รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 809

เยี่ยวานวานหลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับเจียนจือเพ่ยว่า "สิ่งที่คุณพูดกับฉันเมื่อกี้คุณทำได้จริงไหม แค่ฉันตอบตกลงคุณก็จะทำสิ่งนั้นในทันทีใช่ไหม"

ดวงตาของเจียนจือเพ่ยเบิกกว้าง ทันใดนั้นเขาก็ผละออกจากมือที่เกาะแน่นของเฉียวเสวี่ยเม่ย แล้วรีบเดินไปที่ขอบเตียงเพื่อตรวจดูใบหน้าของเธอ

เยี่ยวานวานไม่สนใจว่าใบหน้าของเธอจะเจ็บหรือไม่เจ็บ สายตาของเธอจับจ้องไปที่เจียนจือเพ่ย น้ำตาที่ไหลรินออกมาคือความอดกลั้นที่แข็งแกร่งของเธอ

"เยี่ยวานวาน คุณกำลังพูดถึงอะไร! คุณสัญญาอะไรกับพี่เจียน "เฉียวเสวี่ยเม่ยระงับความโกรธของเธอและถามอย่างสงสัย

"ใบหน้าของเธอ…"

“ไม่ต้องสนใจใบหน้าของฉัน ฉันแค่อยากจะรู้ว่าคุณรักษาคำพูดไหม”

"รักษาคำพูดสิ" เจียนจือเพ่ยพูดโดยที่สายตาจับจ้องมาที่เธอ

"โอเค งั้นฉันตอบตกลง ฉันเลิกกับแฟนแล้ว งั้นคุณก็ต้องยกเลิกงานแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้" เยี่ยวานวานชี้ไปที่เฉียวเสวี่ยเม่ย "เธอไม่คู่ควรกับคุณเลย"

เฉียวเสวี่ยเม่ยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า และในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตะโกนใส่เยี่ยวานวานว่า "เยี่ยวานวาน เธอกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันไม่คู่ควรกับพี่เจียน"

"คุณไม่คู่ควรกับเขาตรงที่คุณเป็นคนหน้าซื่อใจคด อำมหิต และเหมือนคนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี ฉันปล่อยให้คุณแต่งงานกับเขาไม่ได้หรอก ปล่อยให้คุณทำชีวิตของเขาแปดเปื้อนไม่ได้ คุณไม่คู่ควร" แม้ว่าเยี่ยวานวานจะอ่อนแรง แต่เสียงของเธอคมคายเสียดแทงใจคน

เจียนจือเพ่ยตกตะลึงไปสองสามวินาที แทบไม่อยากจะเชื่อคำพูดที่ได้ยิน เขาหันกลับมามองที่เฉียวเสวี่ยเม่ย "รอยตบนั้นฝีมือเธอใช่ไหม"

เฉียวเสวี่ยเม่ยสัมผัสถึงความเย็นชาที่มาจากสายตาของเจียนจือเพ่ยได้ เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ "พี่เจียน...ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่โกรธที่เธอทำลายงานแต่งงานของเรา .."

"มีสิทธิอะไรมาตบเธอ" ความโกรธของเจียนจือเพ่ยวูบวาบในดวงตาของเขา วันนี้เฉียวเสวี่ยเม่ยได้เห็นเจียนจือเพ่ยมีอารมณ์ที่ดุเดือดมากที่สุดในไม่กี่วันที่ผ่านมา

เยี่ยวานวานมองดูเฉียวเสวี่ยเม่ยที่กำลังเสแสร้งด้วยสายตาที่เวทนา สงสัยว่าเธอจะแสดงได้นานแค่ไหน

แน่นอนว่าเฉียวเสวี่ยเม่ยก็ไม่อยากแสดงต่อไป เธอลุกขึ้นยืน จัดชุดแต่งงานของเธอให้เรียบร้อย และพูดกับเจียนจือเพ่ยว่า "พี่เจียน ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันผิดไปแล้วจริงๆ " หลังจากพูดจบ เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปหาเยี่ยวานวาน "คุณเยี่ย ฉันขอโทษคุณด้วยความจริงใจ โปรดยกโทษให้กับการกระทำที่หยาบคายของฉันด้วยค่ะ"

"ฉันไม่อยากยกโทษให้คุณ" เยี่ยวานวานมองเธออย่างเกลียดชัง เธอไม่ได้เกลียดเพราะรอยตบบนใบหน้าของเธอ แต่เกลียดที่แสร้งทำตัวอ่อนแอต่อหน้าเจียนจือเพ่ย

หากเป็นหญิงสาวที่สง่างามและจิตใจดีแต่งงานกับเจียนจือเพ่ยในวันนี้ เธอสามารถอวยพรพวกเขาได้ แต่เฉียวเสวี่ยเม่ยไม่คู่ควรกับเขาในแง่ของมารยาทหรือศีลธรรม ดังนั้นแม้ว่าเยี่ยวานวานจะกลายเป็นวายร้ายที่ทำลายงานแต่งงานของพวกเขา เธอก็ไม่สนใจ

เธอปล่อยให้ผู้ชายที่เธอรักมากอยู่กับผู้หญิงแบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้ เขาคงไม่มีความสุขแน่ๆ

"เยี่ยวานวาน อย่าไร้ยางอาย คุณต้องการอะไรจากฉันอีก พี่เจียนเป็นคู่หมั้นของฉัน นี่คือความจริง" เฉียวเสวี่ยเม่ยเริ่มเสียจริต แม้แต่ต่อหน้าเจียนจือเพ่ยเธอแทบจะไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้