รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 803

หลังจากดื่มเสร็จ เจียนจือเพ่ยมีอาการหอบเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันศีรษะไปมองหญิงสาวข้างๆ ทันใดนั้นแรงกระตุ้นก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยวานวานตัดสินใจที่จะออกไปจากห้องนี้ เพราะเธอไม่อยากจะทำผิดอีก แต่ขณะที่เธอกำลังก้าวไปสองก้าว จู่ๆ แขนของเธอก็ถูกฝ่ามือใหญ่ดึงเอาไว้ และเมื่อเธอหันกลับมาก็สัมผัสเข้ากับตรงหน้าอกของเขาพอดี

“จูบเสร็จก็จะไปเลยเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

เยี่ยวานวานมีอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาเกินจะบรรยายของชายผู้นี้อยู่ห่างจากเธอเพียงครึ่งฝ่ามือ ในวินาทีต่อมาลมหายใจของเขาบุกรุกเข้ามาอย่างรุนแรง ครั้งนี้เขาเป็นผู้เริ่ม เขาบีบคางของเธอด้วยฝ่ามือใหญ่และจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอด้วยความเร่าร้อน

ในหัวของเยี่ยวานวานแทบจะระเบิด เขา... ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน?

เจียนจือเพ่ยไม่สามารถบอกความรู้สึกของเขาได้ แต่เขาแค่ทำตามความรู้สึกของตัวเองก็เท่านั้น เขาต้องการจูบเธอ และไม่ต้องการปล่อยเธอไป

แม้กระทั่งไฟในอกที่ลุกโชนขึ้นก็เป็นเพราะเธอ ราวกับว่าวิญญาณกำลังร้องหาเธอ

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงน่าดึงดูดใจสำหรับเขา ทำไมเธอถึงทำให้ความใจเย็นและสติของเขาหายไปได้?

เยี่ยวานวานรู้จักเขาดีเกินไป ดังนั้นในขณะที่รับรสจูบของเขา เธอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในลมหายใจและการเคลื่อนไหวของเขา

จู่ๆ สัญญาณอันตรายก็เข้ามาในหัวของเยี่ยวานวาน เธอผลักเขาออก ชายผู้นี้ไม่ควรทำอะไรโดยประมาทในเวลานี้ เมื่อถึงเวลานั้นทั้งสองคนจะไม่สามารถจบเรื่องราวได้

แม้ว่าเธอจะรักเขาและโหยหาเขาเช่นกัน แต่เธอก็มีศีลธรรมมากพอและเธอจะไม่ทำผิดพลาดในเรื่องนี้อย่างแน่นอน

เจียนจือเพ่ยที่ถูกเธอผลักออกได้อ้าปากค้าง ดวงตาจับจ้องที่เธอไม่ลดละ และพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “อย่าปฏิเสธฉัน ฉันรู้ว่าเธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน”

แววตาที่แน่วแน่ของเยี่ยวานวานเริ่มสงบลง เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ฉันไม่มีสติ เพราะเพิ่งดื่มไป ฉันขอโทษ ฉันจะไม่มีวันทำให้แฟนของฉันผิดหวังอย่างแน่นอน"

หัวใจของเจียนจือเพ่ยกระตุกเล็กน้อย เขาลืมไปเลยว่าเธอมีแฟนแล้ว และตัวเขาเองก็จะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นในวันพรุ่งนี้

“ยกโทษให้ฉันด้วยนะที่เมื่อกี้ทำเหมือนไม่ให้เกียรติคุณ” เยี่ยวานวานหันหลังและกำลังจะเดินออกไปจากห้องนี้

นี่คือวันที่เธอตั้งตารอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก! ในที่สุดมันก็มาถึงแล้ว

ในเวลานี้แม่เฉียวเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา มองไปที่ลูกสาวของเธอที่ยังไม่หลับไม่นอน เธอจึงเตือนว่า "เสวี่ยเม่ย รีบนอนเร็ว พรุ่งนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกนะ"

“แม่คะ หนูไม่ได้ฝันไปจริงๆ ใช่ไหม! หนูจะได้แต่งงานกับพี่เจียนแล้ว”เฉียวเสวี่ยเม่ยเอามือทาบอก เธอไม่อาจระงับความตื่นเต้นเอาไว้ได้

“ไม่ใช่ความฝันแน่นอน พรุ่งนี้หนูก็เป็นภรรยาของเขาแล้ว”

เฉียวเสวี่ยเม่ยยิ้มมุมปาก "แม่คะ แน่ใจนะว่าเยี่ยวานวานจะไม่มาร่วมงานแต่งงาน! อันที่จริงหนูกลับหวังให้มันมานะคะ เพื่อที่มันจะได้เห็นว่าหนูมีความสุขแค่ไหน"

“เด็กโง่ เรื่องแบบนี้รอหลังจากแต่งงานเสร็จจะอวดต่อหน้ามันมากเท่าไหร่ก็ได้ ยังต้องกลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีกเหรอ” ความกังวลหลักของแม่เฉียวคืองานแต่งงานในวันพรุ่งนี้ เธอต้องการให้มันสำเร็จไปได้ด้วยดี

“จริงด้วยค่ะ” ความเกลียดชังฉายวาบในดวงตาของเฉียวเสวี่ยเม่ย แม้ว่าเธอจะได้ครอบครองเจียนจือเพ่ย แต่พอคิดว่าเยี่ยวานวานก็เคยได้ครอบครองเขา เธอก็กัดฟันด้วยความแค้น