รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 807

“เรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่าการแต่งงาน เขาอยู่ที่ไหน พาฉันไปหาเขา ฉันไม่อยากไปที่งานพิธี ฉันต้องเจอเขาก่อน แล้วค่อยเข้าไปที่งานพิธีด้วยกัน” เฉียวเสวี่ยเม่ยรู้ว่าถ้าเจ้าสาวมาถึงแล้ว แต่เจ้าบ่าวยังไม่มา มันเป็นเรื่องที่น่าอายชะมัด

ดังนั้นเธอจึงต้องปรากฏตัวพร้อมกับเจียนจือเพ่ย

ตอนนี้พ่อแม่ไปต้อนรับแขกล่วงหน้าแล้ว เธอจะไปที่นั่นด้วยขบวนรถแต่งงานที่หรูหราเท่านั้น เพราะมีคนรอต้อนรับมากมาย จะให้เธอนั่งคันเดียวไปที่นั่นได้อย่างไร

"คุณเฉียว ไม่ทันเวลาแล้วครับ คุณควรไปที่งานก่อนครับ!"

“ฉันไม่ไป ฉันจะไปพร้อมกับเจ้าบ่าวของฉันเท่านั้น” เฉียวเสวี่ยเม่ยพูดอย่างหนักแน่น จ้องมองไปที่บอดี้การ์ด “บอกความจริงมาว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาอยู่กับใคร”

"เอ่อ...คือคุณเยี่ยป่วยกะทันหัน คุณชายเลยพาเธอไปโรงพยาบาลครับ"

"พาไปด้วยรถแต่งงานของฉันหรือเปล่า" สีหน้าของเฉียวเสวี่ยเม่ยแทบดูไม่ได้ และเธอกำลังจะอกแตกตาย เยี่ยวานวานเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้นั่งรถแต่งงานของเธอเหรอ?

บอดี้การ์ดไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า ไม่กล้าโกหกเธอ

“ไปโรงพยาบาล” เฉียวเสวี่ยเม่ยหายใจหอบเหนื่อย “พาฉันไปเดี๋ยวนี้”

ณ โรงพยาบาล

เยี่ยวานวานถูกอุ้มเข้าห้องฉุกเฉินโดยเจียนจือเพ่ย วันนี้มีหมอหลายคนของที่นี่ได้ไปร่วมงานแต่งงานของเขา เมื่อพวกเขาเห็นเจ้าบ่าวมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับหญิงสาวอีกคนอยู่ในอ้อมแขน ส่วนคนที่ไม่ได้ไปเข้าร่วมต่างก็พากันตกใจในทันที

เยี่ยวานวานถูกเตรียมให้เข้าน้ำเกลือ เจียนจือเพ่ยยืนอยู่หน้าเตียงของเธอ มองดูเธอถูกเข็มแทง ดูเธอขมวดคิ้วเพื่อทนความเจ็บปวด เส้นเลือดของเธอเห็นไม่ชัด ทำให้พยาบาลแทงผิดโดยไม่ระวัง จากนั้นก็แทงอีกครั้ง เจียนจือเพ่ยเหลือบมองพยาบาลเพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่พอใจ

พยาบาลก็เหงื่อออกมากเช่นกันเมื่อต้องทำงานต่อหน้าคุณชาย เขาจ้องมองเธอไม่ปล่อย ตอนนี้เธอประหม่าจริงๆ ดังนั้นเธอจึงทำไม่ถูก

"คุณรีบไปที่งานแต่งงานเถอะ!" เยี่ยวานวานเร่งรัดเขา

เจียนจือเพ่ยมองดูเวลา ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขากดรับสาย "ฮัลโหล"

“คุณชายเจียนครับ คุณเฉียวไม่ยอมไปที่งานก่อน เธอบอกว่าจะไปหาคุณชายครับ”

เยี่ยวานวานหายใจติดขัด เขากำลังพูดถึงอะไร?

"ถ้าเธอยอมที่จะเลิกกับแฟน ฉันก็ยอมที่จะยกเลิกงานแต่งงานของฉัน" เจียนจือเพ่ยพูดด้วยเสียงเบา สายตาจับจ้องที่เธออย่างแน่วแน่

เยี่ยวานวานลุกขึ้นด้วยความตกใจ มือเผลอไปโดนสายน้ำเกลือเข้า จนทำให้เธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย "โอ๊ย..."

เจียนจือเพ่ยกดไหล่ของเธอและดันเธอนอนลงบนเตียงทันที "อย่าขยับมั่วๆ สิ"

เมื่อนึกถึงตอนที่เธอถูกเข็มแทงไปสองครั้ง เขาก็ไม่ต้องการให้เธอต้องโดนอีกเข็ม

เยี่ยวานวานแทบไม่มีแรง เธอจึงเอนหลังลงอย่าอ่อนแรง แต่ว่าหน้าอกของเธอสั่นหนักมาก และเธอแทบไม่เชื่อสิ่งที่ชายผู้นี้เพิ่งพูดไป

“คุณพูดอะไร” เธอถามด้วยเสียงแหบพร่า

เจียนจือเพ่ยคาดไม่ถึงว่าเธอจะตกใจ เขาคุกเข่าลง จับมือเธอ ดวงตาของเขาอบอุ่น "ฉันพูดว่า ถ้าเธอยอมเลิกกับแฟน ฉันก็จะยอม..."