รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 791

“รวบรวมหลักฐานทั้งหมดก่อน วันงานแต่งงานค่อยเปิดโปงเขา ให้แขกเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา ตอนนี้ไม่เหมาะจะแหวกหญ้าให้งูตื่นนะ นายคิดว่าไงล่ะ” สีจิ่วเฉินเริ่มเปิดปากพูด

“อืม มันก็ถูก ถ้าเฉียวตงรู้ว่าเรากำลังตรวจสอบเขา ไม่แน่ว่าเขาอาจทำลายผลการวิจัยหมดเลยก็ได้”

เนี่ยเหยียนเฟิงตรวจสอบครอบครัวของเฉียวตงต่อไป จนเวลาล่วงไปค่อนข้างดึกอย่างที่คิดไว้ พอเฉียวตงกลับบ้านแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้เลยทันที แต่ตอนเวลาประมาณสามทุ่ม สองสามีภรรยาถึงหารือเรื่องนี้กันต่อในห้องหนังสือ

“อาตง วันนี้เสวี่ยเม่ยบอกว่าผู้หญิงที่อยู่เมืองนอกคนนั้นของคุณชายเจียนก็มาแล้วนะ แถมคุณชายเจียนก็ยังสนิทกับเธอมากด้วย คุณต้องคิดหาวิธีอีก จัดการลบผู้หญิงคนนี้ให้หายไปซะ ”

เสียงของเฉียวตงแปลกใจเล็กน้อย “เป็นไปได้ยังไงกัน ผมตรวจสอบคุณชายไปแล้ว เขาเป็นโรคทางระบบประสาทอยู่อ่อนๆ ไม่สามารถเกิดอารมณ์ความรู้สึกอันแรงกล้ากับใครได้ ทำได้เพียงปฏิบัติเหมือนหุ่นยนต์ต่อทุกคนเท่านั้นนะ ”

“งั้นถ้าเกิดต่อไปเสวี่ยเม่ยแต่งงานกับเขา ก็ต้องโดนปฏิบัติแบบนี้น่ะเหรอ งั้นเสวี่ยเม่ยของเราก็จะไม่มีความสุขรึเปล่า”

“คุณวางใจเถอะนะ ผมกำลังเขียนโปรแกรมอยู่ ผมจะใส่ความทรงจำที่ใกล้ชิดของเขากับเสวี่ยเม่ยลงไป พอถึงตอนนั้น เขาจะรักกันมากกับเสวี่ยเม่ย ”

“จริงเหรอ คุณแน่ใจว่าจะสำเร็จไหม”

“ผลลัพธ์ของผมใกล้จะสำเร็จแล้ว ตอนนี้ขอแค่พวกเขาแต่งงานกันก็พอ ให้เสวี่ยเม่ยรออีกหน่อยนะ ผมจะทำให้ชีวิตของลูกมีความสุขแน่นอน ”

“ดูแล้ว ฉันต้องจัดการไล่เยี่ยวานวานออกจากบ้านซะแล้ว ป้องกันไม่ให้เธอมาทำให้คุณชายเจียนคิดอะไรออกขึ้นมา แล้วมาทำลายงานแต่งงานของเสวี่ยเม่ยของเรา”

เนี่ยเหยียนเฟิงได้ยินจนถึงตรงนี้ คิ้วทรงดาบขมวดเข้าหากัน ดูเหมือนว่าเขาควรเตือนเพื่อนซี้สักหน่อยแล้ว

เนี่ยเหยียนเฟิงเขียนโน้ตไม่ระบุชื่อ ตัดสินใจจะช่วยเพื่อนซี้เรื่องช่วยเหลือผู้หญิงที่เขารัก

ช่วงค่อนข้างดึก เจียนจือเพ่ยเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอก เห็นบนโต๊ะห้องหนังสือของเขา มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ เขาจึงยื่นมาออกไปหยิบขึ้นมาดู

“เยี่ยวานวานมีอันตราย กรุณาปกป้องเธอ ไม่งั้นอาจเสียใจภายหลัง”

เจียนจือเพ่ยตะลึงงัน ใครวางกระดาษแผ่นนี้ทิ้งไว้ให้เขากัน?

“คุณชาย มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษไหมครับ” พ่อบ้านถามด้วยความแปลกใจ

“ไม่มีอะไรหรอก ช่วงสองวันนี้ฉันมีเรื่องต้องหาเธอหน่อยน่ะ” เจียนจือเพ่ยพูดจบก็กลับเข้าห้องไป

พ่อบ้านให้คนรับใช้เก็บกวาดห้องรับรองแขกข้างๆ เขาห้องหนึ่งทันที จากนั้นจึงไปรับเยี่ยวานวาน เข้ามาอยู่

เยี่ยวานวานกำลังเหม่อลอยอยู่ภายในห้อง เบ้าตายังแดงๆ เพราะเพิ่งจะร้องไห้อย่างไม่มีสาเหตุมาหนึ่งยก

ในตอนนี้เองที่กริ่งประตูห้องของเธอดังขึ้น เธอเดินกะเผลกไปเปิดประตู จนมองเห็นผู้ชายในชุดสูทจงซานอยู่นอกประตู จึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “มิทราบว่า คุณมีธุระกับฉันเหรอคะ”

“คุณหนูเยี่ยวานวาน เราตัดสินใจเปลี่ยนห้องให้คุณหนู กรุณาเก็บกระเป๋าด้วยครับ”

“อ้าว ทำไมต้องเปลี่ยนห้องด้วยล่ะคะ ห้องนี้ก็ดีอยู่แล้ว” เยี่ยวานวานไม่อยากรบกวนคนอื่น