รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 793

ช่วงค่ำๆ คนรับใช้เตรียมอาหารเย็นเสร็จ เยี่ยวานวานคิดว่าจะได้นั่งทานข้าวเองคนเดียว แต่เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เจียนจือเพ่ยก็มา กลายเป็นว่าได้ทานข้าวกันสองคน

จู่ๆ เยี่ยวานวานก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าเธออยู่ในประเทศจีน เธอคงจะมีความสุขมากที่ได้ทานอาหารกับเขา แต่ตอนนี้ข้างๆ มีคนรับใช้คอยยืนอยู่ช่วยพวกเขาเสิร์ฟอาหารตลอด และคอยอยู่ดูทั้งช่วงทานอาหารเย็นของพวกเขา

นี่มันเรื่องอะไรกัน

เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แถมอีกแค่สองวันหลังจากนี้ก็จะถึงวันงานแต่งแล้ว แต่เขากลับมาทานข้าวเย็นกับคนนอกอย่างเธอเนี่ยนะ

แต่เจียนจือเพ่ยกลับทำตัวเป็นธรรมชาติมาก เหลือบมองเธอบ้างเป็นครั้งคราว เยี่ยวานวานเหม่ออยู่ตลอด และยังกินได้น้อยมาก

“ไม่ถูกปากเธองั้นเหรอ” จู่ๆ เจียนจือเพ่ยถามขึ้นเสียงทุ่มต่ำ

เยี่ยวานวานรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

ทานข้าวเย็นเสร็จ เยี่ยวานวานก็กลับห้อง เธอได้รับสายโทรศัพท์ของถังจือซย่า สอบถามว่าเธอไปไหน เพราะ ไปหาเธอที่ห้องมา

“พี่จือซย่า ฉัน...ฉันพักอยู่ที่ฝั่งทางห้องโถงหลักนี้น่ะค่ะ คุณชายเจียนให้ฉันอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัย”

“อ้อ! งั้นก็ไม่เลวเลยนะคะ! ให้เขาดูแลคุณพอดีเลย” ถังจือซย่ากลับดีใจแทนเธอซะงั้น

“พี่จือซย่า พี่อย่าหัวเราะเยาะฉันนะ นี่เขากำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว แต่ดันให้ฉันไปอยู่ใกล้ตัวเขานี่มันคืออะไรกัน!” เยี่ยวานวานยิ้มอย่างขมขื่น

“วานวาน คุณอยู่ใกล้เขาอย่างเบาใจเถอะ ฉันเชื่อว่าเขาแค่สูญเสียความทรงจำจนทำให้ลืมคุณไปเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักคุณหรอกนะคะ ” ถังจือซย่าปลอบเธอ เพราะเธอรู้เหตุผลที่เจียนจือเพ่ยสูญเสียความทรงจำแล้ว

ดังนั้นเธอเชื่อว่าเยี่ยวานวานต่างหากที่เป็นคนที่ฟ้าลิขิตของเจียนจือเพ่ย และตระกลูเฉียวเสวี่ยเม่ยนั่น ก็ต้องชดใช้ในเรื่องนี้ด้วย

เยี่ยวานวานก็ทำได้แค่นี้ ตอนนี้ขาของเธอบาดเจ็บและเดินก็ไม่ได้ แต่เธอจะพยายามไม่ไปใกล้ชิดกับเจียนจือเพ่ยมากเกินไป

ในขณะนี้ ที่มุมสวนดอกไม้ คนรับใช้คนหนึ่งหยิบมือถือติดต่อหาหมายเลขโทรศัพท์ของเฉียวเสวี่ยเม่ย

“ฮัลโหล!”

มือเจียนจือเพ่ยหมุนลูกบิดประตูไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ประตูไม่ได้ล็อค เขาจึงเปิดมันเข้ามาได้อย่างง่ายดาย

“เยี่ยวานวาน เธออยู่รึเปล่า” เจียนจือเพ่ยยืนเรียกอยู่ตรงประตู

แต่ไม่มีใครตอบกลับเขา ” เจียนจือเพ่ยจึงต้องเดินเข้าไปด้านใน พบว่าห้องนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยดี แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่ได้อยู่ในห้องจริงๆ

เธอเจ็บเท้าขนาดนี้แล้ว ยังจะไปที่ไหนได้กัน

ขณะที่เจียนจือเพ่ยจึงกำลังตัดสินใจจะออกจากห้องไป จู่ๆ ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงร้องดังขึ้นมาจากทางห้องน้ำ "โอ้..."

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว

เจียนจือเพ่ยสูดลมหายใจ แทบจะไม่คิดถึงถึงอะไรเลย เขาดึงเปิดประตูห้องอาบน้ำแล้วรีบพุ่งเข้าไป

เขาได้เห็นเพียงสิ่งเดียวคือ ผู้หญิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำตรงข้างอ่างอาบน้ำ