเอง" เจียนจือเพ่ยเองก็ไม่รู้ว่าเขามีความคิดนี้มาจากไหน เขาอยากจะไปส่งเธอเอง

เยี่ยวานวานก็มองเขาประหลาดใจเช่นกัน ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนสัมผัสได้ถึงตอนที่เขาเคยทำดีกับเธอ

เจียนจือเพ่ยอุ้มเยี่ยวานวานไปยังรถที่เจ้าหน้าที่ดูแลเตรียมให้ เฉียวเสวี่ยเม่ยที่อยู่ข้างหลังกระทืบเท้า ในใจรู้สึกเสียใจสุดขีด

ทำไมเธอถึงพาเยี่ยวานวานไปที่สนามม้า ปล่อยให้เธอบังเอิญพบกับเจียนจือเพ่ย

นอกจากนี้ เฉียวเสวี่ยเม่ยยังพบว่า เจียนจือเพ่ยที่ปกติไม่สนใจใยดีเธอ เหลือเชื่อจะทำดีขนาดนี้กับเยี่ยวานวานที่เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาลืมเยี่ยวานวานแล้วไม่ใช่เหรอ

พ่อทำให้เขาลืมเยี่ยวานวานจนหมดสิ้นแล้วไม่ใช่เหรอ เฉียวเสวี่ยเม่ยทำได้เพียงมองดูรถของเจียนจือเพ่ยแล่นออกไป

ขณะที่เยี่ยวานวานนั่งอยู่ในรถก็มองผู้ชายที่นั่งข้างๆ รู้สึกประหลาดใจ เขาทิ้งคู่หมั้นไว้ที่สนามม้าและพาเธอมาด้วยกัน

ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า จะถูกนินทาไหม มันจะส่งผลเสียต่อเขาไหม

เยี่ยวานวานไม่ปรารถนาที่จะเป็นเหตุให้ชื่อเสียงของเขามัวหมอง

รถยนต์ขับไปถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์นัก ประตูรถเปิดออก เยี่ยวานวานอวดเก่งก้าวลงจากรถ เพราะเธอไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้อุ้ม

เจียนจือเพ่ยก้าวลงจากอีกฝั่งแล้วเดินไปตรงหน้าเธอ เห็นเธอจับประตูรถเพื่อพยุงตัวและเดินกะโผลกกะเผลก เขาขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม "คุณเดินได้ไหม"

"ได้ ฉันเดินได้" เยี่ยวานวานพยักหน้า ที่โรงพยาบาลมีคนเยอะแยะ แน่นอนว่าจะให้เขาอุ้มไม่ได้

กระนั้น หลังจากเดินไปได้สองก้าว เยี่ยวานวานก็รู้สึกได้ว่าข้อเท้าแพลงรุนแรง เมื่อออกแรงอย่างนี้ทำให้เจ็บปวดเหลือจะทน

เจียนจือเพ่ยจู่ๆ ก็หัวเราะหึๆ "ถ้าเธออยากให้อุ้มก็แค่บอกมา"

"ไม่ต้อง" เยี่ยวานวานบอกปัดอย่างหยิ่งในศักดิ์ศรี

ทว่าพอเดินต่อไปได้สองก้าว เธอได้แต่ทรุดตัวลงเพราะเดินต่อไม่ไหวแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "ใครช่วยเอาเปลหามมายกฉันหน่อยได้ไหม ฉันเดินไม่ไหว มันเจ็บมาก"

ต่อให้เธอจะรักเขามากแค่ไหน ก็ต้องสะกดมันไว้ ไม่อาจทำให้การแต่งงานที่ย่าของเขาจัดให้วุ่นวาย

"เพื่อนงั้นเหรอ ฉันจะเป็นเพื่อนกับผู้หญิงทึ่มๆ อย่างเธอได้ยังไง" เจียนจือเพ่ยบ่นพึมพำอย่างไม่เข้าใจ

เยี่ยวานวานไม่โกรธสักนิด เธอก้มหน้าพลางยิ้ม "ใช่ คุณเป็นเพื่อนกับผู้หญิงทึ่มๆ อย่างฉันแล้ว ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ ลองดูมือถือของคุณสิ มีรูปฉันไหม"

"มือถือของเธอมีรูปถ่ายของฉันด้วยไหม" เจียนจือเพ่ยถามกลับ

"มีสิ" เยี่ยวานวานมีรูปเยอะแยะ ไม่เพียงแต่รูปถ่ายเท่านั้น แต่ยังมีคลิปด้วย แถมยังมีข้อความแชทสนิทสนมแบบที่คู่รักคุยกัน

"ขอฉันดูหน่อยสิ" เจียนจือเพ่ยยื่นมือออกไปขอเธอ

เยี่ยวานวานพลันลนลาน เธอรีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ด้านหลัง "ให้ดูไม่ได้ ฉันมีความลับในมือถือตั้งเยอะ ให้คุณดูไม่ได้หรอก"

เจียนจือเพ่ยยิ้มมุมปาก "ความลับอะไรถึงดูไม่ได้"